Het Zendingscongres

Amsterdam, 7 Febr. 1890,

Het Zendingscongres, dat de vorige week door Deputaten van de Ned. Geref. kerken naar Amsterdam wierd saamgeroepen, was niet zonder beteekenis.

Reeds op zich zelf sprak er iets kloeks in, dat deze kerken nog te midden der barensweeën voor heur vrijheid, en nog bezwaard als ze zijn met allerlei kosten van bouw en procedure, er toch reeds aan dachten, om ook de zaak der Zending meer principieel ter hand te nemen.

Want al overschatten we deze aandrift niet, en al begrijpen we uitstekend goed, dat tal van vrijgeworden kerken nog de kracht derven, om iets beduidends voorde Zending te doen, er is dan toch acte door deze kerken gegeven én van de verplichting die ze erkennen dat op haar rust, én van heur ernstig voornemen, om met Gods hulpe ook deze heerlijke zaak krachtig ter hand te nemen.

Geheel dit Congres droeg dan ook minder het karakter van een saamkomst wier doel was actie in het leven te roepen, dan wel van een vergadering van broederen, die hun plicht erkennen; die weten dat ze op dit oogenblik nog nJet naar den lust van hun hart uitrichten kunnen, wat gedaan moet worden; maar die juist daarom dezen beschikbaren tijd zich ten nutte willen maken, om zich rekenschap te geven van de beginselen waaruit straks gehandeld zal moeten v/orden, en van het spoor waarin men zal moeten loopen.

En waarlijk, zulk een studie is niet overtollig.

Het werk der Zending is jarenlang ten onzent bijna uitsluitend door particulieren gedreven, en nog altoos blijft het ons onverklaarbaar, hoe althans een man als Prof. Dr. J. J. van Toorenenbergen, die toch de beginselen van het Gereformeerde kerkrecht wel kent, bij de oprichting der Utrechtsche Zendingsvereenigin^ niet moedig voor het kerkelijk karakter dat alle Zending dragen moet, in de bres is gesprongen. Met name verstaan we niet, hoe hij zich heuschelijk heeft kunnen inbeelden, dat eenige niet-g& committeerde predikanten, en die dus buiten hun ambt opkwamen, macht en bevoegdheid bezaten, om aan de uitgaande zendelingen de handen op te leggen.

Nu echter de Ned. Geref. kerken van meet af inzagen, dat ze ten deae het voetspoor hadden te drukken, niet van deze Zendingsvereeniging, maar van hetgeen de kerk in Schotland en hier te lande de Christ. Geref. kerk deed, nu sprak het vanzelf, dat de Zending gelijk ze door particulieren gedreven was, niet zonder nadenken eenvoudig aan het kerkelijk leven kon aangehaakt; maar dat het veeleer noodig was, in onze belijdenis de beginselen op te zoeken, die ons het spoor voor zulk een gcede kerkelijke Zending teekenen konden.

Alleen deze omstandigheid kan dan ook eenigszins de onbescheidenheid van den eersten referent verontschuldigen, die voor het dogmatisch-kerkrechtelijk referaat den tijd van over tienen tot bij vijven in beslag nam.

Hiermee is deze zaak echter^niet afgedaan.

Omdat de toen verdedigde stellingen in de vuurproef van het debat niet te eenenmale bezweken, is nog niet uitgemaakt, dat we nu het rechte spoor gevonden hebben.

Het zal daarom zaak zij«, dat dit onderwerp levendig blijve; en dat het meer dan dusver voorwerp van onderzoek, nadenken en bespreking worde.

Van bespreking ook op den kansel en in de Pers.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen