In de verstrooiïng.

Amsterdam, 28 Juni 1895.

Nog altoos scheelt het veel, dat al de mannen der zuivere Gereformeerde belijdenis op onze erve weer kerkelijk vereenigd zouden zijn.

Van verre staat nog een kleine groep, die in haar gedachten onwillekeurig met den naam van wijlen Ds, Ledeboer verbonden is.

Ook een groep van vrije kerken, die wel voor een goed deel de Gereformeerde belijdenis prijs gaf, maar waaronder toch nog heel wat Gereformeerde broederen zijn.

Dan een groep van xoud-Gereformeerden, " die wel de Belijdenis eeren, maar in hun Belijdenis de artikelen over de kerk geschrapt hebben.

Bij deze kwam nu onlangs het groepje Van Lingen-Wisse, dat gevaar loopt, uit schismatieken drang in het Doopersche te verloopen.

En achter deze allen ligt dan nog een groote menigte, die in het Genootschap gebonden, en onder de Reglementen beklemd zit. Goddelooze reglementen, die daarom goddeloos zijn, en moeten genaamd worden, omdat ze de leugen naast de waarheid eeren, de Christusverloochening op voet van gelijkheid met de Christuspredikiug laten bestaan, en de losrafeling van Gods Woord dulden naast de belijdenis dat dit Woord de waarheid is.

Nu ligt er natuurlijk bij al deze broederen een niet weg te nemen schuld, dat ze hun oog sluiten voor den eisch van de éénheid der kerk, een deel der waarheid verdonkeren, en óf voor elke daad terugdeinzen, óf in schismatieke daad heil zoeken.

Die schuld cijferen we allerminst weg.

Die schuld is openbaar.

En het blijft plicht en roeping om zonder te hard verwijt, in den drang der liefde, hun altoos weer die schuld voor de conscientie te leggen.

Al wie Gereformeerd is, en nog in het Ge: iootschap leeft, mag daar niet één uur met onderwerping wijlen.

Eu •wie dat tocli doet, valt in zonde. Een zonde, die dan eerst acuut is, maar straks chronisch wordt. En die, is ze eenmaal chronisch, gevaar loopt in een systeem zich vast te zetten, zood.it ze dan kerkelijk laat doen wat Jesaia met zijn f-'F^'^ z//vloekte: hit goede kwaad heeten, en het Invade goed.

Toch mogen we daarom het oog voor onze eigen schuld ten deze niet sluiten.

In onze kringen is men tegenover die broederen in de verstrooiing te los, te onverschillig, te koud, te onaandoenlijk. .

Men zoekt ze niet genoeg, en lokt ze te spaarzaam.

Ook bij onderlinge geschillen in eigen boezem rekent men te weinig met den fatalen indruk, dien we naar buiten geven, dat men zeggen gaat: »Zie, dat is nu het kerkelijk leven, waartoe men ons oproept."

Maar bovenal de zaak van hun wederbrenging is ons niet genoeg een zake des gebeds.

Niet genoeg een zake des gebeds om Gods eere, om hun redding, en tot onze eigen verkwikking en vertroosting.

Breng al uw erfvolk weer", moest ons gestadig roepen tot den Heere onzen God in al onze saamvergaderingen en in onze private gebeden zijn.

Het gebed des rechtvaardigen vermag zoo veel.

Wie niet bidt, ]^neemt het niet diep en niet ernstiglijk.

En ook wie niet bidt en in zijn bidden niet aanhoudt, verwacht het te veel van eigen woord en van den mensch, terwijl het toch eeniglijk verwacht moest worden van dien God Almachtig, in wiens hand de harten als waterbeken zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen