Uit de Pers.

De Geldersche Kerkbode waarscljuwt tegen het drijven van onzen tijd om alles door den Staat te laten bekostigen.

Met Prof. Mr. D. P. D. Fabius gevoelen ook wij, dat tegenwoordig al maar heen gestuurd wordt naar y> StaatssociaHsmé".

De Staat moet alles doen; alles bekostigen; alles steunen.

Nu eenmaal voor onze scholen het beginsel van subsidie is geslikt, hoort men ook al van jsubsidie" aan de Gereformeerde kerken, zooals de groote koopstad Rotterdam voor zijn I7en predikant bij de Hervormde gemeente bij den Staat bedelt om een aalmoes I

En wie onzer verheugt zich niet, dat in de Eerste Kamer bezwaren worden ingebracht tegen deze toelage welke de Tweede Kamer — waarom ? — grif heeft toegestaan.

Zelfs Dr. Bronsveld komt voor de eere der kerk op, en breekt een lans voor het schoone beginsel, dat kerk en staat niet door zilveren koorden worden verbonden, wat steeds tot schade der kerke van Christus moet uitloopen.

ZEerw. schrijft in het laatste nummer van Stemmen voor waarheid en Vrede het volgende:

»Elke Ned. Herv. Gemeente, die in haar geestelijke behoefte niet voorzien kan, zou tot de Regeering des lands zich kunnen wenden om steun, met een beroep op hetgeen door 't Rijk in de dagen van de Revolutie aan de kerk is ontnomen. Had de Minister van Financiën dezen regel als algemeen geldend aanvaard, en op dien grond Rotterdam een toeslag tot een predikants-traktement willen geven, dan zouden wij daarmee vrede kunnen hebben, al achten wij voor ons onafhankelijkheid van de schatkist voor een kerk gewenschter. Maar wij ontvingen dan altbans geen aalmoes.

»De Minister van Financiën heeft echter zijn voorstel ter tegemoetkoming aan Rotterdam verdedigd en zien aannemen als een exceptioneelen maatregel, De snelle aanwas van Rotterdam's bevolking, en de daaruit voortvloeiende gestegen behoefte aan meerdere predikanten was 't motief, waarmee de gift werd aanbevolen aan de tweede Ned. Herv. Gemeente in ons land."

Daarover heeft Dr. Bronsveld zich geschaamd.

Is 't nu zoo ver met de op haar welvaart en wasdom pratte koopstad aan de Maas gekomen, vraagt hij, dat de duizenden en duizenden Hervormden, die zij onder haar inwoners telt, het Rijk om ruim /1500 moeten vragen, ten einde een predikant meer te kunnen beroepen.''

De Utrechtsche kroniekschrijver heeft gehoord, dat in Rotterdam eea Hervormde kerk is gebouwd van vier tonnen gouds. Indien men, zoo merkt hij op, één ton minder aan dien bouw had besteed, was daaruit het volle traktement van een predikant gevonden.

Dr. Bronsveld stelt dan Utrecht aan Rotterdam ten voorbeeld. Het verblijdt hem dat in eerstgenoemde stad, welker bevolking in 2ojaar met ruim 33.000 zielen toenam, de Hervormde Gemeente uit eigen middelen een twaalfden predikant bezoldigt, en dezer dagen het traktement van al de predikanten niet onbelangrijk heeft verhoogd.

Dien weg, besluit de Kroniekschrijver, moet het op.

De financiëele onafhanlielijkheid der Kerk van den Staat, is ook blijkbaar Ut. Bronsvelds ideaal.

Daarom roept hij de Hervormde Gemeente toe: ziet niet uit naar Staatshulp, maar tracht uit eigen middelen in de behoeften te voorzien.

Waar zelfs de Utrechtsche Kroniekschrijver zoo schrijft, waarschuwen wij ook ernstig, omdat er in de Gereformeerde kerken zijn die op Rijkstractement of subsidie aan kleine kerken aansturen.

Men zij toch voorzichtig!

Niet alleen raken de kerken hare onafhankelijkheid daarmee allicht kwijt — misschien wel niet zoo dadelijk, maar na verloop van tijd, en vooral als er regeeringspersonen den Staat uitmaken, die de kerken er weer eens onder willen hebben, om haar te ontzielen, of om ze te gebruiken tot politieke doeleinden, zooals in Duitschland, waar de kerk door dik en dun met de Regeering meê moet.

Maar vooral is dit het bezwaar, dat de leden der kerken, op die grootere of kleinere toelage ziende, dadelijk in offervaardigheid en ijver zullen achteruit gaan; daardoor al grooter subsidie zal moeten gevraagd worden, en eindelijk de Staat al de kerken geheel zat moeten onderhouden.

En dan is het met de kerken gedaan!

Als 't kon zouden wij wenschen dat de Staat, in plaats van groot kassier te worden, al meer en meer overliet aan particulier initiatief en offervaardigheid, wat wij aan subsidie krijgen van den Staat is toch eigenlijk ons eigen geld, dat wij in belasting opbrengen, en dat zeer vermindert aan provisie.

Het is goed, dat zulke ernstige woorden gehoord worden.

We loopen gevaar, dat op elk terrein de bakens verzet worder, en wat vroeger als beginsel werd hooggeboudeD, thans als oude plurjs aan den kapstok wordt gehangen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen