Zending-critiek.

In de Utr. Kerkbode bespreekt Ds. Klaarhamer op uitnemende wijze de critiek, die gedurig op de Zendings-Deputaten wordt uitgeoefend.

Critiek acht ook hij ten deze onmisbaar:

Of er dan geen kritiek moet zijn ? Wel zeker. Die is hoog noodig en goede kritiek heeft steeds zeer goede vrucht gehad.

Zij behoort tot die »tucht", die naar Gods bestel tot vrucht heeft de opscherping der onderlinge liefde en een toenemen in goede werken.

Zij is als eene wachteres ter rechter en ter Hnkerhand, die voor afdwalen behoedt en nu eens met zachter dan met scherper prikkel dwingt, om op het rechte pad te blijven.

Die kritiek, die beoordeeling der handelingen van deputaten, ook van de Deputaten tot de Zending, moet dan natuurlijk allereerst komen van de Kerken door middel van haar wettige organen n.l. haar Kerkeraden.

Voorlichting zal dezen daarbij hoog noodig zijn. En nu ligt het zeer stellig op den weg der kerkelijke bladen, om die vergaderingen der opzieners met goede., zaakkundige voorlichting te dienen.

En indien dan eenige Kerkeraad zijn oordeel over een of andere handeling van Deputaten, bijv. tot de Zending, hun bekend maakt, dan zou 't ons zeer tegenvallen, indien zulks niet door die deputaten met dankbaarheid en blijdschap werd aanvaard, en dan zouden zij zeker op zulk een oordeel of beoordeeling letten en er zoo mogelijk winste mede doen.

Het zou toch een zeer verblijdend en bemoedigend bewijs voor hen zijn, dat de hun opgedragen taak de belangstelling der Kerken heeft, en dat er meegeleefd en daarom medegedacht en medegeoordeeld wordt.

Dit neemt echter niet weg, dat hij wel eenige critiek op die critiek geoorloofd en noodig acht.

Maar dan goede kritiek en die ook billijk is. Het komt ons voor, dat de beoordeeling van den arbeid der Deputaten voor de Zending die beide eigenschappen niet zelden mist.

Men beoordeelt vaak die Deputaten, alsof zij konden doen, zooals zij maar willen. Terwijl hun toch voorschreven is, wat zij doen mogen. Natuurlijk heeft de Synode hen vrijgelaten, om zelf de wijze van doen te bepalen.

Daarbij zijn zij gebonden door allerlei antecedenten, door allerlei bestaande gewoonten enz. Zij arbeiden immers-voort in het werk, dat vroeger deels door een vereeniging deels door een deel Kerken geschiedde.

Zij hebben te arbeiden voor Kerken, die nog nauwelijks eenig begrip van dezen arbeid hebben, die volstrekt nog geen klaar inzicht hebben in den omvang, de wijze van uitvoering, de kosten en krachten voor deze taak noodig.

Zij hebben het werk gevonden nu juist niet precies in een toestand, dat men kon zeggen: alles en ieder staat op de juiste plaats en er is geen vuiltje weg te stoffen.

Zij kunnen het toch ook niet helpen, dat er 17 man zijn belast met een werk, dat opperbest door een vijf-of zevental Broeders kon verricht. Zeventien broeders, die naar alle windstreken door het land verspreid zijn.

Zij kunnen 't toch niet helpen, dat de synode Broeders gekozen heeft, die op een der hootdpunten van hun mandaat in drie groepen of richtingen verdeeld zijn.

Als men dit alles in aanmerking neemt, dan moet men respect hebben voor den moed en de liefde dezer mannen, om onder deze omstandigheden deze taak te aanvaarden èn vol te houden.

En zij verdienen dunkt ons - en niet 't minst de leden van hun moderamen - den dank der Kerken voor al den arbeid door hen met zooveel trouw en toewijding verricht, en zij hebben waarlijk aanspraak op de voorbede van hen, die wat voelen voor de vergadering, de planting van Kerken, voor de komst van 't Koninkrijk Gods.

Men wil van hen meer mededeelingen.

Jawel, Doch zoo iemand, dan hebben deze Deputaten te bedenken, dat alle dingen wel oorbaar zijn, maar dat niet alle dingen stichten.

Daarbij wat zullen zij altijd mededeelen? Het gaat er in menig opzicht mede, als met een geneesheer, die telkens een publiek bericht omtrent den toestand eener kranke moet geven, die aan een zeer slepende ziekte lijdt.

De eene dag is meestal gelijk de andere, zoodat hij wel niet anders kan mededeelen dan: de toestand blijft onveranderd.

Als men ook eenmaal zijn zaken laat doen door een zaakgelastigde, dan dient men den man te vertrouwen en al houdt men dan een oog in 't zeil, men laat hem handelen en op de gezette tijden zich verantwoorden.

Het is al weer niet de schuld van Deputaten, dat er geen Classe of Synode is aangewezen, aan welke zij in de 3 jaren, dat er geen Generale Synode saamkomt, rapporteeren kunnen en met welke zij in moeielijke gevallen of in gevallen, waarin hun mandaat niet voorziet, kunnen raadplegen en door welke zij gemachtigd kunnen worden, enz.

Of nu deze critiek geheel voldoet aan den door Ds. Klaarhamer zelf gestelden eisch, dat alle critiek goed en billijk zij, willen we niet uitmaken.

Hij zal toestemmen, dat zoo alle deze rubrieken voor critiek moeten wegvallen, er letterlijk niets voor critiek overblijft.

Vraagt men ons, of wij dan wel al de schuld bij Deputaten zoeken?

In het minst niet.

Doch hier juist zit de kneep.

De critiek moet toezien, dat ze geen persoonlijk karatóer drage en de Deputaten niet aantast. Ze moet zakelijke critiek zijn. Critiek, die uit de beginselen critiseert, en opbouwt. Critiek, die alles onderzoekt en het goede behoudt. Critiek, die een openbaring der geesten is en zoekt naar het licht des Geestes, Critiek, die het vuur vanden Zendingsijver niet bluscht, maar met zuiverder vlam doet branden.

En zulk een critiek, we zijn er zeker van, roept ook Ds. Klaarhamer met alle macht in.

Hij, én onze Deputaten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen