Buitenland.

Duitschland. Slechte teekenen. Een droef teeken is het, dat in Duitschland het aantal jongelieden, dat in de theologie studeert, steeds afneemt. In den winter van 1907—1908 waren er bij de 17 Duitsche Evangelische faculteiten 2228 studenten, waarvan 2065 Duitschers, ongeveer even zooveel als in den winter van 1906—1907. In den zomer van i888 was dit getal 4800, waarvan 4400 Duitschers.

Bij de Roomschen staat dit geheel anders. Het aantal studenten in de godgeleerdheid is sedert 1888 bij de Evangelischen meer dan honderd percent gedaald, maar bij de Roomschen is dit getal ongeveer 30 percent toegenomen.

En wanneer nu maar alle studenten in de theologie in den dienst hunner kerk traden! Doch dit is helaas niet het geval; zeer velen begeeren, als hunne studie voltooid is, geen kerkelijk ambt.

Wat de provincie Saksen betreft, zoo deelt men in de Eef. K.-Ztg. mede, hebben in 1907 van de 113 candidaten, die met goed gevolg geëxamineerd werden, zich slechts 42 ter beschikking van het kerkbestuur gesteld. Ook in andere deelen van het Duitsche rijk bleek het, dat vele candidaten, nadat zij hunne studiën volbracht hadden, geen lust gevoelden e kerk te gaan dienen. Zou het zaad dat door de vele moderne professoren in de theologie uitestrooid werd, daaraan geen schuld hebben? In het Allgem. Kirchenblatt für das Ev, eutschland^ 1908, komt een artikel voor over en kerkelijken toestand van de stad en landemeenten van Hamburg, over 1906. In eene emeente, die 52.254 zielen telt, kwamen eiken ondag door elkander 835 personen in de kerk, at is 1I/2 percent der gemeente. In andere emeenten is het niet beter. In genoemd jaar aven 190 personen aan hunne kerk een cheldbrief, tot hiertoe was dit aantal dooreen enomen, elk jaar 54. Het aantal geboorten eemt in Hamburg af, gelijk helaas overal lders. Maar toch blijkt uit het feit, dat van de inderen die in echt geboren werden, er 86 ercent gedoopt werden, en uit de omstandigeid, dat van de buiten echt geboren kinderen, og 51 percent den doop ontvingen, dat niet lle band met de kerk des Heeren door de eerderheid der bevolking is verbroken. Dit lijkt ook daaruit, dat van de gesloten huweijken bijna 85 percent kerkelijk bevestigd erden.

Opmerkelijk is het ook dat, terwijl slechts anderhalf percent der gemeente de godsdienstoefeningen bezoekt, het aantal avondmaalgangers 7, 66 percent bedraagt. (Bremen heeft 11, 15 percent, Berlijn 15, 20 percent!) Hieruit blijkt, dat velen wel ten avondmaal maar niet ter kerk gaan, Aan alles is helaas te bespeuren, dat de invloed van de kerk op het volksleven steeds geringer wordt, of liever dat men zich steeds meer van de kerk afwendt.

N.-Amerika. De algemeene Synode der Presbyteriaansche kerk van het Noorden.

Deze Synode, gehouden in Kansas City, heeft bepaald, dat de Algemeene Synode, de Synoden en Classen „commissies van uitvoering" zouden benoemen. Volgens onze overtuiging is men dafirdoor van den goeden weg afgedoold. Immers vaste commissiën, die handelend moeten optreden wanneer de kerkelijke samenkomsten niet gehouden zijn, leiden tot eene verloochening van het presbyteriale systeem. De voorzitters der permanente commissiën worden ongeveer presbyteriale superintendenten.

Verblijdend is het feit, dat het blijkt dat deze Synode toonde veel te voelen voor het wachtwoord van de „Students' Volunteer Movement": „de Evangelisatie van de wereld door dit geslacht". De „Foreign Mission Board", de commissie voor de uitwendige zending, vroeg aan de Synode niet minder, dan haar toe te staan om meer dan anderhalf millioen dollars uit te geven voor de zending onder de beidenen. Het wil nog al wat zeggen bijna vier millioen guldens I De synode stond dit hooge bedrag toe.

De Duitsch sprekende Presbyterianen verlangden in afzonderlijke classen te mogen vergaderen. De Synode stond wel toe dat zulke classen zouden gevormd worden, doch zij besloot dat de zaak eerst definitief haar beslag krijgen zou, wanneer de particuliere Synoden daarover waren geraadpleegd. Dit is de derde maal dat deze quaestie op de tafel der Synode kwam. De Duitsche kerken willen eene particuliere Synode vormen, die dan den naam dragen zal van „Duitsche Synode van het Westen", welke dan samengesteld moet worden uit drie Presby terien of Classen.

In De Hope lazen wij een bestrijding van de meening, dat wij in den tegenwooidigen tijd pas de Kerk des Heiligen Geestes hebben. Zij luidt aldus:

„De schrijver meent, dat de kerk bepaaldelijk twee perioden achter zich heeft, en dat nu de derde met macht zich doet gelden. In de dagen van ouds was de kerk eenvoudig de kerk Gods.

Die periode duurde tot op het komen van den Christus Gods, waardoor de Christus in het middenpunt kwam te staan. Die periode duurde echter niet lang, daar de kerk des Heeren met de uitstorting des Heiligen Geestes bestemd was om de kerk des Geestes te worden. Helaas! de kerk verstond deze hare roeping niet volgens den schrijver. Geheel de ontwikkeling der kerk tot op onze dagen is een mislukking. Het is jammer, dat het zoo is, zegt de schrijver, maar gelukkig in onze dagen begint men te verstaan, wat het beteekent, dat de kerk de kerk des Geestes is.

Het Montanisme herleeft, dacht ik, toen ik dit artikel las. Natuurlijk de schrijver van heden spreekt niet de taal van het Montanisme, maar de fundamenteele gedachte is dezelfde. In de terminologie der oude kerk sprak men in die dagen van de kerk van God den Vader, van God den Zoon en van God den Heiligen Geest. Onze schrijver spreekt van de kerk Gods, de kerk van den Christus Gods en de kerk van den levenden Geest. De snit van het kleed is verschillend, maar het zijn twee pakken van hetzelfde laken.

Met den besten wil kunnen wij in de herleving van een verouderd standpunt vooruitgang zien. En dat men in de ontwikkeling der Kerkgeschiedenis niets anders kan zien dan eene verloochening van het eigenlijke wezen der Kerk des Geestes, is vreemd. En vreemder nog schijnt het ons toe, dat men meent, dat wij zooveel beter zijn dan de geslachten, die voor ons geweest zijn. Zien wij alleen op de men-Echelijke zijde der ontwikkeling, dan natuurlijk eindigen de groote perioden van de eerste twee ontwikkelingen in mislukking. Als Kerk Gods eindigt de ontwikkeling in een dor formalisme, hoewel er enkelen overbleven, die als stillen in den lande op het komen van den Messias hoopten. Als Kerk van den Christus Gods — wij gebruiken de terminologie des schrijvers — ging het echter niet beter, want zij ging onder — naar den mensch gesproken — met d kruisiging van den Zaligmaker. En de derde periode? Volgens den schrijver heeft de kerk tot op onzen dag — uitzonderingen daargelaten — nog niet recht begrepen, dat zij de kerk des levenden geestes is. Mislukking dus van het begin tot op onze dagen toe. Nu echter, meent de schrijver, wordt het anders. Men begint te erkennen, dat de kerk niet gebonden is aan de geloofsbelijdenissen, liturgische vormen, kerkelijke inrichtingen, maar dat de Christus Gods door den Geest zich meer en meer openbaart. Wij voorspellen dat ook deze periode uitloopen zal, wat het menschelijke aangaat, op eene mislukking. Het einde is niet de heerlijkheid der kerk des Geestes, maar de tweede komst van Christus, het laatste oordeel en de verheerlijking der kerk door de openbaring der heerlijkheid van haar Hoofd. De drieëenige God voert zijnen raad uit in het midden van eene wereld, die in het booze ligt".

Vergissen wij ons niet, dan wordt hierin het standpunt bestreden van hen die het „in tongen" spreken, als een van de hoogste openbaringen van het leven, door den H, Geest gewekt, zien,

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen