Een verkeerde toepassing.

Waar we meermalen het pleit hebben gevoerd voor de splitsing onzer groote stadskerken in zelfstandige wi^'kkerken, en ook Dr. Harrenstein in zcjn uitnemend proefschrift hierop aandrong, moet dit pleidooi, naar men ons meldt, op sommige plaatsen dienst doen om daarmede de samensmelting van de verschillende Gereformeerde Kerken op éen plaats tegen te houden. Indien het juist is, zoo redeneert men dan, dat een uitgebreide gemeente, die over tal van kerkgebouwen zich eiken Zondag verdeelen moet, niet behoorlijk door één kerkeraad is te verzorgen en te contróleeren, eilieve, waarom zouden we dan beginnen, door saam te smelten, zulk een massale gemeente te vormen, die straks volgens uw eigen zeggen toch weer gesplitst zou moeten worden. Wat we thans hebben, eene kleine gemeente, die eiken Zondag in één kerkgebouw samenkomt en door een eigen kerkeraad geregeerd wordt, is juist het ideaal, dat ge nastreeft. Bepaal desnoods, dat er vaste grenzen zullen getrokken worden in de stad en dat ieder nieuw lidmaat, die van buiten af in de stad komt wonen, aan deze grenzen gebonden zal wezen, maar haal niet eerst heel ons kerkelgk. leven overhoop, om een kunstmatige eenheid in het leven te roepen, die straks toch weer verbroken zal moeten worden.

Hoezeer we nu ook waardeeren, dat men voor het idee van zelfstandige wijkkerken sympathie toont te gevoelen, toch schijnt de toepassing, die men van dit ideaal maakt, in dit geval wel wat verdacht, om het op zijn zachtst uit te drukken.

Voor de eenheid der openbaring van Christus lichaam op één plaats gevoelen we als regel het meest, en we gelooven, dat de Schrift ook wel degelgk grond geeft om deze eenheid, zoolang die kan, te handhaven. Alleen waar de enorme uitgebreidheid onzer groote steden met haar talrgke gemeenten deze eenheid toch illusoir maakt en in de pract^k verlammend werkt op het kerkbezoek, toezicht der ouderlingen, huisbezoek der predikanten, meenen we, dat van dezen regel behoort afgeweken te worden en splitsing geoorloofd is, mits dan niet willekeurig, maar naar vaste grenzen. Zulke massale kerken zijn er onder onze Gereformeerde Kerken echter maar weinige; alleen enkele hoofdsteden, waar het aantal inwoners naar het half millioen loopt of het overschrijdt, zouden hiervoor in aanmerking kunnen komen. Maar zeker is onze bedoeling nooit geweest, dat deze splitsing in elke stad, ja zelfs in elk dorp zou worden doorgevoerd, zoodra er twee kerkgebouwen zijn.

En nog veel minder kan het instandhouden van de plaatselijk gedeeldheid tusschen de Gereformeerde Kerken A, BenC met een beroep op deze zelfstandige wijkkerken worden verdedigd. Niet alleen, dat de leden dezer Kerken verspreid door heel de stad wonen, en van een door vaste grenzen omschreven wgkkerk hier dus geen sprake zou wezen, maar, en dit is ons hoofdbezwaar, het voortbestaan van deze Kerken A, B en C hangt saam met een historisch verleden, wekt nog altoos de herinnering op aan verschillende Kerkelijke riehtingen, en maakt dat het verschil tusschen de vroegere Nederduitseh Gereformeerden en Christel^k Gereformewden nog bestendigd wordt. Waar we als Kerken ons vereenigd en dit versehil te niet gedaan hebben, behoort dit verschil ook plaatsel^k te worden uitgewischt. Natuurlijk zou dit kunnen geschieden, wanneer men eerst plaatselQk samensmolt en daarna de gemeente in twee of drie wakker ken splitste, maar dan zou de voor deze Kerken aangewezen grens en niet de herkomst uit A of B beslissen, tot welke wijkkerk men behoorde. Maar juist dit wil men niet; de leden der gemeente, die bg A of B behooren, zullen lid van hun „eigen Kerk" bleven, en alleen.de later inkomende leden zullen verplicht worden naar de grensindeeling zich te schikken. Nog daargelaten, dat deze nieuw ingekomen leden vragen zullen, met welk recht juist zij aan een grensregeling gebonden zulten wezen, die voor de eigen leden der gemeente niet geldt en dus puur fictief is, zal het eigenaardig cachet, dat door de historie op deze gemeenten A of B. gezet is, daardoor bestendigd blijven en de eenheid van Christus' lichaam niet tot uiting komen. Het is daarom, dat we met ernst blijven afraden om dezen weg in te staan. Is men na zooveel jaren voor de saamsmelting nog niet „rijp", laat men dan liever nog wachten. Maar door de zooge naamde [splitsing naar „wijkkerken", die in de werkelijkheid niet anders zullen z^n dan een voortzetting van de vroegere gedeeldheid, de saamsmelting voor de toekomst onmogelijk te maken, zou ons ongeoorloofd toeschijnen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen