Groenloopen.

De pas verschenen brochure van een hoogleeraar: Groenloopen, een ernstig woord aan ouders en voogden van aanstaande studenten, uitgegeven bij de boekhandelaars Höveker en Wormser, legt den vinger op een wonde plek van ons universitair leven.

Het groenloopen, novitiaat, of hoe men het noemen v/il, is aan onze rijksuniversiteiten allengs zoo ontaard, dat een groot deel der studenten weigert zich aan deze „ontbolstering" te onderwerpen en aan de gemeentelijke Universiteit te Amsterdam het verplichte groenloopen reeds is afgeschaft thoeten worden, omdat anders het corps geheel zou verloopen.

Reeds dat feit iju, het opkomen van Bond naast Corps, wijst er op, dat in dit groenloopen something rotten was. Wanneer een groot deel onzer studentenwereld liever bespotting en achteruitzetting verdraagt, dan aan de vernederende behandeling en de zedelijke kwellingen van het novitiaat zich te onderwerpen, dan moet de beker wei overgeloopen zijn. En de onthullingen, die nu en dan in de pers over dit groenloopen geschiedden, deden de vraag rijzen, of hier van hooger hand niet diende ingegrepen te worden.

Over het novitiaat zelf willen wij den staf niet breken. Aan elke school is het gewoonte, dat de pas aangekomenen een tijdlang wat geplaagd en ontbolsterd worden. Dit ligt in den aard der zaak en herhaalt zich heel het leven door. Wie pas op een nieuw terrein zich bewegen gaat, is nog groen, toont zich onbeholpen, moet nog leeren in dien kring zich in te burgeren. En wanneer de anderen door waarlijk geestige scherts en snaaksche invallen de overgangsperiode korter helpen maken, dan steekt daarin op zichzelf geen het minste kwaad.

Maar zóó is het groenloopen aan onze Rijksuniversiteiten niet.

De hoogleeraar — van wien wij het alleen betreuren, dat hij zijn naam niet genoemd heeft, want bij een dergelijk J'accuse moet men ook den moed hebben met open vizier te strijden, — heeft met niets sparende hand een tafereel van dit groenloopen ontworpen, waarbij men soms vraagt, of in een beschaafd christelijk land zulke beestachtigheden mogelijk zijn.

Men begrijpt het niet, dat in de kringen onzer studenten, die dan toch de flos patriae zijn, het zedelijk peil zoo diep is gedaald. Een vloeken, zooals alleen in de laagste achterbuurten wordt gehoord. Een spotten met God en kwetsen van het zedelijk gevoel. Een wreedheid, die aan ziekelijk sadisme denken doet. Een inwijden van de jongere studenten in diepten van ongerechtigheden, die niet eens met name mogen worden genoemd. Dat is het ontgroenen aan onze Universiteiten geworden. En al heeft de hoogleeraar met zeer schrille kleuren het bee'd geteekend en al zullen er op den regel wel uitzonderingen bestaan, wat de hoogleeraar ten slotte als bewijs aanhaalt: de bittere klachten door de praesides van de studentencorpsen over het groenloopen geslaakt, zijn getuigenissen, die niet kunnen gewraakt worden.

Trouwens, het schandaal te Leiden met den zoon van een der hoogleeraren geschied, spreekt in dat opzicht boekdeelen. Dat het studentencorps, in plaats van den Senaat, die tegen dien gruwel optrad, te steunen, feitelijk hem een motie van wantrouwen gaf en vóór de schuldige partij koos, toont wel hoe algemeen het kwaad is.

Wij zijn daarom dankbaar, dat een hoogleeraar aan een der Rijksuniversiteiten den moed had, het mes diep in de wonde te zetten. Het is meer dan tijd, dat dit groenloopen onder het protest en de verachting van alle edeler-den kenden bezwijkt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen