Professoren-adviseurs.

In dezen komkommertijd op kerkelijk gebied duikt de vraag weer op, of het niet goed zou zijn de professoren-adviseurs op de Synode te muilbanden.

Zé praten te veel, willen hun leiding opdringen, dienen voorstellen en amendemenin, nemen den kostbaren tijd der Synode in beslag, vergeten dat zij geen leden, maar alleen praeadviseurs der Synode zijn. En waar hun praeadvies gewoonlijk verre van eenstemmig luidt, daar vermeerderen zij de verwarring in plaats van licht te ontsteken. Om aan al deze misère kortweg een einde te maken, loopt thans het voorstel in onze pers rond om zoowel van Kampen als van Amsterdam slechts één hoogleeraar ter Synode te noodigen en de taak van dezen hoogleeraar te beperken tot , een praeadvies, wanneer de Synode dit verlangt. Van deelneming aan de debatten zullen zij zich hebben te onthouden.

Voor de professoren zelf zou een dergelijk besluit zeker niet onwelkom zijn. Gedurende drie a vier weken een synode te moeten bijwonen, in allerlei commissies zitting te moeten nemen, praeadvies over allerlei ingewikkelde quaesties te moeten uitbrengen, is een zoo vermoeiende taak, dat de meeste professoren wel dankbaar zullen zijn, wanneer de kerken hun vergunnen rustig hun vacantie te blijven genieten.

Maar wel is het de vraag of de Kerken zelf hiermede gebaat zouden zijn.

Al ontkennen wij toch niet, dat in de aangeheven klacht over der professoren breedsprakigheid eenige waarheid schuilt, toch mag men om billijk te zijn twee dingen niet vergeten.

Vooreerst, dat de Synode, door de professoren in verschillende commissies te benoemen, waarin de leden der Synode allicht hen als rapporteurs aanwijzen, zelf oorzaak is, dat deze professoren bij het behandelen der rapporten het woord moeten voeren. Niet in hun qualiteit van professor, maar als rapporteurs treden zij dan op, om de voorstellen der commissie te verdedigen.

En ten tweede, dat het gebrek van enkelen niet aan allen ten laste mag worden gelegd.

Op de Synode te Arnhem is er inderdaad door de leden over geklaagd, dat enkele professoren wei wat te veel uit het oog verloren, ^at hun taak een dienende was. Wanneer een hoogleeraar bij elke quaestie het eerste het woord vraagt, door lang uitgesponnen betoog den kostbaren tijd der Synode in beslag neemt en door repliek en dupliek de Synode feitelijk tot een disputeer-coUege maakt, dan wordt inderdaad het doei uit het oog verloren, waartoe de professoren bij de Synode worden uitgenoodigd.

Wil men tegen dit euvel maatregelen nemen, dan is dit ons wel. Maar de klacht, alsof de professoren-adviseurs, in het algemeen genomen, hun positie op de Synode misbruikten, dunkt ons niet rechtvaardig. Eer mag van de meesten getuigd, dat zij hun prae-adviseerende taak al zeer bescheiden hebben opgevat.

De voorslag om uit Kampen en Amsterdam slechts één hoogleeraar uit te vaardigen, schijnt ons practiseh onuitvoerbaar. Daarmede zou aan deze hoogleeraren toch de taak worden opgelegd, om gedurende heel de Synode over alle voorkomende quaesties prae-advies te geven. Ze zouden daartoe schier alle commissie-vergaderingen moeten bijwonen, waar de publieke behandeling wordt voorbereid. En daarmede zou hun een eisch zijn gesteld, die zelfs voor de sterkste krachten te zwaar was.

Wel zou het daarentegen overv/eging verdienen om evenals op de Synode te Dordt het college der hoogleeraren te verzoeken, hij de publieke behandeling gemeenschappelijk praeadvies uit te brengen bij monde van één hoogleeraar en voorts zooveel mogelijk door verdeeling van taak te zorgen, dat de Synodale arbeid niet noodeloos werd gerekt. ,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen