Voor Kinderen.

DE SPEELMAN.

V.

VERKREGEN.

Had de kleine Louise gehoopt, dat zij nu weldra nog meer mooie geschiedenissen uit den Bijbel zouhooren, dat liep anders. Mama vertelde niet uit den Bijbel, en las hem "evenmin met

haar dochtertje. Louise was echter juist geen kind om het zoo spoedig op te geven, en daarbij zoo gewend altijd haar zin te krijgen, dat zij oük nu volhield en telkens w-eer Mama aan die geschiedenissen uit den Bijbel herinnerde.

«Kind" zei moeder eindelijk, «ik heb heusch geen tijd om je uit den Bijbel te "vertellen, ^laar het is ook heel niet noodig. Je hebt toch Bijbelsche les bij de juffrouw". Nu, dat was ook zoo, gelijk' we .reeds gezien hebben. Maar ook, dat de gouvernante voorlas uit den Franschen Bijbel, waarvan het kind nog heel weinig begreep. Daarbij ontbrak er aan dat Bijbelsch onderwijs iets, dat de kleine misschien wel voelde, maar niet uitspreken kon. De juffrouw verhaalde uit den Bijbel net als zij sprak over aardrijkskunde of geschiedenis; 't was ook een leervak en niet anders. De tuinman verhaalde misschien niet zoo geregeld en nauM'keurig als de gouvernante - hij had trouwens geen boek voor zich — maar zijn hart was er bij, en .dat maakte een groot onderscheid.

Louise althans was met wat de juffrouw vertelde niet tevreden en bleef bij moeder aanhouden. De dame raakte nu in niet geringe verlegenheid. Waarschijnlijk had zij "in haar jeugd allerlei geleerd, maar uit den Bijbel al heel weinig. In haar geheel Roomsche omgeving was dat kwalijk anders te verwachten. Of er zich een Bijbel bevond op het kasteel waar zij haar jeugd sleet, was zeer te betwijfelen. Werd er soms uit de Heilige Schrift gelezen, dan was het uit een boek, dat men de Evangeliën noemde en die ook grootendeels bevatte. Verder werd haar ook de Bijbelsche geschiedenis min of meer onderwezen, maar den Bijbel zelf kreeg zij daarbij nooit te zien. We weten trouwens, hoe uiterst weinig Bijbellezers er onder de' Roomschen zijn.

Zoodoende kon mevrouw \'an der Spronk haar dochtertje moeilijk tot gids dienen, om verhalen en gelijkenissen in den Bijbel op te zoeken. Nu zou het buitendien toch moeilijk geweest zijn het kleine meisje zelf aan het lezen te zetten. Want de eenige Bijbel op het buitenverblijf, uit welken aan tafel wel gelezen werd, was een Statenbijbel in groot formaat, voor een jong kind ook toen reeds niet al te duidelijk, en daarbij gedrukt met zoogenaamde Duitsché of eigenlijk Gothische letters. Tegenwoordig worden in ons land daarmee geen geheele boeken meer gedrukt, maar vroeger kwam dit meermalen voor, vooral bij Bijbels en kerkboeken. Er waren ook wel Bijbels in kleiner vorm en gedrukt met Latijnsche letters, gelijk wij die nu gebruiken, maar zulk een had Louise nog nooit gezien, en vond ze eerst later bij den tuinman.

Tot nog toe had het kind zich tevreden gesteld met hef bekijken van de mooie platen die in de Statenbijbel voorkwamen. Nu echter Mama in gebreke bleef haar te wijzen waar zij in den Bijbel van den Zaaier en van meer lezen kon, begon zij op eigen gelegenheid te zoeken en hier en daar iets te lezen. Spoedig echter moest zij dit opgeven: 't ging niet.

Was nu mevrouw Van der Spronk met de Schrift bekend geweest, dan had zij haar dochtertje zeker veel goeds kunnen vertellen. Maar de Bijbelkenneis der dame was al zeer gering. Toen zij de Roomsche kerk verliet om tot de

Gereformeerde over te gaan — we hebben gezien waarom — had zij wel eenig onderwijs ontvangen, maar 't was alles in der haast geschied en oppervlakkig, gelijk dat in zulke tijden van oorlog en beroering meer gebeurde, wanneer iemand den eenen dag hier den anderen daar vertoefde.

Later was van het onderzoek der Schrift in het geheel niets gekomen, daar Mevrouw wel andere dingen te doen had, althans gelijk zij meende. Thans ook gevoelde zij geen den minsten lust om voor het genoegen van Louise den Bijbel te gaan zitten lezen. Zij vond het eigenlijk wel wat bespottelijk, dat een klein kind zich reeds met zulke ernstige dingen bezig hield, 't Beviel haar ook maar weinig, dat de tuinman met haar dochtertje over die diepe zaken sprak. Zij dacht er over de bezoeken van Louise aan het tuinmanshuis wat te beperken of liefst geheel te verbieden. Maar dat ging moeilijk wijl de kleine juist nergens liever was dan daar. Zoo nam zij zich dan voor dentninman te verzoeken met het kind niet over godsdienstige zaken te spreken. Dat zou misschien helpen.

Op 't oogenbhk ging dit echter niet, wijl de man op last van zijn heer verschillende dorpen in den omtrek moest bezoeken, en zeker wel een week uit blijven zou. Maar ook dit juist leidde er toe dat Louise op geheel ongedachte wijs haar wensch, althans grootendeels, vervuld kreeg. Toen het in huis niet ging, had namelijk Louise zich in stilte voorgenomen haar vriend op te zoeken en aan hem raad te vragen. Dat ging echter niet dadelijk, en daar zij nu eenmaal aan lang wachten niet gewoon was, bracht zij heel natuurlijk de zaak die haar vervulde weer aan tafel ter sprake, al wist ze ook zeer goed hoe weinig Mama er op gesteld was.

De laatste keek dan ook juist niet vriendelijk en vond het schrikkelijk vervelend, dat het kind maar niet ophield dat onderwerp ter sprake te brengen. Mijnheer echter beproefde, of hij zijn kind niet voorthelpen kon. Ongelukkig echter wist hij al niet meer van de Schrift dan zijn vrouw, was zijn Bijbelkennis maar zeer gering. Wel was hij in zijn jonge jaren behoorlijk in de Schrift onderwezen, maar tot zijn hart scheen het niet te zijn doorgedrongen. In zijn krijgsmansleven had hij zich om God en godsdienst weinig bekommerd. En thans op Jadis was zijn hart zeker meer vervuld met zijn landgoed, met jagen en visschen, dan met de eeuwige dingen, waarvan de Schrift spreekt.

Hij zat dus met de zaak wel wat yerlegen, vooral toen de kleine vertelde, dat zij vergeefs in den Bijbel had gezocht en nu Papa's hulp inriep. Zijn onkunde bekennen wilde hij liefst niet. Op eens viel hem iets in.

»Louise«, zei hij, sik weet wat. Overmorgen moet ik naar Utrecht; dan ga je mee en we koopen samen een mooien Bijbel met prenten, net als we t'huis hadden toen ik klein was. Daar staan al de geschiedenissen in die je bedoelt. Alles is makkelijk te vinden en de platen zijn heel moois.

ï> Is het Hollandsch ? « vroeg Louise.

»Ja zeker«.

»HeerIijk« riep de kleine «dan kan ik het u voorlezen ook«.

Twee dagen later kwam het rijtuig met twee paarden voor, en reed de heer van der Spronk langs den kortsten weg naar Utrecht, in gezelschap van zijn dochtertje, die opgewonden was van blijdschap, 't Was een heele reis, doch eindelijk kwam men er toch.

Louise mocht nu in een boekhandel een mooi gebonden Bijbel uitzoeken, die uit louter platen bestond met een uitvoerige beschrijving er bij. Zulke prentenbijbels vond men toen in vele gezinnen, soms in drie, vier talen. Ze hadden het voordeel, dat de kinderen niet alleen lazen maar ook; als 't ware zagen wat zij weten moesten. Dat de afbeeldingen dikwijls ver van juist waren is waar. Men zag b.v. de Aartsvaders wonende in steenen huizen en niet in tenten. Maar daarop keek men toen minder. Als de geschiedenis er maar in kwam en in bleef, was het genoeg.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen