Voor Rinderen.

GELUKKIG WORDEN.

Een vorst die door zijn groote daden was beroemd geworden, en die ook veel rijkdom bezat en hooge eer genoot, bevond, gelijk zoo velen, dat, al deze dingen iemand niet waarlijk gelukkig kunnen maken.

Op zekeren dag hoorde hij van een wijs en vroom man, die in zijn rijk woonde en velen tot raadsman was. Daar de koning nu niet tot de menschen in zijn omgeving wilde spreken over hetgeen hem deerde, besloot hij dezen man op te zoeken, die op grooten afstand en zeer afgezonderd woonde.

Hij ging met slechts een paar bedienden op reis. Hij vond den man dien hij zocht, een grijsaard, in een kleine woning, dicht bij een woud. Om het huis lag een tuin, waarin de man kweekte wat voor zijn onderhoud noodig was.

De koning ging het huis binnen, maakte zich bekend en ging met den ouden man den tuin in. Toen verhaalde hij openhartig wal hem drukte, en vroeg:

„Kunt gij mij zeggen, op wat wijs ik werkelijk gelukkig kan worden? "

De oude man dacht een oogenblik na en zei toen:

„Wilt gij mij volgen, dan kan ik u wellicht een goed antwoord geven."

Zij verlieten nu samen den tuin en sloegen den weg in naar het bosch. Daar aangekomen sloegen zij een ruw, smal pad in, dat steil om hoog voerde. Eindelijk hadden zij het hoogste punt, waar zij toe komen konden, bereikt. Daar op den kruin van den berg, verhief zich een steile rots, die voor een mensch onbeklimbaar was.

Boven op de rots was een arendsnest. Men kon de jonge vogels zien, die uit het nest keken, en den ouden arend die zich dicht bij bevond.

„Ziet gij dezen vogel? " vroeg de oude man; „weet gij ook, waarom hij juist op die steile hoogte zijn nest heeft gebouwd? "

„Zeker, " was het antwoord, „hij weet zeer goed, dat daar niemand hem bereiken kan. Hij wil buiten alle gevaar zijn."

„Juist, " sprak de wijze, „en nu raad ik u aan juist "zoo te doen als deze koninklijke vogel."

„Wat bedoelt ge daarmee? " vroeg de vorst. „Ik bedoel, " sprak de grijsaard zeer kalm, „bouw uw huis zoo, dat ge weet den hemel nabij te zijn. Dit kunt ge doen, nog anders en beter dan de vogel dat vermag. Zoo gij het doet, zijt ge buiten alle gevaar en moeite dezer wereld. Zoo zult ge vrede en rust hebben, en in der waarheid gelukkig zijn."

AAN VRAGERS,

Onze lezer C. T. te A. vraagt: Zoudt u zoo vriendelijk willen zijn, en geven een verklaring van het bekende gezegde: „die leeft als God in Frankrijk; " heel gaarne zou ik hiervan de beteekenis eens weten.

Als we hierop antwoorden, dan is het wel allereerst om te wijzen op het hoogst ongepaste en lichtzinnige van zulke gezegden, die helaas, vooral bij een tamelijk wuft volk als het Fransche (daaruit is dit spreekwoord afkomstig) niet zeldzaam zijn.

Zoo heel bekend is dit gezegde nu juist niet. Wat de beteekenis betreft, het beduidt: hij neemt er een goed leven van. Hij heeft aan niets gebrek en maakt het zich makkelijk, 't Is een pater-goedleven, zoo als het Nederlandsche spreekwoord zegt.

Onze lezer K. te A, , wil weten wat bedoeld wordt met de „Marseillaise." We kunnen hem daarop kortelijk antwoorden, dat dit de titel is van een zoogenaamd vrijheidslied, of eigenlijk een omwentelingszang, een revolutielied. Het werd vervaardigd door Rouget de Lisle, in 1792, toen Pruisen en Oostenrijk beide aan Frankrijk den oorlog hadden verklaard, in verband met de beroeringen die in dat land heerschten.

Het begint met de woorden: „Op zonen des vaderlands, de dag des roems is aangebroken. Tegen ons is de bloedige standaard der dwingelandij opgeheven!"

Het lied heette toen: „Strijdzang voor het Rijnleger, " en schijnt niet tot revolutielied bestemd te zijn geweest. Het werd dit eerst, toen het door de Jacobijnen, die felle omwentelings gezinden waren, op een feest te Marseille werd gezongen, een paar maanden na de vervaardiging. Zoo kreeg het nu den naam van „Marseillaise, " onder welken het bekend is. Men zong het o. a. bij de bestorming van het Paleis der Tuileriën in Augustus van het genoemde jaar.

Met nog een derde vraag sluiten we voor ditmaal, 't Is van een lezer, die het volgende versje (van Potgieter) niet begrijpt:

„Of baai, die krulde Uit vaders doos, — De in 't vuur vergulde — Terwijl ik smulde Alreeds, altoos Mijn pijp niet vulde; Ik blies gedwee De twalef blaadjes"

Er mag wel bij gezegd worden, dat hier sprake is van een kramer die, naar hij meedeelt, gastvrij ontvangen werd in het dorp waar hij kwam en zijn waren verkocht. Men vroeg hem vriendelijk mee aan te zitten. Hij smulde en ging dan ter rust. Onder het eten kwam al de tabak te voorschijn, en de dochter bood die later den mannen aan.

De marskramer veil dus zeggen: Ik werd o. a. onthaald op baai (een soort krul-of fijne tabak) die aangeboden werd in vaders tabaksdoos, die zwaar in het vuur was verguld. Maar, al vulde zulke kostelijke tabak, reeds aangeboden terwijl ik nog zat te smullen, ook niet altijd mijn pijpje, toch rookte ik er dapper op los. „Twalef blaadjes rooken" wil zeggen een volgestopte pijp uitrooken; 'tis een spreekwijs waarbij twaalf het volle getal voorstelt.

Heel duidelijk is 't vers zeker niet; maar zoo rjjn de verzen van Potgieter meer.

CORRESPONDENTIE.

L, In de Bijbelverklaring van Gerlach (Duitsch) en ook in de Ned, vertaling zal wellicht wat in de inleiding gezegd wordt, u de verlangde opheldering geven.

HOOGENBIRK,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen