Ds. Landwehr heeft thans in de

Ds. Landwehr heeft thans in de Gereformeerde Kerkhode van Rotterdam ons geantwoord op onze vraag. Hrj drukt eerst nog eens af, wat hij zelf in de Kerkbode van 15 September 1906 over het uit preeken gaan der professoren schreef; geeft daarna alleen het slot van ons artikel van 8 November 1906 weer en vervolgt dan aldus:

Dit antwoord voldsed ons volstrekt niet. We ïagen er een onnoodig machtsvertoon in. En dat hopen we duidelijk te maken.

De redacteur vau De Heraut scbrijft week aan week over ketkeliiks aangelegenheden en doorgaans ontvaogen we, als er een Synode op handen is, belangrijke adviezen. Wanneer nu iemand aan den redacteur van De Serauteens schreef: hoe het in de kerken toe moet gaan, zullen de kerken wel weten. Daar moet de school zich buiten houden. Wat zou dan geschieden? Dan zou de redacteur, en zeer terecht, zeggen: ik ben de school niet. Ik schrijf in ^e Heraut niet namens de scbool. Ik geef mijn particulier oordeel als redacteur. Dit zou volkomen ad rem zijn.

En nu ter zake. De redacteur van den Gereformeerde Kerkbode schrijft iets over he druk uit preeken gaan der professoren, en het antwoord van de De Heraut luidt: de kerken hebben zich citt te wagen op een terrein, dat uitsluitend tot de sehooi behoort.

Schreef de redacteur van den Kerkbode dan namens de kerken? Had hij soms de zaak bij de kerk aanhangig gemaakt? Niets van dat alles. Het was een broederiijke opmerking geweest. En daarop paste het antwoord van De Heraut niet In 't geheel niet.

De curatoren er bij te balen en van een recht der kerken te spreken, was geheel overbodig. De redacteur van den Kerkbode had op het oordeel van den redacteur van De Heraut hoogen prijs gesteld.

Deze manier van handelen scheen ons echter niet vrij van otinoodig machtsvertoon.

Op zichzelven genomen wag hetgeen De Heraut opmerkte, volkomen juist, alleen het deed hier niets ter zake.

Voor deze nadere toelichting zijn we dankbaar, omdat ons thans duidelijk is geworden, waar de schoen wringt.

Alleen blijkt uit het antwoord, dat er hier geen sprake was van „machtsvertoon", maar van een „misverstand". Zooals Ds. Landwehr Eelf toch opmerkte, was, wat we opmerkten, volkomen juist, maar sloeg het alleen niet op wat hij geschreven had.

De zaak is namelijk deze, dat na de Synode te Amsterdam veel gesproken en geschreven werd over het verbod aan de studenten om uit preeken te gaan, en in verband daarmede van meer dan één zgde de vraag werd gesteld, of de Kerken niet goed zouden doen dit verbod ook tot de professoren uit te strekken, omdat het veelvuldige preeken evenzeer nadeelig was voor hun studiën.

De verschillende argumenten, die hiervoor waren aangevoerd, hebben we toen in ons artikel weerlegd. We bepaalden ons daarbij in hoofdzaak tot de kerkrechtelijke quaestie, of de positie van studenten en professoren hier gelijk stond. En in verband daarmede chreven we, dat de ttari«H al iet geroepen waren op de studie der proessoren toe te zien, want dat dit de taak er Curatoren was.

Nu heeft Ds. Landwehr gemeend, dat s eze opmerking op zijn artikel sloeg. Hoc m njuist dit is, btgktreedsuit de uitdrukking: o e kerken als zoodanig. Want onze hoog­ l eachte eenen, ebben. confrater zal toch waarlijk niet dat we hem daarmede bedoeld hebben.

Er is dus geen sprake van, dat we aan den redacteur van een Kerkbode het recht zouden ontzeggen, om over deze quaestie publiek zijn oordeel uit te spreken. De pers is vrij. Het ging alleen om de bevoegdheid der Synode.

Mogen we hopen, dat het misverstand hiermede is opgehelderd en het verwijt van „machtsvertoon" nu ook ridderlgk wordt teruggenomen ?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen