Door Kinderen.

DE OOEDE TOON.

De groote menschen vefstuftn daaronder iets, thans niet zullen prat? n, pn even­ waarover we min "over 't geen kleine kinderen er mee ktiur nen bedoelen. Neen, als v, - c_ over den goeden toon spreken, vervolgen we eigenlijk zoo eenigszins wat we onlangs bespraken en waar een van de lezers juist in. (Jit '•"•• iets over heeft te vraen, dat de vrienden wel zullen opsporen, naar k hoop. hoop

We spraken o. a. over de beste wijs, om een hoofdstuk uit de Schrift zoo te lezen, da, t men er wat aan heeft. Evenzoo nu en nog veel meer is dat noodig voor de psalmen en liederen, die we in de kerk en elders zingen.

Een vers of een versje te lezen, behoorlijk te lezen, schijnt menigeen ontzaglijk moeielijk te vinden of liever men vindt het uiei moeilijk maar doet het dan ook heel slecht en leelijk, zoodat die het hooren er niets aan hebben en de lezer zelf het soms niet begrijpt.

Bijna alle verzen, zooals wij ze onder de oogen rijgen, hebben en maat en rijm. De maat zegt oe lang de regel mag zijn, en brengt mee dat e klemtoon behoorlijk valt. Het rijm maakt, dat elkens twee woorden denzelfden klank te hooren even.

Nu geven echter maat en rijm en meer dikwijls aanleiding, om als men er zich om zoo te zeggen door laat meesleepen en op niets anders let, in een dreun te vervallen die niet alleen heel onaangenaam is voor 't gehoor, maar ook maakt, dat men niet begrijpt wat er staat. Ik hoorde kort geleden de woorden uit Psalm 77:7 zóó lezen (de nadruk viel op de schuin of cursief gedrukte woorden:

»'/è Zal gedenken /IM voordezen Ons de Heer heeft ^unst bewezen, 'i Za/ de Wondren .^vz^/iJslaan, Z> ie Gij hebt van oi/ds gedaan."

Door zoo te lezen nu wordt deze schoone P.salm bedorven, en al kan nu ook niet ieder zoo mooi voorlezen als de voorzanger in de kerk, iedereen kan toch wel zoover komen dat hij een vers behoorlijk leest,

Hoe dan?

Och, zeer eenvoudig, door niet allereerst te letten op maat en rijm, of liever zich daardoor te laten meetrekken, maar door te bedenken wat men leest, wat het beteekent.

Als iemand een ander bezoekt en hij wil weten hoe die 't maakt, zal hij toch nooit zeggen: /w^ vaart u r", maar: hoe vaart u r" Nu, evengoed als men dat behoorlijk kan zeggen, kan men ook den eersten regel van Psalm 77:7 lezen, zonder op hoe te drukken.

De beste raad is: vergeet voor een oogenbllk dat ge een vers of lied voor u hebt, denk eens dat het ondicht, proza was, en lees het zooals gij 't in dat geval zoudt doen, gelijk elk boek dat niet in verzen is geschreven.

Maar let er nu wel op, dat ge niet geheel moogt vergeten, dat het toch een vers is en b.v. niet zoo moet lezen, dat het rijm onhoorbaar vi'ordt.

Het tweede deel van Psalm 25:2 luidt:

il., eid mij in Uw waarheid! Leer Ijvrig mij Uw wet betrachten. Want Gij zijt mijn heil, o Heer, 'k lüijf ü al den dag verwachte; i."

Nu hebben veel kleine kinderen de gewoontr om de eerste van die vier regels aan een stuk door uit te spreken. Zij letten niet op de teekens (waar we onlangs over gepraat hebben). Niet achter swaarheid" maar achter sleer" zetten ze een rustteeken, en houden op, om bij sIjvrig" weer met nieuwe kracht te beginnen. Zoo wordt vanzelf alles onverstaanbaar. Want in een vers net als in proza moet men rusten, niet juist, waar de re^el uit is, maar waar de zin het meebrengt.

Velen tchter die geen kleine kinderen zijn weten dit, en om het gebrek te verbeteren lezen zij:

ïLeid mij in Uw waarheid! Leer ijvrig mij \i\v wet betrachten."

Dat nu is evenmin goed. Want zoodoende gaat het rijm verloren : sHeer" op »leer." En dat moet gehoord wordend Anders had de dichter het niet behoeven te maken.

Iets dergelijks komt in denzelfden 25en Psalm r.o^ eens voor. Waar r Daar kunnen de lezers eens over denken en naar zoeken, tot we gelegenheid vinden over dit onderwerp verder te spreken.

EEN VRAAG.

Een onzer schrijft ons: lezers, de heer De J. te T.,

jMet genoegen las ik wat door U in de Heraut^ voor «weetgrage lezers, " over het nut van het letten op de leesteekens, bij het lezen en schrijven, geschreven is.

Onder het lezen van hetgeen daarover door U geschreven is, kwam mij een vers in de gedachten, 't welk men vindt in den eersten brief van Paulus aan de Thessalonicensen, hoofdstuk 3, Door het verplaatsen van een leesteeken en het weglaten van het daarop volgende, zal men eene geheel tegenovergestelde bedoeling in dat vers leggen, dan de Apostel er thans ons door zegt.

Zouden uwe sweetgrage lezers" dat vers nu eens willen op/.oeken, en het gevonden hebbende. II schriftelijk mededeelen, welke de inhoud van dat vers zoude zijn, indien die leesteekens verplaatst en weggelaten waren geworden.' Ik twijfel er niet aan, of zij zullen, zoo zij het gevonden hebben, van het groote nut om bij het lezen en schrijven op de teekens te letten, meer en meer overtui; ; d worden, "

C O R R E S P O N D E N T I E.

A. te N. L. Blijkbaar wordt met de IJ A. v bedoeld het woord Egypte J Farao's land' Deut, 4 : 20.) IJzeroven^ met hetwelk wordt aangeduid. (Zie

\Vat het andgi'i bgtreft, 't koint ons voor dat de verklaring nog niet jui.st i: i,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen