Diaconie- en Overheidszorg.

Amsterdam, 15 Juni 1900.

Men vraagt ons, of een Diaconie er in berusten mag, dat leden der Gemeente gebruik maken b. v. van een stadsapotheek, een stadsdokter enz., dan wel of zij dat moet tegengaan, om zelve in al deze nooden te voorzien.

Bij zulk een vraagstuk dient men te onderscheiden. Immers, het antwoord zal verschillend uitvallen, al naar gelang men deze vraag in het algemeen stelt, of wel haar stelt met het oog op een bepaalden toestand.

In het algemeen, op zichzelf, en in idealen zin genomen, behoort de Diaconie in alle nooden van de Gemeente te voorzien; niet alleen in die yan de dusgenaamde armen, maar in de nooden van de geheele Gemeente. Waar tegenover staat, dat de Diaconie de middelen, om dat te kunnen doen, ontvangen moet uit de Gemeente, en uit de Gemeente alleen. Zelfs is de zorg der Diaconie in beginsel niet tot de nooden en behoeften der Gemeente beperkt.

Ze moet wel eerstelijk weldoen aan de huisgenooten des geloofs. Maar dit „eerstelijk" sluit de hulp ook aan anderen te bieden, niet uit, maar in.

Naar dien maatstaf is het alzoo verkeerd, zoo leden der Gemeente gebruik maken van Overheidszorge.

Maar hieruit volgt nog geenszins, dat dit ideaal allerwegen en te allen tij de voor verwezenlijking vatbaar is.

En neemt men nu de Diaconie en de Gemeente in een bepaalde plaats en op een bepaalden tijd, dan komt de vraag in aanmerking, over welke middelen de Diaconie feitelijk beschikt, en in welke nooden ze met die beschikbare middelen heeft te voorzien.

Stel nu die nooden, in contant geld berekend, op ƒ 10, 000 's j aars, en neem aan dat de Diaconie feitelijk niet meer dan ƒ 5000 int; alsmede dat alle uitzicht ontbreekt, om in den loop van het dienstjaar de inkomende middelen op eenigszins merkbare wijze te verbeteren; dan ondergaat uiteraard het vraagstuk beduidende wijziging.

Dan toch rijst de vraag: Eischt het beginsel, dat de bestaande nooden voor de helft onverzorgd blijven, of wel komt de regel dan zóó te staan, dat de Diaconie doe, ja, het uiterste doe wat ze kan, maar dat de nood, dien zij niet kan lenigen, leniging zoeke waar die te krijgen is.

En dan verwerpen wij de stelling, dat de leden der Gemeente per se elke hulp van buiten zouden moeten afwijzen.

Nood breekt wet.

Wel volgt er uit, dat de Diaconie op verbetering van haar middelen bedacht moet zijn. Doch ook hier is een grens.

Als een Gemeente, met weinig gezeten burgers en veel behoeftigen, zelve in den dienst van kerk en school heeft te voorzien, u en bij de grootste offervaardigheid niet in staat is, de som voor den socialen nood i vol te maken, kan alle pogen der Diaconie s om haar middelen te verbeteren, afstuiten op AQ onmogelijkheid en schipbreuk lijden, en in zulk een geval is het voldoen aan haar ideale roeping haar kortweg onmogelijk.

Biedt nu, onder zulke omstandigheden, stadsapotheek en stadsdokter voorziening in dezen medischen nood, dan is het stellig d d w les der wijsheid, dat de Diaconie haar krachten sa^mtrekke op dat ander deel van den nood, waarvoor geen andere voorziening bestaat.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen