Voor Kinderen.

„NOBLESSE OBLIGE”. *)

I.

ROBERTS EIGENDUNK.

Onder de vele Hugenoten, die in Engeland na de herroeping van 't Edict van Nantes (1683) een schuilplaats vonden, was ook een adellijke familie uit Touraine, De Déverenx geheeten.

Reeds lang had hun naam het „De" verloren; doch de trots op zijn afkomst scheen in kolonel Dérereux des te sterker te heerschen naarmate hij verder verwijderd leefde van den tijd, waarin zijn geslacht naar Engeland gekomen was; en de gedachte aan de oorzaak, waarom zijn voorvader de ballingschap verkozen had, boven een leven in weelde en eete in zijn schoon geboorteland, kwam zelfs niet in den kolonel op.

Stechts enkele jaren mocht kolonel Dé i^ereaux zich in bet bezit eener lieve, zachte, verstandige gade verheugen en zijn twee kinderen vroeg moederloos, erfden van hem enkele jaren later weinig meer dan een overdreven familietrots, dubbel dwaas bij het ontbreken zelfs van het ncodigste voor een nette opvoeding.

Die trots was het sterkst ontwikkeld in Robert; Lily vond het menigmaal onaangenaam, zelfs lastig, altijd te moeten hooren: „Dat past niet voor een Déverenx"; — of: vergeet het toch nooit: „Noblesse oblige"; — of: „Wat zon ons voorgeslacht daarvan wel zeggen? " — of: „Als onze bet-overgrootpapa, die mst Hendtik IV als vriend verkeerde, dat eens wist, hoe zon hij....”

Een oom, broeder van wijlen hun moeder, e nam de kinderen tot zich, om hen met zijn eigen kinderen groot te brengen. Hij en zijn vrouw degelijke Godvreezende lieden, welwillend voor een ieder die tot hen kwam, vormden met hun jongens een gezellig, aangenaam tehuis; en LÜy voelde zich recht op haar gemak, zij genoot volop van de liefde harer tante, die haar met moederlijke teederheid verzorgde, ook hechtte zij zich spoedig aan de vioolijke neven en zou heel gelukkig geweest zijn, als Robert zich maar tevreden had betoond.

In de eerste dagen was Robert alles vreemd in zijns ooms huisgezin, 's Morgens moesten allen, de bedienden van het kantoor, zoowel als de dienstboden in huis, binnenkomen en dan werd er gelezen, gedongen en gebeden; 't leek wel of oom Torpekerkje speelde, meende Robert; en dan, hij moest Zondags iets uit den Bijbel opzeggen en kunnen vertellen van de predikatie, die men 's morgens gehoord had; nooit van zijn leven zou Papa zoo iets verzonnen hebben, „'t Komt allemaal, Lily", zei Robert op zekeren Zondagmiddag toen Tante hem gevraagd had, waarom hij zijn best niet deed bij de Bijbellessen, „'t komt allemaal doordat zij geen Dérereux zijn. Wat weet een graanhandelaar van hetgeen edellieden past? “

„Maar Rob, " bracht Lily in; Oom en Tante zijn zoo goed voor ons; wij krijgen alles wat wij noodig hebben en ze zijn hartelijk en vriendelijk; ik ben zeker, dat Mama net zou doen als Tante doet, en dat Papa“. . . .

„Wat wou je zeggen Pipa net als Oom ? Neen, kleintje, een kolonel, een afstammeling van een oud, adellijk geslacht en een korenkooper, misscbien een boerenzoon, zijn nooi' met elkaar te vergelijken; je vergeet veel te veel, dat ., Noblcsse oblige!“

„Als Robert dit zeide, zweeg zijn zusje altijd; zij wist daartegen viel niets in te brengen; zelfs als Rob niet knorrig was en haar van allerlei plannen vertelde, die hij vormde om eenmaal met eere zijn naam in de wereld te voeren, dan maakte bij aas haar opmerkingen een einde met te zeggen: „Alles goed en wel voor een Torpe, maar nooit voor e< > n Déverenx, die mag niet ontrouw worden aan zijn ftmiliewapen; want „Noblesse oblige“.

Robert en zijn neef Charles, slechts weinig ouder dan hij, leken niets op elkaar. Robert levendig, wel gevormd met donkere oogen, die soms vuur schenen te schieten; haantje de voorste bij alle lichaamsoefeningen en bij alle kwajongensstreken, kon uitstekend ongemakkelijk genoeg leeren, doch baatte alle aanhoudende t inspanning en poogde zich door vlugheid of gevatheid overal uit te helpen.

Charles, zwaar gebouwd, log in zijn bewegingen, langzaam in zijn leeren en moeielijk in het begrijpen, maar met een ijzeren wil en taaie volharding begaafd, kwam langzaam maarzeker vooruit. Moest hij bestraft worden door zijn ouders, hij luisterde met onderwerping naar hun l vermaningen en poogde zich daarnaar te gedragen; terwijl Robert bij de minste berisping l opvloog als buskruit en elke vermaning verachtte.

Toen de knapen hun veertiende jaar bereikten, nam de heer Torpe hen dagelijks in den laten namiddag een uurtje op zijn kantoor, doch zond hen des morgens naar een naburig dorp om met den zoon van den predikant aldaar, van de lessen door hem gegeven, te g D prcfiteeren.f In den aanvang kostte het Charles veel moeite om aan de nieuwe leerwijze te wennen; doch hüj legde zich met de borst op alles toe, volgde bovendien zijns moeders raad op, om nooit te vergeten God om zrgen over zijn lessen en zijn kleine kantoorwerkiaamheden te vragen en het leven van den goedmoedigen Charles ging weldra weder zijn rustigen gang.

*) Een Fransch spreekwoord dat ongeveer beeekent: adeldom legt verplichtingen op.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen