Uit de Pers.

Over de veelbesproken en nu in beginsel aangenomen modus-vivrndi, schrijft de AmsterdainscJie Kerkbode als volgt:

Over den modus vivendi voorgesteld aan de Sy-. node van het Hervormde kerkgenootschap raakt men natuurlijk nog niet uitgepraat.

Al meer blijkt, dat eigenlijk, builen de kringen der modernen en wellicht ook de meest geavanceerde ethischen, zoo wat niemand er vrede mee heeft.

Verwonderen kan dat niet.

Buiten die kringen hecht men dan toch nog immer aan het woord kerk de gedachte van eenen kring, die uitgaat van een eenigszins overeenstemmend geestelijk beginsel.

Met die grondgedachte nu wordt, terwijl het woord kerk aangehouden wordt, in het wezen der zaak volkomen gebroken.

Eene administratieve machinerie wordt het en meer niet.

Nu zeggen wij niet, dat dit kerkgenootschap voor het oogenblik iets anders is.

Het tegendeel ware bezwaarlijk te bewijzen op goede gronden.

Dat is en blijft de' aanklacht, welke wij tegen dit genootschap inbrengen.

Feitelijk doet^het voorstel tot de, modus vivendi niet anders dan den toestand consolideeren, die thans bestaat.

Doch dat is nu omgekeerd ook weer de pretensie, w-lke in dien kring wordt gekoesterd, dat men op weg is aan dien toestand' een einde te maken.

Men wil weer eene kerk oprichten.

Hoe die er uit moet zien, daarover is. men het voorloopig nog niet eens.

Daarover wil men liever vooreerst ook maarniei spreken, dan. alleen in vage en niemendal zeggen-•de termen.

Een volkskerk moet het zijn, maar met orthodoxe allures; een ding, waarvoor nog niemand op eenigszins bevattelyke wijze een schema . heeft kunnen ontwerpen.

Maar hoe dat ook wezen moge, feit is dat men met den modus vivendi geenen vrede heeft en men van het voorstel heeft gtzegd, dat het niet is een voorstel tot samenleving, maar een tot onthalzing van het Hervormde Genootschap.

Het kon wel zoo zijn; en verklaarbaar is zeer zeker van die zijde de kracht, waarmede men er tegen te velde trekt.

Kr zsal dan ook wel niets van komen.

Het eenige resultaat, dat er mede bereikt is geworden, is, dat alle voorstellen tot reorganisatie, waarmede men in eene vroegere periode zoo ijverig in de weer was, in het oud-archief voorloopig zijn opgeborgen.

Daarmede zijn zeer zeker de bedoelingen van sommigen verwerkelijkt, die alles maar naar de toekomst willen verschuiven en maar immer heil verwachten van prötesteeren en nog eens prote­ ' steeren, en niet schijnen te zien, dat de toestand, m stede van vooruit te gaan eigenlijk meer en meer bederft.

Wellicht een verklaarbaar oordeel over gebrek aan gehoorzaamheid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen