Voor Kinderen.

DE SPEELMAN.

VRIENDEN.

«Vrienden» zoo zei de predikant »we zijn hier gekomen om aan de dochter van dit huis en haar ouders onze innige blijdschap te betuigen voor den zegen hun van God gegeven. Dat is goed en prijselijk. "Toch hoop ik dat nog jets hoogers en beters u hier heeft saamgebracht. Daar staat zooals gij weet geschreven: Geef den Heere de eer Zijns naams. Dat is betamelijk en dat willen we ook nu doen en wel allereerst. Laten we het schoone loflied zingen dat vervat is in Ps. 103 vs. 1 en 2.'-' ,

Loof, loof den Heer, mijn ziel, met alle krachten, ; . Verhef Zijn naam, zoo groot, zoo heilig 't achten; Och of nu al, wat in mij is. Hem preez'! Loof, loof, mijn, ziel, den Hoorder der gebeden; Vergeet nooit één van Zijn weldadigheden: Vergeet ze niet; 't is God, die ze u bewees.

Loof Hem, die u al wat gij hebt misdreven. Hoeveel het zij, genadig wil vergeven; Uw krankheên kent en liefderijk geneest; Die van 't verderf uw leven wil verschoonen. Met goedheid en barmhartigheên u kronen; Die in den nood uw Redder is geweest.

(De lezer merke hierbij op, dat er eigenlijk gezongen werd naar de psalmberijming van Datheen, die eerst in 1773 door onze tegenwoordige werd vervangen. Om vele redenen hebben we echter hier de laatste gebruikt).

Juist maakte men zich gereed, om het vele bekende loflied te zingen, toen uit de schare de zachte tonen van een maziekinstrunieht weerklonken. Verbaasd zagen, allen den kant uit van waar het geluid kwam. Daar stond werkelijk de speelman, die voor de meesten geen onbekende was, en liet de zangwijs van den Psalm op zijn speeltuig hooren. Liefelijk klonk het gezang door hem begeleid en Louise.wierp hem een vriendeüjken, dankbaren Wik toe. Graag was zij even opgestaan om hem de hand te geven. Maat dat ging in dit oogenblik kwalijk. »We hebbent, ging de leeraar voort, alle reden van amen te zeggen op de laatste regels die we daar zongen. Hoe donker zag het er hier eenige maanden geleden uit, als we dachten aan het geen gebeuren kon. Alle middelen die voor de zieke werden aangewend schenen niet te baten. Wij verwachten het ergste, doch zie, hetheeft.. Gode behaagd ten slotte veler gebed te verhooren en de middelen welke zij nam te zegenen. En zoo mogen we dan'*, vervolgde hij tot Louise, „u, lief kind weer gezond in ons midden zien, en zijt ge als voor de tweede maai^ aan uw ouders geschonken."

»Maar«, ging de dominé voort, »het zou niet goed zijn, zoo wij uit dit alles geen leering trokken voor ons zelf. Wij hebben gezien dat dood en.leven in des Heeren hand zijn, en Hij krank en gezond maakt naar Zijn welgevallen. Niet altijd zal ons, gelijk nu, ge§ehonken worden wat wij vroegen. Daarom is het goed vroeg te leeren alle ding in des Heeren hand te stellen, gelijk ik met ons vriendinnetje zoo dikwijls heb besproken. Hoe het dan ook ga, wij zijn veilig en weigeborgen. En al zou ook dit leven eindigen, een ander en beter begint dan voor allen, die de verschijning van Christus hebben liefgehad. En nu willen we met dank genieten

wat de gulle hartelykheid van gastheer en gastvrouw ons aanbiedt."

De maaltijd begon en gaf al aanstonds hun, die bedienden druk werk. Uitnemend, ja vorstelijk onthaalde de heer van Jadis zijn gasten, die dan ook den welvoorzienen disch alle eer aandeden, 't Ging vroolijk toe al was het niet luidruchtig, wat minder zou gepast hebben op een feest ter eere van een pas herstelde zieke, die nog ver van sterk was. Gezellig koutend zaten de lieden in groepjes bijeen, meestal soort bij soort. Er werd heel weinig in het algemeen gesproken. Want ten eerste was dat toen veel minder in gebruik dan thans, en ten tweede was er onder de aanwezigen maar een enkele, die behoorlijk in het openbaar het] woord kon voeren. De gezelligheid leed er echter niet ondeer. De gastheer en zijn vrouw gingen telkens tusschen de aanzittenden door, gaven dezen een handdruk, genen een vriendelijk woord, en waren voorkomend en hartelijk voor allen.

Eer men aan het nagerecht begon, dat goeddeels uit heerlijk Geldersch ooft bestond, maakte de kleine Louise met haar ouders een rond, wandeling over het grasperk, waar nu alles Isven en beweging was. Welk een onderscheid bij twee maanden geleden! Met dank aan den Heere kon de herstelde zieke de vergelijking maken, en de vele handen drukken die haar werden toegestoken, 't Was oprechte, welgemeende blijdschap, die uit aller oogen blonk, en dat was zeker wel 't beste van het feest, allhans wat de verhouding van meerderen en minderen betrof. Doch ook zij, die geen bijredenen hadden om de vriendschap der bewoners van Jadis te begeeren, verheugden zich even hartelijk met hen.

Wie echter ook onder de gasten mocht worden opgemerkt onze speelman niet. De heer Verspronk en zijn vrouw hadden herhaaldelijk naar den man uitgezien, doch hij scheen na zijn spel plotseling verdwenen.' Aan den maaltijd had hij geen deel genomen, tot verwondering van den gastheer, die hem meermalen te vergeefs zocht en eiudelijk Louise vroeg of zij ook wist waar de man zitten kon, met wien zij steeds goede vrienden was. Doch het kind had slechts met een lach geantwoord. Toen beproefde mijnheer het bij den dominé, die zei: »Ik geloof dat ik het begrijp: onze muzikale vriend is een nederig man. Hij vreest dat er iets tot zijn verheerlijking aan tafel gezegd zal worden, en houdt zich daarom achter af. Toch geloof ik dat wij hem straks nog wel zien zullen.»

Het nagerÈcht werd met smaak hebruikt. Na de dankzegging door den dominé, wilden de meesten opstaan om zich in de fraaie tuin nog wat te vertreden. Maar juist toen dit geschieden zou klonken weer de tonen van de fluit, die aller aandacht trokken. De speelman stond in de schaduw van een grooten eikenboom en had weldra het geheele gezelschap om zich heen, ook den heer en de vrouw des huizes.

»Vrienden«, zoo sprak toen de predikant, »ons wacht nog een verrassing, die ons toekomt van hen die hier in dienst zijn. Zij willen een schoon lied zingen toepasselijk op wat hier gebeurd is. En onze vriend daar onder den eikenboom zal er bij spelen. Maar laat mij eerst het lied voorlezen.*

Als ons de Heer Neemt in de leer i) Zijn kind'ren ons wil maken, Dat doet soms pijn, Als medicijn Die bitter ons doet smaken - ).

Maar als hetgeen Ons kwalijk scheen, Blijkt tot ons heil te wezen, Dan zeggen wij, De Heere zij Voor Zijn gen& geprezen!

' Geef ons, O Heer, Wat wende of keer, In V een vast gelooven. Dat sterkt op aard, Ver hemelwaart, Waar we eeuwiglijk U loven.

Nu werd uit volle borst het vers aangeheven, terwijl de omstanders eerbiedig luisterden. De kleine Louise was stillekens achter den speelman geslopen, zonder veel te vragen of dit nu eigenlijk haar plaats wel was. Thans trad zij naar voren en zong wakker mee, tot groot genoegen der bijstaanders, ja ook van haar ouders. Er was in den laatsten tijd merkbaar veel veranderd; dat bleek duidelijk.

Tegen den avond namen de gasten, na nog eens onthaald te zijn, dankbaar afscheid. Zijn wensch had de speelman gekregen. Er was niet tot zijn lof wat de genezing betreft gesproken. Doch de heer Verspronck dacht bij zich zelf: het zou niet goed zijn zoo wij het hierbij lieten.

Voor het eerst in vele jaren was op Jadis een christelijk feest gevierd. Het zou niet voor het laatst zijn.

1). Tot leerlingen aannemen.

2). Smaakt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen