Zending en Polygamie.

Een der moeilijkste vragen, waarvoorde Zending staat, is wel deze, hoe de Christelijke Kerk heeft op te treden tegenover de polygamie of veelwijverij.

Dat veelwijverij in de Christelijke Kerk niet geduld mag worden is buiten twijfel.

Al mag een enkel theoloog, misleid door het voorbeeld der heiligen onder het Oude Verbond, in sommige gevallen het huwelijk met meer dan een yrouw niet absoluut hebben afgekeurd, de Christelijke Kerk als zoodanig heeft overal en ten allen tijde op grond van de Goddelijke inzettiiig in het Paradijs en van Christus' eigen woord de veelwijverij veroordeeld en ieder, die zich daaraan schuldig maakte, buiten de Kerk gesloten. Ons is dan ook geen zending bekend, die duldde, dat de heidenen, die tot het Christendom bekeerd werden, met meerdere vrouwen in het huwetijk traden. Ai mag in zulk een heidensch land de veelwijverij door de wet geoorloofd of door de zede geboden zijn, hier gold dat men Gode meer gehoorzamen moest dan den menschen en dat noch landswet noch zede kunnen goedmaken wat God in Zijn woord afkeurt.

Maar hoe eenparig daarover het oordeel van alle Christelijke Kerk is, geheel anders staat het met de vraag, of een heiden, die in polygamie leefde, tot bekeering kwam en nu door den doop in de Christelijke Kerk begeert ingelijfd te worden, verplicht moet worden eerst met zijne vrouwen te breken en ze weg te zenden, dan wel niettegenstaande zijn veelwijverij als lid der gemeente mag aangenomen worden. Deze vraag geeft principieel en practisch tot de grootste hioeilijkheden aanleiding, en het antwoorcj op die vraag is dan ook bij de verschillende kerken en zendingsgenootschappen lang niet eenparig geweest. *

Waar ook onze Kerken bij haar zending in Indië voor diezelfde vraag geplaatst worden, is het daarom van zeer actueel belang, dat Dr. B. J. Esser in zijn proefschrift : Zending en Polygamie, degedragtslijn der Christelijke Zending ten opzichte van de veelwijverij historisch toegelicht, dit onderwerp uitvoerig toelichtte. Gelijk de titel zelf reeds aanduidt, heeft deze jonge doctor zich uitsluitend bepaald tot een historisch overzicht en toelichting van hetgeen hieromtrent door de verschillende Kerken en Zendingsgenootschappen is geoordeeld. Zijn eigen gevoelen gaf hij niet. Eensdeels moge dit te betreuren zijn, omdat men zeker gaarne zou vernomen hebben tot welke conclusie deze studie den schrijver zelf heeft geleid, maar anderdeels is het te prijzen, dat een jonge man, die voor het eerst optreedt, zich onthoudt van een oordeel ever een probleem, dat zoo ingewikkeld en moeilijk is.

Maar ook al biedt dit proefschrift geen vasten leiddraad, het kan toch uitnemenden dienst bewijzen aan ieder, die geroepen wordt op dit gebied een beslissing te nemen Zoo grondig als die hier geschiedt, is nog nooit een onderzoek ingesteld naar wat de Kerk van de oudste tijden af over dit vraagstuk geoordeeld heeft. Al wat met deze quaestie ook maar zijdelings in ver band staat, wordt hier meegedeeld. Overal wordt aangewezen, welke beginselen aan de practijk ten grondslag lagen. En hetstatis tisch overzicht aan het slot, welke positie de verschillende Zendingsgenootschappen thans ten opzichte van dit probleem innemen, verhoogt niet weinig de waarde van dit werk. Een breede inhoudsopgave aan het einde maakt dat de gang van het betoog gemakkelijk te overzien valt en men terstond weet, welke stof hier wordt geboden.

Onze Zending zal dit proefschrift met dank ontvangen. Ook omdat er uit blijkt, dat deze doctor een warm hart heeft voor de zending, haar met zijn wetenschappelijke krachten dienen wil, en daarom ook voor de toekomst in dit proefschrift een belofte ligt opgesloten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen