Voor Kinderen.

Onze bleerfn.

VI. {Slot).

In landen als het onze is er ten slotte nog een stof, die onmisbaar is voor elkeen, en ook weer geleverd wordt door het dierenrijk, t. w. het leder.

Hoofdzakelijk wordt dit verwerkt tot schoenen voor handen of voor voeten en ook tot laarzen. Schoen is zooveel als bekleedsel oi omkleedsel en laars komt van leer. Dat leer is niet andjrs dan de huid van dieren en wel van allerlei; koeien, paarden, schapen, geiten, katten, ja tot krokodillen, slangen en ratten toe. Het moet echter, alvorens men-het kan gebruiken, een bewerking ondergaan, die

„looien" heet en dient om het leder zacht en buigzaam te maken.

In landen waar " 't minder koud is, hebben de schoenmakers 't minder druk dan hier. Want men draagt er alleen voetzolen, die met banden om de teenen en het been worden vastgehecht. In heete landen loopt echter een groot deel van 't volk geheel zonder schoenen of laarzen en draagt de voeten bloot, gelijk wij veelal de handen, 't Is daar dus minder raadzaam laarzenmaker te worden, evenmin als bontwerker.

In ouden tijd droeg men wel veel minder laarzen of schoenen, maar des te meer kleedingstukken van leder. Vooral de krijgslieden hadden die en zulke dikke en zware, dat er geen pijl doorheen kon. Zulk een leeren buis was echter een lastige en bezwarende dracht. Daar zij tegenwoordig toch geen nut meer zou doen, heeft men haar afgeschaft.

De kunst om het leder te verven en glanzig te maken is al zeer oud. Evenwelmoeten onze laarzen telkens weer onderhanden worden genomen, zullen ze niet dof en onoogelijk worden. En dat is zeker nog al lastig, waarom dan ook menig jongen, die geen schoenpoetser tot zijn dienst heeft, 't wel eens overslaat, en de negers benijdt die blootvoets loopen. Evenwel dit is niet goed. Want even zondig als het is tiotsch te zijn op mooie kleeren, even verkeerd is het er slordig en vuil uit te zien. De Heere God beval den Israëlieten dat zij rein zouden zijn op hun lichaam en hunkleederen wasschen. Iemand die slordig is op zijn kleeren, zal 't meestal ook in andere dingen zijn. Evenwel, voor de meeste menschen is 't gevaar nog wel zoo groot, dat zij zich graag oppronken en met hun mooie kleeren willen gezien worden. En toch herinneren ons juist de kleederen, dat we zondaren zijn.

Daarom is het dan ook zoo noodig, dat we nog betere kleederen hebben dan deze aardsche en slijtbare. Des Heeren woord spreekt ons van den mantel der gerechtigheid van onzen Heere Jezus Christus, en van het Bruiloftskleed, dat voor eiken gast te krijgen was. Laten we daarom niet allereerst denken om ons hier op te sieren, maar om die heerlijke kleederen welke de Heere schenken wil, en dat niet tegen hoogen prijs, maar — om niet.

leefregels.

In China is bijna van alle dingen die geschieden moeten in regelen en wetten beschreven, hoe het moet gebeuren. Men kan om zoo te zeggen niets doen, of er is een bepaling op wat wijs het dient uitgevoerd.

Zoo zijn er dan ook wetten over de plichten der kinderen en daarin staat o. a. dit:

> De zonen — de meisjes worden weinig geacht en dus maar weggelaten — moeten opstaan bij het eerste kraaien van den haan. Zij wasschen dan hun handen, spoelen den mond, kammen hun haren, bedekken die met een zijden doek en steken dien met de haarspeld vast. Dan binden zij al het haar op de kruin met een band samen, schuieren het stof van dat deel van hun hoofd dat onbedekt blijft, en zetten hun mutsen op, maar laten de uiteinden der banden afhangen.

»Als hij gereed is gaat de zoon zijn ouders opzoeken, maar dient wel op te letten, hoe hij loopt, want mindere lieden mogen hun voeten niet bewegen gelijk hoogere 't doen. Een koning doet heel kleine stapjes. Een hoofdofficier stapt iets wijder en zet voet voor voet. Een gewoon officier stapt nog wijder en laat tusschen eiken slap de ruimte van een voet. Niemand heeft het recht de voeten al loopende op te heffen, zelfs al heeft hij haast en loopt hij hard; dat is goed voor gemeene menschen. Menschen van aanzien schuifelen met de voeten of heffen ze van voren op en loopen op de hielen, »dood op hun gemak." Hun jas sleept hun na »als een waterstroom." Hun kin steken zij vooruit »als een huisdak." Heel hun houding »geeft een indruk van deugd."

»Als de zoon bij zgn ouders komt, vraagt hij hun wat hij weten moet op zachten toon en met een gezicht, dat vroolijk is of droevig, al naar dat de ouders gezond of ziek zijn. Als zij ergens pijn hebben, moet hij hen «eerbiedig wrijven." Als hij met hen spreekt mag hij niet zeggen: souden." Als hun gezicht niet schoon is, moet hij 't water laten warmen, waarin de rijst is gewasschen, en hun verzoeken zich af te wasschen."

Gij ziet wel vrienden, wij komen bij die p Chineezen veel te kort. En toch willen we niet ruilen. Want er zou bij zooveel wetten geen n eind zijn aan de overtredingen. Den grooten eerbied voor de ouders mogen we echter wel overnemen, alj is 't ook van heidenen als de Chineezen.

CORRESPONDENTIE.

J. O. te S. Door »bont" verstaat men de dikke huid, de pels der dieren in koude landen, zooals der beren, vossen, rendieren, marters enz.

Door 3> warme landen" verstaan we die tusschen de keerkringen en ge zult op de kaart zien dat het Joodsche land noordelijker ligt, en dus in de gematigde luchtstreek.

Ds. v. d. B. te A. V, In de Heratit — gelijk U verlangt — is zulk een vraag niet te beantwoorden, zonder dat het al den schijn heeft of men een winkeUer boven een anderen I wil bevoordeelen. Gelukkig kunnen we U 't adres wel opgeven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen