Uit de Pers.

In een schoone nieuwjaarsmeditatie klaagt Prof. Bavinck over de snelheid, waarmede in onzen tijd de indrukken op elkaar volgen, waardoor de mensch niet tot zich zelf kan inkeeren, meer geleefd wordt dan zelf leeft, en in stee van actief op de gebeurtenissen in te werken, ' zich door den stroom van het leven laat meesleepen:

Er is veel, dat ons ontmoedigen kan, zoowel van verre als van nabij, Het meest ontmoedigende is misschien nog, dat wij overstelpt worden door de bonte massa van verschijnselen, die zich opdringen aan onzen geest, dat wij in den doolhof der voor vallen en gebeurtenissen den draad niet kunnen vinden en machteloos staan tegenover de mysteriën van leven en lot.

Sedert, dank zij de uitvindingen der vorige eeuw, de afstanden verdwenen zijn, worden de verstge legen landen in onzen gezichtskring getrokken, Alle volken vragen onze belangstelling en aandacht, Alle kleine en groote gebeurtenissen morden ter onzer kennis gebracht. De nieuwsbladen voeren ons lederen dag de gansche wereld rond en sparen ons niets van alwat in kerk en staat, in gezin en maatschappij, in kunst en wetenschap, in handel en verkeer, hier en elders en overal, belangrijks en onbelangrijks voorvalt. Zoo gaat het ons als een mensch, die op een toren staande, het gekrioel der menschen aanschouwt en van hun leven en beweging zich geen rekenschap kan geven.

Daarom zijn er heden ten dage quaesties in overvloed, maar de oplossing ontbreekt. Alles heeft in vragen en problemen zich voor onzen geest gesteld, maar de antwoorden laten op zich wachten. In de veelheid hebben wij de eenheid, in het relatieve hebben wij het absolute, in den chaos hebben wij den kosmos verloren. Zelfs loopen we gevaar, om in de drukte van het leven onszelven te verliezen. Er ligt diepe waarheid in het woord, dat wij niet meer leven doch geleefd worden. Langs lijnen van geleidelijkheid schijnt de stroom des tijds zich voort te bewegen. Van sturen, leiden, regeeren is weinig sprake meer. Ieder is kind van zijn tijd. Alle men schen zijn product van hun herkomst en omgeving. De omstandigheden staan in zoo grooten getale rondom ieder menschenkind heen, dat het zichzelf niet meer roeren of bewegen kan. Passiviteit, willoosheid, gebrek aan weerstandsvermogen is de krankheid der eeuw, bij vorsten en volken, bij geleerden en kunstenaars, bij de individuen en de massa's. En dat, niettegenstaande het ongeloofsevangelie van den »Wille zur Macht". Nooit is de beperktheid, de kleinheid, de machteloosheid van den mensch duidelijker aan het licht getreden, dan juist in dezen tijd, waarin hij eene hoogte van ontwikkeling heeft bereikt als nimmer te voren.

Toch sluit hij daarom het oog niet voor de lichtzijden, die Gods genade ook in onzen tijd te aanschouwen geeft:

Maar tegenover deze regeeringloosheid van den mensch komt dan ook de majesteit en de heer lijkheid der Godsregeering te treffender uit. God regeert, dat is onze kracht en onze troost, te midden van het gewoel der wereld en het rumoer der volken. Laat het ongeloof toenemen, het bijgeloof zich uitbreiden, het onrecht zegepralen — geen nood, het komt alles toch terecht. Want God re geert. Hij houdt de draden van het wereldbestuur in zijn almachtige hand. Hij leidt alles heen naar het door Hem vastgestelde, heerlijke einde.

En ziende, op wat er geschiedt in ons' eigen kleine land, worden wij in dat geloof aan Gods Regeering versterkt. Want het. afgeloopen jaar was rijk aan zegeningen. De stembus gaf een verblijdenden uitslag. Van de lippen der Koningin werd eene Troonrede vernomen, die alwat in ons land den naam van Christus belijdt, verheugd en bemoedigd heeft. Het Ministerie der rechterzijde doorstond de eerste vuurproef op loffelijke wijze; en de partijen, die in de Kamer het steunden, traden met eere uit den strijd. Met vertrouwen en hope mogen wij de dingen afwachten, die komen zullen.

En ook op kerkelijk terrein is er, ondanks velerlei moeite en strijd, tot dankzegging stof. Ook hier ontbreekt het niet aan vraagstukken en problemen. Reeds nu laat het zich aanzien, dat op de aan staande Synode van de Gereformeerde kerken de oude quaesties van Zending, Emerit. kas en Opleiding weer den hoofdschotel zullen uitmaken. Maar toch gaan we worstelend vooruit en wint de begeerte veld, dat deze vraagstukkeii eindelijk eens definitief worden opgelost en voor andere plaats zullen maken.

Want er is nog zooveel te doen. Tot dusver hebben wij na de vereeniging in 1892 nog niet veel meer gedaan dan regelingen ontworpen en bepalingen gemaakt. Hoe schoon en goed dit ook zij, het is alles voorloopig. Ten slotte komt het op daden aan.

Tot daden op het gebied der Zending. Tot daden Iti de beoefening der Wetenschap. Tot daden op het terrein der Barmhartigheid.

God verwaardige ons allen, om getrouw te zijn in het werk, dat Hij ons heeft opgedragen om te doen.

En Hij leere ons de vermaning van zijnen Apostel behartigen, dat wij den tijd hebben uit te koopen, dewijl de dagen boos zijn.

In dit laatste woord ligt een ernstige wenk die niet genoeg kan ter harte genomen.

Noblesse oblige.

Nu God de Heere aan ons Christenvolk zoo rijke zegeningen schonk, rust op ons de dure roeping om van woorden tot daden te komen.

Daden, waardoor de naam des Heeren, die door ons beleden wordt, op elk gebied dat God ons aanwees, verheerlijkt wordt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen