Uit de Pers.

Aangaande merkt Prof. volgende op: de offergave bij het Avondmaal Bouwman in de Batuin het

Wij vinden in de H. Schrift geen rechtstreeksche aanwijzing waarvoor de gave .bij het Avondmaal bestemd moet zijn. Daarom kan ook in de Belijdenis noch in de Kerkeaordering eene bindende bepaling gemaakt, noch op grond van het gewoonterecht in de Gereformeerde kerken een beslissende uitspraak worden gedaan. Elke plaatselijke kerkeraad moet tenslotte beslissen wat in deze materie het meest profijtelijk is voor de kerk des Heeren.

Maar al geeft de H. Schrift ons geen bepaalde aanwijzing, toch is er wel iets af te leiden uit de beteekenis van de avondmaalsviering voor de bestemming der gaven bij het Avondmaal, Immers wij gedenken bij het Avondmaal, hoe Christus Jezus ons door zijn bitter lijden en sterven verlost heeft, en hoe Hij ons bewaren wil bij en versterken in het geloof. Die heerlijke verlossing noopt tot dankbaarheid, dringt ons om heel ons leven Hem toe te wijden, die ons eerst heeft liefgehad, en noopt in het bijzonder om van den stoffelijken zegen ons geschonken, een gave der liefde te storten in de offerbus op de Avondmaalstafel voor de arme leden van Christus lichaam.

Nu is het geld, dat gegeven wordt voor de kerk, z in zekeren zin ook wel eene gave der dankbaar­ d heid. Heel ons leven in al zijn uitingen, moet S een offer der dankbaarheid zijn, den Heere gewijd. Maar er is toch verschil. In de gaven van de kerk zit mede een verplichting. Als lid der kerk heeft men een verplichting op zich genomen voor het h onderhouden van den dienst des Woords Men heeft mede beroepen, mede een kerkgebouw geticht, mede geldleeningen aangegaan. Wanneer men zijn aandeel in de kosten van den kerkendienst betaalt, dan is dat niet zoozeer een liefdegave als wel een kwijting van zijn duren plicht Er zijn stipulaties aangegaan bij de beroeping van den dienaar des woords, er is een overeenkomst gemaakt et dezen en genen, er zijn verbintenissen aangegaan, die voor de overheid van kracht zijn Daarom is het een verplichting als lid der kerk ijn aandeel te betalen in de kosten voor, de nstandhouding van het kerkelijk leven noodig.

Niet alzoo bij de gaveu voor de armen. Hier eslist niet een verbintenis, een contract of juriische verplichting, maar de liefde. Wat men oor de armen afzondert, is een liefdegave. Een epaald gebod hoeveel men geven moet, is er niet.

Het bestemmen van de gaven bij het Avondmaal oor de armen is ook in overeenstemming met e gewoonte der eerste Christengemeente, In de ude kerk was men gewoon brood en wijn mede e brengen bij het Avondmaal, en deze als een ave der liefde den Heere aan te bieden. In den egel was aan het Avondmaal een liefdesmaal erbonden. De rijkeren brachten hier uit hun vervloed mede, opdat ook de arme kon worden erzadigd, en al de leden der gemeente, als leden an het lichaam van Christus, zich konden vereugen in de gemeenschap der heiligen, in de eeneid met hun verheerlijkt Hoofd in den hemel. et gebeurde voorts ook, dat de overgeblevene pijzen ter beschikking gesteld werden van den oorzitter van de tafel, en deze verzorgde daarmede llereerst de armen.

Onze Gereformeerde vaderen hebben de fcwoonte, de offergaven bij het Avondmaal te bestemmen voor de armen, hersteld. Zij plaatsten op de A-vondmaalstafel een offerbus, waarin de Avondmaalsgangers hnnne gaven wierpen voor de armen der kerk. Eerst later is het gebruik opgekomen om de gave bij het Avondmaal te bestemmen voor de kerk.

De vraag waarvoor de gaven aan het Avondmaal bestemd moeten worden, raakt dus geen van de grondbeginselen der leer. Het mag niet als zonde worden beschouwd wanneer de kerkeraad de gaven bij het Avondmaal bestemt voor de kerk, zoo de kerk ook maar haar armen naar behooren verzorgt. Toch is het wenschelijk, in verband met de opvatting der oude kerk en de kerken der Reformatie, in verband met de beteekenis der Avondsmaalsviering, dat de offergaven aan den disch des H. Avondmaals bestemd worden voor de armen der gemeente. Het Avondmaalsformulier herinnert ook aan de eenheid der geloovigen in Christus, en het leerstellige deel eindigt met deze kostelijke woorden: »alzoo zullen wij allen, die door het waarachtig geloof Christus ingelijfd zijn, door broederlijke liefde om Christus onzen lieven Zaligmakers wil, die ons te voren zoo uitnemend heeft liefgehad, allen te zamen één lichaam zijn; en zulks niet alleen met woorden, maar ook met de daad jegens malkanderen bewijzenc: . Die daad der Christelijke liefde komt in 't bijzonder uit in de gave der Christelijke barmhartigheid.

Wij komen dan tot deze slotsom, dat het meest in overeenstemming is met het karakter der Avondmaalsviering en geheel naar de gewoonte van de oud-Christelijke kerk en van de oude Gereformeerde kerk, , dat de offergaven bij het Avondmaal bestemd worden voor de armen der kerk.

Met dit woord stemmen we van harte in.

Al mag hier geen rechtstreeksch gebod zijn, de aard van het Avondmaal brengt het mede, dat de offergave, die daar gegeven wordt, het liefst voor de armen moet worden bestemd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen