Voor Kinderen.

OLAF OE IKOOR.

XVI.

(Slot).

Tegen den middag, toen allen gespijsd hadden, trad Olaf weer onder 't volk. Hij had op raad van den bisschop besloten niet langer te dralen, maar zoo mogelijk nog dien dag alles te doen beslissen.

»Gij hebt gehoord al de goede en wijze woorden, die bisschop Sigurd heeft gesproken, " zoo begon Olaf. »Wilt gij nu naar zijn goeden raad luisteren, mijn voorbeeld volgen en dat van de mannen die met mij zijn wedergekeerd? "

Niemand sprak — er heerschte lang stilte. Eindelijk verhief zich een stem. 't Was die van Yriar, bijgenaamd Ijzerbaard, een oude, stugge landedelman, met een woest, barsch uiterlijk.

»Gij deedt beter niet alzoo te spreken, koning Olaf, " riep hij dezen toe. »Waartoe zullen wij onze goden verlaten? Wat hebben wij met de Christenen en hun God te doen? Keer weder t tot Thor en Odin, zoon van Trygve, aanbid hen en breng hun off.rs, gelijk uw vaderen deden, die vóór u in Drontheim hebben geregeerd."

Hier en daar gingen kreten op, om te toonen dat men met die woorden instemde. Anderen weer hieven, om dat te betuigen, de hand omhoog, of zwaaiden hun zwaarden. Doch de meesten wachtten nog af, en Olaf begreep dat het nu lijd werd door te tasten.

ïMannen, " zoo sprak hij, »het is ijdel nog vele woorden te doen hooren. Wat ik u voorsla, is tot uw nut en welzijn, gelijk ik het zelf daarom heb verkozen, Volgt nu mijn raad: ik beveel het u. Laat de goden varen. Hier staat mijn bisschop gereed om u te ontvangen. Hij zal u doopen, opdat gij Christenen moogt zijn, gelijk de volken van het Zuiden."

En toen het volk nog scheen te aarzelen, riep Olaf met krachtige stem:

»Ik zal geen offers meer brengen dan die van een verstandig man, welke de goden niet aanbidt die machteloos zijn. Ik zal het u toonen. Volgt mij!"

Met deze woorden ging Olaf, door den bisschop en anderen zijner vrienden op den voet gevolgd, naar den tempel die vlak bij stond. Hij wenkte den knaap, die zijn wapenen droeg, en ontving van dezen den strijdbijl, een geducht wapen, dat tevens als speer dienen kon, en welks lange esschenhouten steel rijk was versierd.

»Zou hij aan ons willen doen, gelijk hij den priesters gedaan heeft"? riepen eenigen.

»Zwijg toch!" spraken anderen, »laat ons zien of niet de goden machtiger zijn dan hij."

Middelerwijl was men den t? mpel genaderd. Olaf en een paar anderen drongen binnen. Daar zaten Thor en Wodan, de groote ruw gehouwen beeldep van hout, die Olaf, toen hij een knaap was, in dienzelfden tempel zoo bewonderd had.

Doch al waren de beelden meer dan tweemaal een manlengte hoog, en al zag Wodan met zijn zwaard en Thor met zijn harnas er schrikwekkend uit, Olaf had reeds lang verleerd voor de afgoden der heidenen te vreezen. Met opgeheven strijdbijl trad hij nader. Men hoorde eenige forsche slagen, toen een gekraak; nog een slag — en Wodan tuimelde ter aarde. Hïj was overwonnen! Een kreet van verbazing en angst ging onder de menigte op, die hetaairschouwde.

»Gij zult zien dat de donder hem treft" sprak de een. »Thor zal zich wreken !" riep de ander. Doch Olaf lette er niet op; achter hem stond Sigurd met het kruisbeeld om hem aan te moedigen. De jonge koning trad verder. Wederom flikkerde de strijdbijl en machteloos liet Thor den houten strijdhamer vallen. In gespannen verwachting zag al 't volk toe, terwijl de zware slagen van den bijl dOor den tempel weergalmden. Plotseling waggelde Thor op zijn hoogen zetel. Nog een slag — daar tuimelde hij ter aarde. De dondergod was gevallen; het Ëlruis had overwonnen.

De vrienden van Olaf hieven een luid gejuich aan, en bijna al 't volk stemde met hen in, zoodat een geluid als van de wateren der zee over de vlakte weerklonk. Slechts enkelen, als Yriar bleven nog onverzettelijk en zwoeren in hun hart wraak te zullen nemen over den dood der priesters en de vernieling hunner goden.

Thans trad Olaf naar buiten. Zijn gelaat gloeide van inspanning. Hij trok zijn zwaard en het opheffend, riep hij:

»Uw goden zijn gevallen; zij zijn machteloos. Kiest nu, laat uw doopen, of het zal u gaan als uw goden. Gij zult vallen door het zwaard. In mijn rijk zal alleen Christus worden aangebeden!"

't Was als begreep het volk, dat de tijd gekomen was, want plotseling barstte alles los in een luid gejuich: »Leve Olaf! riepen zij. »Weg met de goden !" Wij willen ook Christenen worden. Wij laten ons doopen!

Zij snelden op bisschop Sigurd toe, die den zegen uitsprak over allen die kwamen. De doop volgde spoedig, en, zoo zegt de geschiedenis, »dus werd Drontheim bekeerd in een enkelen dag".

Koning Olafs naam is bewaard gebleven tot nu toe. Hij heeft als Karel de Groote en andere vorsten, met geweld en door vreesde heidenen gedwongen hun goden weg te werpen en het christendom aan te nemen. Hoe wij daarover denken moeten hebben de vrienden reeds gelezen, maar ook hoe, al ging men ook verkeerd te werk al brachten die bisschoppen ook het zuivere Evangelie niet en al was er veel verkeerds, toch die omkeering het volk ten slotte ten zegen was.

Onze voorouders waren ook heidenen, gelijk we weten, 't Is hun gegaan als den Noren. Later met de Hervorming kwam het volle licht. »Maar laat ons dan ook steeds het Woord des Heeren betrachten: »Terwijl g: ij het licht hebt, gelooft in het licht, opdat gij kinderen des lichts moogt zijn".

HOOGENBIRK.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen