Uit de Pers.

Naar aanleiding van den predikantennood schrijft Ds. Schouten in de Geldersche Kerkbode:

Een tweede factor, die bij de behandeling van dit onderwerp ter sprake moet komen en die met de eerste in nauw verband staat, is, dat vele predikanten in den tegenwoordigen tijd hebben te klagen over gebrek aan waardeering.

De meeste gemeenteleden hebben er niet het flauwste vermoeden van, hoe veelomvattend de arbeid • is van een Dienaar des Woords, die met ernst zijn taak tracht te. volvoeren. Hij is met tweemaal preeken op een Zondag en met enkele uren catechiseeren in de week niet klaar. Dat weten de huisgenooten van een predikant u wel anders te vertellen. Zij zien den man en vader over het algemeen slechts in den huiselijken kring als de maaltijden genuttigd worden. Anders zit hij op zijn studeerkamer, of werkt hij Jn de gemeente.

Welnu, wanneer zulke hu sgenooten, voor en na, tot de, ontdekking komen, dat er bij al den arbeid die verricht wordt, nog te klagen valt over gebrek aan waardeering, dan is het alleszins begrijpelijk, dat de kinderen uit zulk een gezin weinig neiging gevoelen, om in de voetstappen van hun vader te wandelen. Wanneer men een moeitevoUen arbeid ziet verrichten, en daarbij hoort klagen over gebrek aan waardeering, dan is het zoo goed te verstaan, dat er van zulk een arbeid weinig bekoring uitgaat. Daar zijn dan ook kinderen van predikanten die verklaren: »Alles wil ik worden, maar dominé nooit" !

Wij willen niet generaliseeren. Daar zijn gelukkig nog ook gemeenteleden bij wie het niet aan waardeering ontbreekt, en daar zijn ook enkele predidikanten die oorzaak geven tot rechtmatige klacht. Maar dit neemt niet weg, dat er in onze dagen toch meerdere predikanten gevonden worden, die lijden onder gebrek aan waardeering.

Gebrek aan waardeering allereerst ten opzichte van hun prediking. Niet allen hebben dezelfde gaven, en niet allen hebben evenveel gaven. Met dit feit wordt door vele gemeenteleden, en in vele gemeenten, veel te weinig rekening gehouden.

'Het is bekend, hoe die predikanten, die hoog-' leeraren in de theologie onder hun gemeenteleden tellen, schier eenparig verklaren, dat zij in hen de gemakkelijkste hoorders hebben. Zij weten, welk een moeilijkheden er aan het maken van een godde preek verbonden zijn, en zijn daardoor in hun oordeel mild.

Wat is echter dikwerf het geval ? Dat de lastigste hoorders zich bevinden onder de minst ontwikkelde gemeenteleden, en onder hen wier geestesleven-deerlijk krank is.

Want dit kan niet ontkend, dat lastige hoorders onder de geestelijk kranken moeten gerangschikt worden. Rustdag aan rustdag onder de bediening des Woords neder te zitten en slechts zeldzaam gesticht te worden, is een allesbehalve gezcnd verschijnsel. Zulke lastige hoorders hebben dikwerf de gewoonte om met een paarjnachtspreuken, die op den keper beschouwd kant noch wal raken, hun veroordeelend vonnis over de gehoorde jbredi-'katie te vellen. Waar dit vonnis, meestali door middel van derden, jlen betrokken dienaar des Woords ter oore komt, kan dit niet anders dan ontmoedigend werken.

Met ruwe hand door anderen te zien uitrukken, wat men zelf met moeite heeft geplant, het doet zoo onweldadig aan.

Gebrek aan waardeering ook bij de andere werkzaamheden die in de gemeente worden verricht.

Velen weten heel goed aan anderen te vertellen, wat de dominé nagelaten heeft, en vpoial wanneer iemand lang in een gemeente staat, hebben de malcontenten dikwerf een serie van klachten en aanklachten. Maar van al datgene wat hij gedaan heeft, hebben zij meestal geen fllauw vermoeden, en daar is dikwerf bij hen ook niet de minste lust en begeerte om zich hiervan eens op de hoogte te stellen. Velen vergeten, dat een predikant een feilbaar mensch-is, en dat het slechts weinig moeite kost, om in zijn ambtelijken arbeid meerdere fouten op te snoren. De groote vraag is echter, of die gemaakte fouten te niet doen al het goede dat door zijn arbeiden in de gemeente werd tot stand gebracht ?

Op deze vraag zal in de meeste gevallen het antwoord wel ontkennend moeten luiden.

Nog eens, daar valt ook bij sommige predikanten te klagen over gebrek aan trouw, maar daar zijn ook meerdere gemeenteleden bij wie het hapert aan gebrek aan waardeering. Met name dit laatste wil mij voorkomen één van de oorzaken te zijn, waarom zoo weinig kinderen van predikanten lust gevoelen, om zich voor te bereiden voor het ambt van dienaar des Woords.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen