Voor Kinderen.

EEN GROOTE VERANDERING.

XVI.

Had Victor gemeend, dat ook zijn vriend spoedig Saintes zou verlaten, de uitkomst bewees, dat hij zich in die verwachting niet had bedrogen.

Zoo als we gezien hebben, had de koninginmoeder, Katharina de Medicis, onzen kunstenaar in haar dienst genomen.

Nu ontving hij op zekeren dag een bericht van den heer Van Pons. Deze deelde Palissy mee, dat deze door de vorstin was aangesteld, om zijn diensten te verkenen bij de gebouwen en tuinen die zij liet aanleggen; althans Katharina had den wensch uitgesproken, dat werk meester Bernard op te dragen.

„Ik raad u zeer deze aanstelling te aanvaarden, " sprak de ridder. „Ge hebt dan gelegen Leid u naar hartelust aan de kunst te wijden, en wie weet, wat schoone dingen ge nog levert.

Is de aangewezen weg."

Maar Palissy aarzelde nog. Wel was het aanbod schoon, maar hij moest, zoo hij toestemde, Saintes verlaten, zijn geliefd huis, zijn oude werkplaats, alles vaarwel zeggen, een nieuw leven, als 't ware, beginnen. Daarbij was het reizen in die onrustige tijden niet gemakkelijk.

„Hoor meester, " zei de heer Van Pons, „aarzel niet langer. Luister eens! Over enkele dagen moet ik zelf naar Parijs. Nu bied ik u aan, onder mijn veilig geleide, de reis te maken. Ge neemt u beide zonen mee, en alles komt in orde." ^

De ridder vertrok. Palissy zou hem bericht zenden omtrent zijn besluit. Dat volgde spoedig, 't Werd meester Bernard duidelijk, dat Jiij niet beter kon doen, dan de roepstem te volgen, en hij maakte er zich aanstonds toe gereed.

Nog eens bezocht hij het kerkhof, waar zijn vrouw en kinderen rustten. Zou hij die plek ooit weerzien?

Toen begon hij, met behulp zijner zonen, alles in orde te brengen. Zijn huis hoopte hij mettertijd te kunnen verhuren. Overigens viel hem het afscheid van Saintes niet zwaar. De stad was zoo geheel anders dan vroeger, halt ledig, en geen enkelen vriend had hij er meer. Al wat hem nog lief was ging mee. Gelukkig voelde hij zich in het bezit zijner twee zonen, wier hart aan hun vader hing, en die reeds in staat waren, hem flink in den arbeid bij te staan.

_ Wie veertig jaren geleden Parijs bezocht, kon zich onder meer verlustigen, in den aanblik van het schoone, bij naam alom bekende paleis der Tuilerieën. Die naam beduidt eigenlijk pannenbakkerij, en .zulk een inrichting was daar ook geweest, totdat — niet lang voor de tijden waarvan we straks spraken — hier het groote, vorstplijke paleis was verrezen, waarin de koningen van Frankrijk woonden.

Het paleis was gesticht door Catharina de Medicis, de ons bekende vorstin, die 't echter niet voltooid zag, wijl de bouw werd gestaakt. j In de volgende eeuw werd er aan voortgewerkt. In 't begin der 19de eeuw was het nog niet geheel klaar, en eerst onder Napoleon III, die een halve eeuw nu geleden, begon te regeeren, d werd het groote en" prachtige gebouw voltooid. Doch het zou in zijn geheel niet lang meer Maan.

Ontzag'ijk veel is in de Tuilerieën geschied. Alle heerlijkheid vergaat, en ik herinner mij nog zeer goed, welk een indruk 't op mij maakte, toen ik, kort na de schrikkelijke tijden van 1870 en 1871, te Parijs de puinhoopen aanschouwde van dat praalgebouw van koningen en keizers. Thans is het middengebouw geheel verdwenen, alleen een paviljoen en een galerij zijn nog over.

In den voorhof der Tuilerieën vinden we meester Bernard. Daar heeft hij zich een werkplaats mogen bouwen, geheel naar eigen smaak, waarin hij kan arbeiden naar hartelust. Daar vond hij toen een veilige schuilplaats, terwijl de burgeroorlog rondom hem woedde, de oorlog die tien jaar lang Frankrijk met geweld, schrik en rouw vervulde.

Ongehinderd kon hij er de meesterwerken der Italiaansche kunstenaars bestudeeren en zich zoo volmaken in zijn vak.

Hoe hevig ook in Frankrijk werd gestreden, hoe fel men ook de „ketters" vervolgde, Palissy was onder de bescherming der koningin-moeder veilig. Zeer dikwijls kwam zij hem in zijn werkplaats bezoeken, om kennis te nemen van zijn plannen, en om zijn meesterstukken te bewonderen. Weldra stond hij overal bekend als „meester Bernard van de Tuilerieën" en ieder schatte hem hoog.

Zoo kwam het jaar 1572, een jaar bekend in onze geschiedenis, maar niet minder in die van Frankrijk.

Dat jaar bracht voor Palissy een tijdelijke Z verhuizing mee. 't Waren toen woelige dagen, en zoo is te begrijpen, dat de bouw van de Tuilerieën in 1572 werd gestaakt. Men dacht toen in Parijs aan andere dingen. Want de gru­ H welijke Bartholomeus-nacht werd voorbereid, m de 24ste Augustus, waarin zoo vele duizen­ G den Protestanten als slachtoffers voor hun ge­ v G loof vielen, en de wateren der Seine rood ge­ O verfd werden met hun bloed. Nooit is wel een K vorstelijk huwelijk op ontzettendcr wijs beslo­ B ten. Terecht spreken we van de Parijsche bloed­ T bruiloft.

Palissy ontkwam gelukkig aan den gruwelijken Christenmoord. Hij toch bevond zich den 24sten Augustus niet te Parijs. Hij was te Chaulnes, welk kasteel hem was opgedragen zoo fraai mogelijk te versieren. Hier lei hij ook den heerlijken lusthof aan, waarvan hij, gelijk we weten, in de gevangenis het plan en de beschrijving had vervaardigd.

Doch terwijl hij zoo, als een kunstenaar bij Gods genade, zijn werk verrichtte, trouw des Heeren Woord voor zich zelf en met zijn zonen onderzocht, vergat hij ook niet het boek Gods te lezen, dat de natuur aanbiedt. We weten trouwens hoe hij steeds een liefhebber daarvan is geweest. We weten ook hoe mannen als Job en David en Salomo, in dat boek heerlijke en wonderlijke dingen hebben gelezen, tot gróotmaking van Hem, die het al heeft geschapen, die 't met wijsheid heeft gemaakt, van wiens goederen het aardrijk vol is.

Met opgewektheid, ijver en groot verstand, zette Palissy bij alles zijn onderzoek in Gods schepping voort. Niets was er bijna, dat zijn aandacht ontging, dat hij niet onderzocht. Nu eens hield hij zich bezig met het water, dan weer met metalen en versteeningen. Eenandermaal trokken de verschillende aardlagen zijn aandacht, straks weer steenen en schelpen. Bij al zijn arbeid, vond hij nog tijd tot zooveel onderzoekingen. Wel een bewijs, dat waar een wil is, ook een weg wordt gevonden. Wie klagen 't meest over gebrek aan tijd? zei eens iemand: Zij die 't minst te doen hebben. En - daarin ligt veel waarheid.

Hoe ver meester Bernard het in dat a bracht, daarvan spreken nog zijn geschriften. Die zijn, met zijn kunstwerken, de beste getuigenissen van zijn ijver, kennis en be kwaamheid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen