Voor Kinderen.

OOST EN WEST.

XXIV.

EEN STAP VERDER.

Hoewel graaf De Raye, als gezegd, niet aanstonds volkomen begreep wat hier geschiedde, toch vermoedde hij te recht weinig goeds en besloot zich zooveel doenlijk, op de hoogte te stellen van wat er gebeurde.

Zoo stil mogelijk stond hij op en liep om het huisje heen, tot hij een spleet vond in het houtwerk, wijd genoeg om hem den vrijen blik naar binnen te vergunnen.

binnen te vergunnen. Bij het licht van een lantaarn, dien men nu aan een spijker had opgehangen, onderscheidde hij duidelijk drie mannen. Twee schenen boe reu te zijn, waarvan de een een spade, de ander een houweel droeg. De derde, wiens gestalte bijna geheel door een langen mantel was verborgen, behoorde blijkbaar tot den hoogeren stand. Hij droeg het haar, naar de toenmalige mode, lang afhangend, zijn degen was nog even onder den mantel zichtbaar. Wat zijn gezicht betreft, dit viel moeilijk te onderscheiden, wijl het bijna geheel werd overschaduwd door een grooten, zwarten flaphoed met neerhangende randen.

De Raye kon niet alleen door de spleet zien wat er gebeurde, maar ook vrij duidelijk vernemen, wat er gesproken werd. Hij hoorde hoe de edelman — dien de anderen met een titel aanspraken welken men aan ridders gaf — den twee mannen beval, de takkebossen uiteen te spreiden, zoodat in het midden de grond vrij werd. Daarop gebood hij hun, zoo spoedig rao gelijk een gat in den grond te graven, en beloofde hun een goudstuk, indien zij spoedig gereed waren.

Middelerwijl begaf zich de edelman naar de deur van de schuur, zoodat De Raye vreesde, dat de ander naar buiten zou komen, en wellicht ontdekken, dat hij bespied werd, doch gelukkig kwam het zoover niet. De ridder kwam eenvoudig aan de deur staan, in de houding van iemand die tracht te weten te komen of er ook iets nadert.

Eindlijk scheen dit het geval. Graaf De Raye hoorde in de doodsche stilte van den nacht duidelijk het geluid van wielen, die zeer lang zaam over de hei gingen. Hij verdubbelde nu zijne opmerkzaamheid.

„Zijt gij gereed, mannen? ' riep de ridder den beiden werklieden toe.

„Zoo aanstonds, edele heer!" was het antwoord. Intusschen trad een vierde persoon de schuur binnen. Deze was gekleed als een boerenarbeider. Hij groette den edelman zeer beleefd en stapte toen, als' iemand die blijkaar volkomen op de hoogte was van alles, naar de gemaakte opening, wierp er een blik in, en zei:

„Al genoeg. Helpt nu maar spoedig mee om den voorraad te bergen."

De graaf, die met de grootste belangstelling alles volgde wat hij zag, werd nu nog nieuwsgieriger. De drie mannen traden naar buiten en keerden na een oogenblik terug, elk met een lading wapenen, die zij op eenig stroo in den gemaakten kuil legden. Daar waren degens, korte pieken, vuurroers en pistolen. Na de eerste lading kwam een tweede, en zoo ging het voort, tot een geheele voorraad was binnengebracht. Toen werd alles met stroo gedekt, waarover losse aarde werd gestrooid. Vervolgens kregen de takkenbossen weder hun vroegere plaats.

„Dat is er gelukkig afgebracht, " sprak de edelman, „gij hebt uw goudstuk eerlijk verdiend; " terwijl hij het den mannen toereikte. „Hier zijn twee kronen voor u, " vervolgde hij tot den derden. „En nu laat elk zich haasten zijns weegs te gaan eer het licht wordt.”

„Maar wanneer" ? begon de laatst gekomene.

„Ik zou het waarlijk haast vergeten, " sprak de ridder, zich vergenoegd de hande» wrij vende. „Over een paar weken kan de vloot er zijn. Dan wordt het onze beurt en krijgt koning Jakobus weer wat hem toekomt. Zorgt bij de eerste waarschuwing gereed te zijn."

Het licht werd gedoofd en de Raye hoorde het geluid van voetstappen en wielen die zich verwijderden, 't Kwam hem voor, dat er een trekdier voor de kar liep. Hij hield zich stil tot ook hel laatste geluid had opgehouden, toen zette hij zich weder aan den heuvelkant neer en overleide wat te doen stond. Hij twijfelde er geen oogenblik aan, of de wapens waren hier verborgen, om zoodra mogelijk gebruikt te worden, en wel tegen koning Willem, wanneer de Fransche vloot — want geen andere kon bedoeld zijn — zich op de Engelsche kust zou vertoonen. Dan konden de Jakobieten hun slag slaan ten voordeele van den onttroonden koning.

Het duurde gelukkig nog maar een korte tijd, eer de morgen aanlichtte. Zoodra de donker heid begon te wijken begaf De Raye zich weder op weg. Hij was moede, hongerig en dorstig. Gelukkig was het zeer warm weder, zoodat althans de koude van den nacht hem niet hinderde. Een kwartier ongeveer had hij geloopen in de richting die hem de beste docht, toen hij aan een huis in de heide kwam. Hij aarzelde niet binnen te gaan, en was zoo gelukkig wat melk en brood te kunnen koopen. Evenveel genoegen deed het hem, dat deze hut een soort van aanlegplaats bleek te zijn voor de groote, lompe wagens, die in den morgen brandstof en levensmiddelen naar Londen brachten. Gaarne werd hem voor een kleinigheid een plaats op een dezer karren afgestaan. En de graaf, al was hij een hoog heer, die in Frankrijk als in Denemarken aan roem en eer geen gebrek had gehad, was blij op deze juist niet verheven wijs, den tocht naar de hoofdstad te kunnen doen.

Zoodra hij daar aankwam, begaf hij zich naar zijn woning, verwisselde van kleeding en zette zich toen zonder rust te nemen te paard, om zich te begeven naar een der opperbevelhebbers van het leger, den graaf van Dorset, en hem de noodige mededeelingen te doen.

CORRESPONDENTIE.

Aan inzenders van vragen wordt vriendelijk verzocht eenig geduld te oefenen. Zoodra mogelijk hopen we verschillende vragen te ant woorden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen