Inwonende volwassen zonen.

Nog eens moeten we terugkomen op de quaestie van inwonende volwassen zonen, die ruimschoots genoeg verdienen, om geheel in hun onderhoud te voorzien.

We spreken niet over wie nog ; ? ? > /meerderjarig is. Die staat onder vaders macht. Die is kind thuis. Tenzij hij trouwe, en hierdoor man in de maatschappij worde.

We bepalen ons tot die andere" jonge mannen, die 1°. volwassen zijn, en 2". zooveel verdienen, dat ze in staat zijn, geheel op zich zelf te staan.

Nu zal men het met ons eens zijn, dat het hoogst wenschelijk is, dat deze niet bij vreemden in den kost gaan, maar, zoolang ze niet huwen, bij hun ouders blijven inwonen.

Dat sterkt den familieband. Dat geeft huislijk leven. Dat houdt van veel kwaad af. En bewaart voor veel zedelijk gevaar.

Hoe nu moeten 'zulke jonge mannen beschouwd worden? Als kinderen of als mannen ?

En dan komt ons voor, dat ze niet meer als kinderen mogen beschouwd worden.

De heiUge apostel Paulus zegt zoo duidelijk: »Toen ik een kind was, sprak ik als een kind, maar nu ik man ben geworden, heb ik te niet gedaan wat des kinds was."

Yltt kind-zijn is, naar luid van Gods Woord, tegenover God een duurzame en altoosblijvende, maar onder menschen een tijdelijke en voorbijgaande betrekking.

Men is eerst kind, om straks man te worden. Heel de opvoeding moet er zelfs op gericht zijn, om een kind de kinderschoenen te laten uittrekken, en straks als volwassen ea zelfstandig man in kerk en maatschappij en staat te doen optreden.

Het kind-zijn gaat voorbij, en dan komt de manlijke leeftijd, die omstreeks de 23 jaren intreedt.

Vandaar de eisch, dat de man zijn vader en moeder verlaten zal, om zijn vrouw aan te kleven.

Te trouwen is voor wie trouwen kan plicht.

Maar juist dat mogen en moeten trouwen, wat het verlaten van vader en moeder insluit, rust dan ook op de onderstelling, dat de jonge man nu zelfstandig is, zelf handelt, zijn eigen karakter ontwikkelt, voor zich zelf zorgt, zijn ouders niet meer tot last is, en alzoo het leven in kerk, maatschappij en vaderland helpt bevorderen en ontwikkelen.

En hierin nu ligt opgesloten, dat hij ook geldelijk niet meer onder voogdij staat, maar dat zijn goed zijn meester in hem zelven heeft.

Hij moet zelf zijn geld verdienen. Dat geld vertrouwt God hem toe. Hij is er Gode rekenschap van schuldig. God zal het van hem afeischen.

Tot aan dien tijd toe, was zijn vader voogd over het goed van zijn kind. Nu niet meer.

Nu is hij niet meer »onder voogdij gesteld", maar heeft zelf voor zijn eigen geld in te staan. Dus ook het te beheeren.

Natuurlijk moet hij, zoo zijn ouders in nood zijn, hun «wedervergelding doen" en hun te hulpe komen.

Ontaard zou zijn, wie dit niet deed.

Maar juist deze »wedervergelding" sluit in, dat hij zelf over zijn geld beschikt.

Wie niet zelf meester .van zijn geld is, kan niet wedervergelden.

Aldus hebben het steeds onze moralisten gepredikt, en we kunnen niet anders de zaak inzien, of aldus staat het in Gods Woord.

Keert nu echter zulk een jonge man zich aanstonds van zijn ouders af, en zegt hij: Ik ga elders wonen, — dan toont dit óf een kwaden geest in hem, óf het bewijst dat het huislijk leven bij vader en moeder niet aantrekt.

Goed daarentegen is het dan alleen, zoo nu een jonge man zegt: Zoolang ik niet trouw, blijf ik bij vader en moeder. En dan is het wenschelijkst, dat hij niet zegt: Ik betaal kostgeld; maar dat vader en moeder zeggen: Blijf bij ons inwonen, en dat hij mildelijk zijnerzijds in de gemeenschappelijke huishouding bijdraagt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen