Accoord.

Amsterdam, i April 1898.

Telkens duikt nog de vraag op, of kerken die zich vereenigen op zeker accoord, later onbevoegd zijn, om van dit aangegaan accoord af te \vijken.

Een uiterst gewichtige vraag.

Stel toch voor een oogenblik, dat ge dit zoo verstaat, dan zou hieruit volgen, dat twee saamgesmolten kerken over bijvoorbeeld honderd of tweehonderd jaar nog onbevoegd zouden zijn, om het nu door ons bepaalde te wijzigen.

Zulke kerken zouden dan aan een nieuwen regel onderworpen worden. Ten eerste aan Gods Woord, en ten tweede aan het Accoord.

De Belijdenis kan veranderd worden als ze blijkt met Gods Woord niet overeen te stemmen. Ook de Kerkenordening kan gewijzigd worden. En zoo elk kerkelijk besluit.

Maar dit nu aangegane Accoord zou tot de onveranderlijke dingen behoorcn. Daar zou nooit aan mogen getornd, nooit iets in mogen veranderd worden.

Alzoo zou naast het Woord het Accoord komen te staan.

Maar stel nu dat het Accoord bleek in strijd met Gods Woord te zijn, dan zou er toch niets aan te doen wezen, en ten slotte zou zelfs het Woord van God voor het Accoord van menschen moeten wijken.

Ieder gevoelt dit kan niet. Dat ware onchristelijk. Dat ware door en door ongereformeerd. En het ware een onzinnige gedachte op den koop toe.

Een accoord kan dan alleen volstrekt bindend zijn, als de twee partijen die het aangingen, blijven bestaan, en dus bij machte zijn, om het bij overeenkomst te wijzigen, als het blijkt dat men zich vergist heeft.

Maar dit is hier niet het geval.

Het zijn wel twee partijen die overeenkomen en accoord sluiten, maar als het accoord gesloten is, zijn er geen twee partijen meer. Ja, wat meer zegt, doel van het accoord is juist om de twee partijen te doen verdwijnen, en er ééne kerk voor in de plaats te stellen.

De mogelijkheid om het aangegane accoord bij manier van nieuwe overeenkomst te wijzigen, bestaat alzoo niet. En wilde men dan toch het accoord voor onaantastbaar verklaren, zoo zou hieruit rechtstreeks volgen, wat we zooeven aangaven, t. w. dat dit accoord eerst naast, en straks boven Gods Woord kwame te staan, iets wat niemand wil, en ieder onzer verfoeien zou.

Er kan dan ook geen de minste twijfel zijn, of elke Synode, elke classis, elke kerkeraad, elke gemeente is formeel gerechtigd en bevoegd, om, bij later inzicht dat een andere regeling geëischt is, van het aangegane; accoord af te wijken.

Men moet zulk een accoord dan ook in heel ander licht beschouwen. Het is geen contract tusschen twee partijen, maar een declaratie van gevoelens van oprechte, eerlijke, trouwe broeders over en weer.

Als broeders verklaart de ééne groep aan de andere groep, dat men bereid is voor het eerstkomende gezamenlijke leven over en weder dit of dat in eigen dusver gevolgde practijk te zullen v/ijzigen, en zich naar dezen en dien regel te zullen conformeeren.

En daar houdt men zich dan ook aan.

Niet juridisch, niet formeel, maar moreel is men hiertoe verplicht. Mtn zegt dit elkander toe. Men belooft het elkander over en weder. En die gegeven belofte komt men na.

Edoch zonder in iets zijn vrijheid te verliezen, om steeds over en weder voor de meerdei-e voortreffelijkheid van deze of die manier van doen te pleiten. En doet zich nu het geval voor, dat men, na de ineensmelting, tamelijk wel eenparig tot het inzicht komt, dat zulk een zaak toch beter anders geregeld ware, dan doet men het alzoo.

Blijft daarentegen een aanmerkelijke minderheid zich verzetten, dan gaat de meerderheid hiervoor tijdelijk uit den weg, en hield die tegenstand aan, dan zouden wij steeds aanraden, gedurende het thans levende geslacht dat het accoord aanging, zich te blijven gedragen naar de gemaakte afspraak. Altoos tenzij het later bleek, dat er pertinente strijd met Gods Woord bestond. Daarvoor moet steeds alles wijken. Maar zulke punten geldt het accoord in den regel niet.

Op de beurs en op de markt kijkt men scherp, vaak vinnig op elkaar toe, om elkander een vlieg af te vangen en in een valstrik te lokken.

Maar alzoo zal het onder ons niet zijn.

Ons voegt het als ambtsdragers van Christuswege, en als broeders in onzen Heiland, met elkander te spreken en te overleggen, en in alles wat even kan, de broederlijke liefde den doorslag te doen geven.

Sterken en zwakken zijn er nog altoos in Christus' kerk.

En dan blijft steeds de apostolische regel gelden, dat de sterke zich naar den sivakke schikken zal.

Niet om hem zivak te laten blijven, maar om ook hem tot de kracht der sterken op te heffen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen