Voor Kinderen.

Door heipen geholpen.

XV.

YMS BEZOEK. (Slot.)

De tijd naderde, dat de weduwe haar woning zou verlaten om de nieuwe te gaan betrekken. Zij was midden in al de bezigheden, die een aanstaande verhuizing meebrengt, toen op zekeren morgen, tot haar groote verbazing, de vrouw van den goudsmid binnentrad.

ijuffrouw, " zoo sprak de binnentredende, ïzijt gij niet een poos geleden bij ons geweest, om over een paar ringetjes en een speld te spreken ? "

Ja, " zei de weduwe, die daar liever maar niet aan dacht.

Nu, " ging de ander voort, »gij kunt ze krijgen voor hetzelfde wat ze mijn man gekos hebben, twee dollars."

ïMaar ik' dacht, dat hij er zes voor krijgen kon. Heeft hij dit dan niet gedaan ? "

Ja, ziet gij, de heer die er dat voor geven wou, is niet teruggekomen. Maar daarbij, zou het toch niet goed zijn geweest. Zoodra ik er van hoorde, zei ik tot mijn man: ' Foei, zei ik dat .moet gij niet doen. De juffrouw, zei ik, is op die ringetjes gesteld, zei ik, en dit begreep hij ook, en, zei ik, ik zal ze zelf gaan brengen. Hier zijn ze.'"

Meteen haaide de juweliersvrouw een papier te voorschijn, en gaf dit met wat er in zat aan juffrouw 'VVarder. Deze zette groote oogen op; zij begreep niet hoe de man in eens zoo veranderd en de vrouw zoo vriendelijk geworden was. Doch verblijd dat zij de gedachtenissen aan haar moeder weer terugkreeg, betaalde zij de twee dollars en nam met dank het pakje aan.

»En nu, juffrouw, " ging de bezoekster voort, «kunt gij mij misschien ook een genoegen doen. Ik weet, dat gij werkt voor mevrouw Denham en nog meer dames. Zoudt gij nu tijd hebben om voor mij ook een japon te maken ? Gij moet maar zeggen wat het kost."

De weduwe begreep nu in eens heel de zaak. De goudsmidsvrouw wilde graag even mooi gekleed zijn als de groote dames op het dorp, vooral tegen den zomer, nu er weer zopveel gasten kwamen. En die mooie kleeding was op die plaats heel moeilijk te krijgen, als juffrouw Warder er niet bij te hulp werd geroepen. De laatste echter maakte geen opmerkingen, maar zei alleen, dat zij bereid was het werk te doen als er ten minste geen haast bij was. De ander ging vergenoegd heen.

Toen de zomer aanbrak, verlieten moede r en kinderen voorgoed hun woning, en werden zij de buren van hun nieuwe vrienden. In menig opzicht was de verandering een groote verbetering, want de woning was ruim en had, gelijk alle huizen in dit deel van het dorp, een tlinken tuin. Ook woonden ze er te midden van diegenen, voor welke de weduwe 't meest werkte, en ook dicht bij de school.

Met een verblijd hart vertelde de weduwe dit alles en veel meer aan den dominee, die haar spoedig na de verhuizing kwam opzoeken. Hij verblijdde zich met haar, en wees er ook op hoeveel heerlijker nog dan de zegen, dien de Heere haar uitwendig schonk, de eeuwige zegen was, dien zij gekregen had, al was het ook langs een weg van moeite en beproeving.

De nieuwe buren bleken ook op den duur goede, hartelijke vrienden. De vader was natuurlijk veel afwezig, maar de moeder was een vrien­ ƒ delijke, dienstvaardige vrouw en, daar zij weinig zorgen en veel tijd had, hielp zij ongevraagd heel dikwijls haar buurvrouw als die druk zat te naaien, en er toch voor de kinderen en de huishouding moest gezorgd worden. David was een jongen van zessen klaar, dat is te zeggen, vooral waar de handen bij te pas kwamen. Op school had hij 't nooit hoel ver gebracht, en van lezen hield hij niet bijster veel. Doch als er een hek geschilderd of een boom geplant, een wagenrad hersteld of zoo iets gedaan moest worden, was David er bij en deed het vlug en goed. En zulke jongens en mannen moeten er ook zijn. De Heere God maakt van den een een knap werkman, denk maar aan Ahaliab en Bezaleël en van den ander een groot geleerde, zooals Daniël was. Maar allebei hebben 't van den Heere God en als ze hun werk goed doen, doen zij wat God wil.

Nu was 't echter ongelukkig, dat noch David, noch zijn moeder dit inzagen. Zij waren geen menschen die goddeloos leefden, zij gingen ook trouw naar de kerk en deden shun plicht", zooals de juffrouw 't noemde. Maar zij wisten niet, dat er wat anders en veel meer noodig is, zal een zondaar voor tijd en eeuwigheid gelukkig zijn.

Juffrouw Warder had dit al spoedig bemerkt en het deed haar leed. Zij bad den Heere haar wijsheid te geven om er eens over te spreken, al ging dit moeilijk. De zeemansvrouw wilde wel hooren, want zij voelde altijd groote dankbaarheid jegens de weduwe, om den grooten dienst, welken deze haar bewezen had. Een eerste goede zaak, die juffrouw Warder wist te bewerken, was althans, dat ook haar buurvrouw in haar huisgezin den Bijbel begon te lezen n Dat moest David doen; hij had er wel niet veel zin in, maar hij zou het toch voor geen geld van de wereld zijn moeder iets geweigerd hebben De dominee, die er van hoorde en er zeer verblijd over was, ging moeder en zoon eens spreken en gaf David een lijstje van hoofdstukken, die hij vooreerst maar eens lezen moest. Zoo geschiedde 't ook. En menigmaal had-juffrouw Warder gelegenheid om met haar vriendelijke buurvrouw over de woorden Gods te spreken, in alle eenvoudigheid; maar des te beter werd t het begrepen.

Toen de zeeman na maanden weer thuis kwam, vond hij heel wat veranderd — maar hij kon t niet zeggen dat het er slechter op was gewor den. Hij verblijdde zich, al verwonderde het hem zeer, zijn zoon zoo vlot uit den Bijbel te hooren lezen, en bespeurde ook wel hoe zijn vrouw en zijn zoon de omgang met de nieuwe buren goeddeed. En al weet ik niet hoe het allen mettertijd ging, en of zij den Heere zoch ten en vonden, dit is zeker, dat de twee gezin nen steeds nauwer werden verbonden en Gods Woo); d er gelezen en Zijn Naam in psalm en lofzang werd geprezen.

De groote opoffering, die de weduwe zich eens getroost had, was haar rijkelijk vergolden. Doch niet daarom verblijdde zij zich 't meest, ­ maar, gelijk ook de leeraar had gezegd, dat de Heere God in zijn genade haar de oogen had geopend en haar had geleid tot het Licht der wereld, den Heere Jezus Christus, wien te dienen nu haar lust was.

AAN VRAGERS.

»Manufac­ Wat moet men verstaan onder turen r" Wat beduidt dit woord r

Het laatste 't eerst nemende, kunnen we zeggen dat het letterlijk beduidt: iets dat met de hand gemaakt is. Zoo zou men een gebreide kous, een stok uit hout gesneden, tot de manufacturen kunnen rekenen.

Doch in ons land (elders is 't weer anders) beduidt het woord thans katoenen, wollen en zijden goederen, kleedingstukken enz., die met de hand, maar ook wel in fabrieken en met behulp van werktuigen vervaardigd worden. Dit is nu wel niet juist, maar de woorden beteekenen nu eenmaal dikwijls iets anders dan de oorspronkelijke bedoeHng is. Men spreekt b. v. van handwerk en fabriekswerk en onderscheidt die twee. Toch is 't niet mogelijk te zeggen, waar precies de werkplaats eindigt en de fabriek begint, en zou zelfs de schoenlapper zijn pothuis ook een fabriek kunnen noemen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen