In het Gereformeerd Weekblad

In het Gereformeerd Weekblad onder redactie van Dr. J. D. de Lind van Wijngaarden ontspon zich onlangs een discussie ver den vroegdoop, in verband waarmede] ok de beteekenis van den doop in het w lgemeen ter sprake kwam.

De redactie had daarbij beweerd, dat olgens onze Kerken de onderstelde wedereboorte de grond was, waarop de kinderoop rustte. Terecht kwam een inzender iertegen op met verwijzing naar hetgeen e Synode te Utrecht had verklaard, dat eze uitdrukking minder juist waF, want at de grond voor den kinderdoop niet de onderstelde wedergeboorte, maar het bevel en de belofte Gods is.

De redactie, voor deze tegenspraak geplaatst, tracht zich op de volgende wijze uit de moeilijkheid te redden:

Ea wat nu aangaat het tweede punt van art. v 158, dat het minder jaist is te zeggen, dat de b doop aan de kinderen der geloovigen bediend b wotdt op grond van hun onderstelde wederge­ z boorte, en dat wij dus de waarheid niet zouden liïf hebben, omdat wij beweerden, dat in ds n Ger. Kerken de doop geschiedt op veronderstelde c wedergeboorte, zij nu t? ^ eederlei opgemerkt. In de eesste pUats de flauwe uitdrukking ia art. 158 „minder juist". Om het halfslachtige hieivan te gevoelen moet men maar eens de uitdiukkicgen van de Synode van Dotdl in 1718 nagaan. Zij veroordeelen de Remonsirantsche leer niet door het zoetsappige minder juist, maar door het mannelijke: en hiermede verwerpen wij het gevoelen dergenen, die daar leeren! Nu wil miuder juist zeggen: goed bedoeld en minder juist uitgedrukt Maar dat nu daargelaten, wat wij beweerden, dat de doop geschiedt op veronderstelde wedergeboorte in de Ger. Kerken, welke uitspraak volgens den heer G. leugenachtig zou zijn, lieve lezer, let nu goed op, dat zogen wij heusch niet uit onzen duim, maar dat staat geschreven in de werken van Dr. A. Kuyper, Sen., oud-hoogleeraar aan de Vrije Universiteit, de man juist die de verbondsleer wetr opgehaald heeft.

Hierop volgen dan een reeks van aanhalingen uit de werken van Dr. A. Kuyper die, nog daargelaten, dat ze niet zeggen wat de redactie beweerd had, ook niets ter zake doen, omdat het gevoelen der Gereformeerde Kerken niet uit de uitspraken van een of anderen hoogleeraar, hoe hoog deze ook geschat wordt, maar alleen uit de uitspraken dier Kerken zelf kan gekend worden. De redactie had dus metterdaad zich aan onjuistheid schuldig gemaakt door onze Kerken een gevoelen toe te dichten, dat door die Kerken eenparig als minder juist verworpen was.

Ddt de Synode dit gevoelen even beslist als de Remonstrantsche dwaalleer had moeten verwerpen, is toch al te zonderling, waar het hier niet ging om een ketterij, die de hartader der Gereformeerde belijdenis aantast, gelijk de dwaling der Remonstranten, maar alleen om een onjuiste formule, die tot misverstand aanleiding kon geven. Men vergete toch niet, dat ook ons Doopsformuiier zegt dat „onze kinderen in Christus geheiligd zijn en daarom (^^\x% op dien gron als lidmaten der Kerk behooren gedoopt te worden." In goeden zin kan dus gezegd worden, dat \itt geluiligd zijn onzer kinderen in Christus de grond is, waarop hun recht op den doop rust. Dr. de Lind van Wijngaarden, die dit zelf ook wel voelt, haast zich daarom te verklaren, dat dit „geheiligd zijn onzer kinderen" niet verstaan mag worden van een subjectieve heiliging door de wedergeboorte, maar van de objectieve heiliging, doordat ze in het genadeverbond geboren zijn. Een uitlegging, die iijorecht in strijd is met wat door onze Gereformeerde vaderen is verklaard en die ook door de bijvoeging in Christus exegetisch ten eenenmale onhoudbaar is.

Eigenaardig is vooral, hoe Dr. de Lind van Wijngaarden, die onze Kerken min of meer beschuldigt van bedenkelijke afdwalingen in de verbondsleer, zelf in strijd komt met de Gereformeerde belijdenis. Op de vraag, hoe ouders te denken hebben over hun kinderen, die vroeg komen te sterven en bij wie nog geen zichtbare teekenen van genade konden bespeurd worden, antwoordt hij:

Ea dan de ouders ten opzichte van hunne kinderen? Wel, als het Godvreezende ouders zijn, dan zullen zij daar juist rust vinden, als zij door de genade Gods hunne kinderen aan de vrijmacht Gods kwijt raken. De natuurlijke mensch komt daar niet, omdat hij wel een hemel, maar geen God voor zijn kind begeert. En als dan de geestelijke mensch door de genade Gods daar komen mag, dus zijn kind kwijt raakt aan de vrijheid Gods, dan wil de Heere daarna wel eens met zijn vertrouwende genade nederdalen, om te laten zien, dat Hij ook onder de jeugdig gestorvenen er heeft, die Hij als paarlen doet schitteren aan de koningskroon van Ciiristus.

Leg naast deze uitspraak nu eens wat onze Gereformeerde Vaderen te Dordrecht zoo troostrijk aangaande de zaligheid onzer vroegstervende kinderen hebben beleden:

Nidemaal wij over den wil Gods uit zijn Woord hebben te oordeelen, hetwelk getuigt dat de kinderen der geloovigen heilig zijn, wel niet van nature maar door de weldaad des genadigen Verbonds, in hetwelk zij met hunne ouders begrepen worden, zoo moeten godzalige ouders aangaande de verkiezing en zaligheid huneer kinderen, die God in hunne kindsheid uit dit leven wegneemt, niet twijfelen.

Is hier geen verschil als tusschen dag en nacht ?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen