Correspondentie.

Dr. H. Bcets heeft in The Banner een uitvoerig artikel gewijd aaa de correspondentie met de buitenlandsche Kerken. Hij verwijst eerst naar hetgeen Dr. A. Ku3'per in zijn Tractaat van de Reformatie der Kerken over deze correspondentie met buitenlandsche Kerken schreef en merkt dan op, de Christelijke Gereformeerde Kerk deze correspondentie nooit bedoeld heeft als een »bloote begroeting", maar volgens hare bepalingen wil, dat deze correspondentie in vier stukken zal bestfan, nl. lo. dat men afgevaardigden zal zenden met adviseerende stem; 2o. dat men wederzijds zal toezien op elkatider, dat men niet afwijkt van de Gereformeerde leer, liturgie en tucht; 3o. dat men elkander over en eer zal bijstaan tegenover andersdenkenden ; en - 4o. dat men elkander zal raadplegen in geval van revisie der confessie, kerkenorde of liturgie.

Dr. Beets klaagt er nu over, dat otif.e Gereformeerde Kerken in Nederland, hoe hoffelijk zij de buitenlandsche afgevaardigden naar hunne Synodes ook ontvangen hebben, toch tot dusverre deze correspondentie niet genoegzaam tot haar recht hebben doen komen. De afgevaardigden i-nogen de zittingen der Synodes bijwonen, een woord van broederlijke sympathie spreken, maar naar hun advies w3rdt nooit gevraagd. En nog erger grief dunkt hem, dat onze Kerken niet alleen haar Kerkenorde, maar zelfs hare Belijdenis op de Synode te Utrecht gewijzigd hebben zonder de buitenlandsche Kerken daarin te kennen. Naar hij mededeelt, hebben ook andere buitenlandsche afgevaardigden daarover klaagtonen doen hooren en is hier en daar zelfs de vraag gerezen, of een afvaardiging naar onze Synodes wel de kosten loont, wanneer hierin .geen verandering wordt gebracht.

Ongetwijfeld verdient het vraagstuk, dat Dr. 'Beets hier aan de orde heeft gesteld, de ernstige overweging onzer Kerken. We stemmen dan ook van harte met Ds. Landwehr in — die in de Rotterdamschc Kerkbode evenzeer op dit artikel de aandacht vestigt — dat onze Kerken wel zullen doen met op de a. s. Synode deze quaestie op het agendum te brengen. Moeilijkheden zijn aan een goede regeling van dit vraagstuk zeker verbonden. Op de Generale Synode te Dordrecht in 1618/1619 kon men alle buitenlandsche Kerken mede laten besUssen, omdat het toen een der voornaamste stukken van onze Belijdenis gold en omdat men destijds nog een geleerdentaal bezat, het Latijn, dat door alle afgevaardigden verstaan \yerd. Thans aan de buitenlandsche afgevaardigden zitting op de Synode te verleenen _ met adviseerende stem over alle zaken, ook die niet de belijdenis raken, zou zeker met geringe bezwaren meebrengen. Reeds de taal zou hier een groot en schier onoverkomelijk beletsel wezen. Verschillende afgevaardigden spreken toch geen Nederlandsch en zouden noch de desbetreffende stukken kunnen lezen noch de discussies kunnen volgen. Bovendien komen op eén Sj'node tal van cjuaesties aan de orde, die alleen door Nederlanders kunnen verstaan en beoordeeld worden, maar waar een buitenlandsche afgevaardigde zelfs geen behoorlijk advies over zou kunnen geven.

Toch behoeft dit geen beletsel te wezen om den band met de buitenlandsche Gereformeerde Kerken sterker aan te halen dan dit dusver geschied is. Het gevoel van de saamhoorigheid der Gereformeerde Kerken in alle landen zou er door versterkt worden. En vooral in onze dagen is dit wel zeer noodig, waar de teekenen van verslapping en inzinking helaas niet ontbreken.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen