Buitenland.

Engeland. Vereeniging van alle Presbyterianen in Schotland.

Er worden pogingen in het werk gesteld om alle Presbyterianen van Schotland in één kerk te vereenigen. Nog altijd staat de Geünieerde Vrije Kerk naast de Staatskerk. Het spreekt wel vanzelf, dat de band, die de Staatskerk aan den Staat verbindt, een hindernis is voor het tot stand komen van de vereeniging. Maar er wordt verzekerd, dat de meest bekende leiders der Staatskerk den band met de Staatskerk zouden willen losgemaakt zien, om alle Schotsche Presbyterianen in één kerkverband te vereenigen. Ook gelooft men, dat de Staat in een wet zoodanige bepalingen zal maken, dat de Vereenigde Kerk geheel vrij zal zijn in geestelijke zaken, zonder dat daardoor prijsgegeven wordt, dat de hereenigde Presbyterianen de Schotsche nationale Kerk die als zoodanig door den Staat erkend wordt, zullen blijven vormen. Deze dingen zullen op de algemeens vergadering der beide Kerken, die in Mei saamkomen, besproken worden.

Duitschlaud. De kerkelijke strijd in Hamburg.

Trots alle protesten van het geloovig deel der kerk van Hamburg is Ds. Heydorn den uden April l.l. in zijn ambt als predikant der Evangelische kerk aldaar bevestigd. Het bestuur der „Kirchliche Verein." heeft naar aanleiding daarvan eene verklaring gepubliceerd, waarin o.a. het volgende voorkomt. „Reeds hebben de Kapellengemeenten, die tot de Landskerk behooren en onder den kerkeraad staan, al zijn zij finantieel zelfstandig, een aanvang gemaakt met een nieuwe regeling. De „Kirchenvorstande" der drie kapellen hebben den i4den April de volgende verklaring de wereld ingezonden: „door het feit van de bevestiging van den heer predikant Heydorn in het predikambt bij de St. Katharinakeik, van een man, dieinzijnhonderd stellingen niet alleen de leer van de Lmhersche kerk verwerpt, maar zelfs het bestaan van een persoonlijk God in twijfel trekt, hebben de kerkeraad en het patronaat in strijd gehandeld met § 2 onzer kerkorde, daar in dat artikel uitgesproken is, dat de Evangelisch-Luthersche kerk in Hamburg deel uitmaakt van de Evangelisch-Luthersche kerk in Duitschland. Daardoor is den gemeenten onzer stad aan haar goed gewaarborgd recht om in de kerk van Hamburg Gods Woord volgens de leer van Luther te hooren en de sacramenten in den zin der Luthersche kerk bediend te zien, op den huidigen oogenblik zeer veel afbreuk gedaan. Dit recht kan haar echter niet langs wettigen weg ontnomen worden, dan door verandering der kerkenordening. Wij ondergeteekenden, „Vorsteher" en predikanten van de kapelgemeenten, verklaren daarom, dat wij zulke predikers, die openlijk de grondwaarheden der Luthersche kerk verwerpen en desniettegenstaande toch hier in het ambt zijn bevestigd, niet als predikanten der Hamburgsche kerk kunnen erkennen. Wij predikanten die dit stuk medeonderteekenen, zijn daarom, door onze conscientie daartoe gedrongen, besloten, om de solidariteitsverhouding tot de predikanten voor onze personen los te maken, waardoor wij niet meer (gelijk wij door de tot hiertoe geldende orde verplicht waren) zullen verzoeken ambtelijke handelingen in onze plaats te verrichten, terwijl wij veeleer allen, d< e ambtelijke handelingen van ons begeeren, zullen dienen, zonder in aanmerking te nemen tot welke parochie zij behooren. £n wij hopen dat gelijkgezinde predikanten en gemeenten ons bij onze protesteerende daad zullen volgen. Onze kapellen zullen steeds voortgaan, de Evangelisch-Luthersche kerk in den staat van Hamburg door de prediking van bet Woord en door de bediening der Sacramenten naar de inzetting, onder inroeping van de hulp des Heeren, met een goed geweten te bouwen".

De kerkeraad heeft daarop alle „Kirchenvorstande" aangezocht, ambtshandelingen, die door de predikanten der Stiftskirche, Kreuzkirche en St. Ancharkapel gedaan worden, zonder den voorgeschreven vorm in acht te nemen, niet in de kerkelijke registers te laten inschrijven.

De kerkelijke strijd in de kerk van Hamburg begint nu meenens te worden. Wat het kerkbestuur gedaan heeft tegen de 49 predikanten die zich door de bevestiging van den predikant Heydorn voor „renitent" verklaarden, vernamen wij tot dusver niet. Het is niet te denken, dat het kerkbestuur die predikanten zal laten doorwerken zonder hen te bemoeilijken.

— Christelijk-socialewerkliedenvereenigingen.

De uitslag van de verkiezingen voor den Rijksdag heeft menigeen in Duitschland overtuigd, hoe noodzakelijk het is, dat de Christelijk-nationale arbeidersbeweging zich uitbreidt en aan kracht wint. De socialisten konden een millioen stemmen meer uitbrengen, dan bij een voorgaande verkiezing; het aantal door hen uitgebrachte stemmen bedroeg 4V4 millioen. Wanneer de socialistische partij al de fabrieksarbeiders omvatte, dan zou haar ledental steeds moeten toenemen, omdat de nijverheid zich voortdurend uitbreidt. Maar gelukkig worden er ook andere partijen in de arbeiderswereld gevolgd; in de eerste plaats de Christelijknationale, die naar den Rijksdag vertegenwoordigers als Giesberts, Becker, Schiffer en Heckmann zendt. Voor de groote Christelijk-nationale beweging wordt veel gewerkt. De Rijkskanselier schreef een brief aan den voorzitter van het centraal lichaam der Evangelische arbeiders vereenigingen, waarin de uitdrukking voorkomt: „Het is te hopen, dat de vaderlandslievende bemoeiingen der Christelijk-natiooale arbeiders het gewenschte gevolg hebben." De sociaaldemocratie is ongetwijfeld van plan, de groote winst, die zij^bij de stembus behaalde, ook in een praktisch resultaat om te zetten. In de „roode" kringen zal het hoe langer hoe meer geroepen worden: „eerst rood, dan brood." Daarbij zegt men, niet in publiek, maar het weerklinkt toch in alle werkplaatsen: „Alleen hij die geheel met de sociaal-democratie meegaat, en haar in staatkundigen en maatschappelijken zin cijnsplichtig is, kan rustig werken".

Daartegen willen de Christelijk-socialen ingaan. Vele moeilijkheden moeten zij daarbij uit den weg ruimen. De Christelijke tabaksarbeiders in het Ravensbergerland zijn vele weken lang uitgesloten geweest, doch hebben na zwaren strijd toch liet recht om zich te organiseeren, verworven. De vereeniging van Christelijke tabaksarbeiders die zich in den strijd zoo krachtig getoond heeft, ziet er nu verlangend naar uit, dat alle Christelijk-gezinde werklieden zich bij haar voegen.

Hoe zwaar de strijd voor de Christelijke arbeiders is, komt vooral bij de Rijksdrukkerij aan den dag. De zaak is toch zoo gelegen, dat in de drukkerij van het Duitsche rijk, waarin vele geheime stukken onder de pers komen, niemand werk vinden kan, die niet tot de sociaal-democratische partij behoort. Nadat den i3den October 11. de afgevaardigde Becker dien toestand in den Rijksdag ter sprake bracht, werd bij daarover door de socialisten heftig aangevallen. De drukkers der Rijksdrukkerij eischten, dat Becker de beschuldiging van het uitoefenen van terrorisme zou terugnemen; de drukkers, die tot den sociaal-democratischen bond waren overgegaan, moesten openlijk getuigen, dat zij dien stap vrijwillig gedaan hadden. Wat dat „vrijwillig" beteekent, leeren echter eenige brieven van werklieden, die vroeger tot een christelijke vereeniging behoorden. Een schreef aan den voorzitter eener Christelijke vereeniging: „Hiermede moet ik u tot mijn spijt mededeelen, dat ik uit den Bond gaan moet, en dit door mijn komen op de Rijksdrukkerij, waar — voornamelijk in de afdeeling waarin ik ben — allen tot den sociaal-democratisdhen bond behooren; anders kan ik er waarschijnlijk niet lang blijven". Een ander schreef aan een vriend iets dergelijks. De voorzitter van de sociaal-democratische boekdrukkersvereeniging schree Jin het Coirespondentieblad: „De Bondstaktiek en ook de verhoudingen in de boekdrukkerij brengen hen, die van de organisatie ver staan, van zelf tot ons". De Bondstaktiek, dat wil zeggen: gewetensdwang en terrorisme.

Wanneer men weet, welk een kracht de Christelijke mijnwerkers in de jongste staking hebben uitgeoefend, dan beseft men, dat de Chtistelijk*sociale beweging van groote beteekenis voor Duitschland is.

Noord-Amerika. Een manifest van Luthersche predikanten.

De Luthersche predikanten van Long Island hebben in een publiek schrijven te kennen gegeven, dat zij geen deel zullen nemen aan het streven van de „Men and Religion Forward Movement."

De reden, die zij biervoor aangeven is, dat deze beweging alle geloofsverschillen ignoreert. En zij zijn van oordeel, dat door met deze beweging mee te gaan, zij zichzelven niet zouden gelijk blijven, maar hun distinctief geloof zouden verloochenen.

„Er is in onzen tijd, " zoo schrijven zij, „eene neiging om van alle geloofsbelijdenissen zich af te keeren, zonder, echter, daardoor dichter bij den Bijbel te komen, het onfeilbaar en ingegeven Woord van God. Het kerkelijk leven van onzen tijd is met zichzelf in tegenspraak, en wordt gekenmerkt door geestnlijke onverschilligheid; een „goas-youplease, " eigcnwillig Christendom, dat gebrek openbaart aan doortastendheid, conservatisme, vurigheid en toewijding. Tezelfder tijd wordt deze toestand, dien wij zoozeer betreuren, door niet weinigen beschouwd als een naderen tot het ideaal.

Gedachtig aan de groote geestelijke onverschilligheid die vele kerken in onzen tijd aan dan dag leggen, begrijpen wij heel wel, dat onze conservatieve houding niet gewaardeerd zal worden. Maar dit beweegt ons niet om het door ons ingenomen standpunt te veranderen; hoewel het ons wel leed doet, dat zoo velen onverschillig zijn aangaande de waarheid, en met het aloude Evangelie en een gezond Christen dom breken; en dat zoovelen onverschillig zijn om de leerstellige verschillen als ernstig en van beteekenis te beschouwen. Wij zijn vastelijk overtuigd, dat wij in onze conservatieve positie op bijbelschen bodem staan."

Dit zijn gezonde woorden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen