In Frankrijk is het droef gevolg

In Frankrijk is het droef gevolg van het onrecht, dat de Staat de Kerk aandeed, door haar niet alleen van staatssubsidie, maar ook van haar eigendommen te berooven, dat het getal steeds meer slinkt dergenen, die zich voor het priesterambt aanmelden. En waar het getal der zieleherders steeds kleiner wordt, worden ook de gemeenten steeds meer eea prooi van het ongeloof.

Nu schuilt hierin voor een niet gering deel schuld der Kerk zelf. Doordat men eeuwen lang gewoon was op de hulp van den Staat te rekenen voor de tractementen, hield de offervaardigheid bij het volk op. Men ontwende aan de gedachte, dat de gemeente zelf voor haar eeredienst te zorgen had. En vandaar dat, nu een liberaat-radicatistische regeering de staatssubsidie introk, de pastoors geen traktement meer ontvangen, en de lust om pastoor te worden ook bij de jongelieden weggaat. Een pastoor heeft geen „verzekerd bestaan" meer, en daarom waagt men het niet meer, zich aan den dienst der Kerk te wijden.

Zeker schuilt hierin een diep vernederend teeken. Want de Christelijke Kerk heeft bij haar eerste optreden eeuwenlang alleen van de vrijgevigheid der geloovigen geleefd. De heidensche Overheid keerde niet alleen geen penning aan de dienaren der Kerk uit, maar vervolgde hen juist 't meest. En toch heeft het de Kerk nooit aan Dienaren ontbroken, en hebben de geloovigen wel gezorgd, dat ze niet van gebrek zijn omgekomen.

Dat de Kerk thans zoo zwak staat, is juist de schuld van het steunen op de Staatshulp. Daardoor heeft de Kerk haar veerkracht en energie ingeboet. In het rijke Frankrijk kunnen of willen de gemeenten geen behoorlijk tractemest meer btjeenbrengen. En de jonge mannen missen den moed, om, nu staatstractemeut hun toekomst niet meer verzekert, zich aan het „priesterambt" te geven. Zoo ondervindt de Roomsche Kerk de droeve gevolgen van haar leer, dat de Kerk den steun van den „wereldlijken arm" niet versmaden moet.

Tweeërlei les valt hieruit voor ons te trekken.

^Vooreerst, hoe uiterst gevaarlijk de weg Is van hen, die voor de Anantieele behoeften der Kerk alle hoop op staatssubsidie hebben gevestigd. Want staatssubsidie doodt de offervaardigheid der gemeente ea maakt, dat de Kerk straks, bij conflict met de Overheid, zoo goed als weerloos staat.

En ten tweede, dat de gemeenten toch wel hebben toe te zien, dat de tractementen der Bsdienaren des Woords niet beneden peil blijven. Want op den duur eoa daar« vatt het ttoodEakêlifk gevolg wcKen, dat steeds minder ouders bereid waren hun zonen aan den dienst der Eerk te geven. Moge daarom het ernstige vermaan, dat de jongste Synode tot alle Kerken richtte, ter harte worden genomen, Aan de Kerken voorschreven, hoe hoog de tractementen moeten zijn, kan de Synode niet. Elke Kerk zal voor zichzelf in ernst hebben te overwegen, of de gemeente metterdaad in dit opzicht doet, wat ze doen kan. Worde daarom dit schrijven der Synode niet eenvoudig voor kennisgeving aangenomen en ter zijde gelegd, maar zij het voor al onze Kerken een aansporing om dit vraagstuk ernstig onder de oogen te zien.

Want één ding vergete men niet.

Door verschillende omstandigheden mag tot dusver de toevloed der studenten In de Theologie nog niet gedaald zijn beneden het peil, dat voor een geregelde voorziening In de behoefte der Kerk gedscht wordt, wanneer In de tractementsquaestis niet voorzien wordt, staat hier op den duur ebbe te wachten.

Reeds nu Is er daling.

In menig gezin zegt men reeds ronduit: ik heb liever dat mijn zoon onderwijzer wordt dan predikant, want als predikant lijdt men fatsoenlijke armoede.

Ook daalt zoo het gehalte der studenten. Want wel zullen, vooral wanneer beurzen de studie gemakkelijk maken, nog jonge lieden uit de lagere burgerij de Theologie verkiezen, maar zonen uit de betere standen zullen voor de offers, die het predik ambt vraagt, terugdeinzen.

Nu kan men wel zeggen, dat dit gees telijk niet hoog staat, en dat, waareen waar Igk innerl^ke roeping tot het ambt gevoa den wordt, men desnoods liever met Paulus door handenarbeid In zijn brood zal voorzien, dan die innerlijke roeping wederstaan.

Maar men vergete niet, dat de beslissing over de studie genomen wordt op een leeftijd, dat zulk een hoog geestelijk standpunt en zulk een krachtige innerlijke roeping meestal nog niet gevonden wordt. Boven dien hangt die beslissing ook niet alleen van deze jongelieden zelf af, maar voor een niet gering deel van de ouders, die de bC' geerte tot het ambt óf kunnen aanwakkeren óf tegenwerken. En wanneer de ouders voorzien, dat hun kind straks gebrek zal moeten lijden, dan behoort er wel een zeer sterke geloofsovertuiging toe, om hun toch aan te raden dezen weg in te slaan.

Ook daarom mogen onze Eerken wel toezien.

Zeker, studenten, die alleen predikant zouden willen worden om straks een „ver zekerd bestaan" te hebben, heeft de Kerk allerminst als Dienaren te begeeren. Calvijn noemt onder de keuteekenen der Inwendige roeping ook deze, dat men zich niet door liefde tot het geldelijke voordeel tot het ambt voelt getrokken, maar door begeerte om Christus te dienen.

Maar oök omgekeerd mag de Kerk geen oorzjiak geven, door de traktementen te hoog te stellen, dat onze jonge mannen zouden aarzelen om den dienst der Kerk te zoeken.

Dat de arbeider zijn loon waardig Is, geldt, naar Christus woord, ook in den Dienst van het Evangelie.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen