„Er zal een gebaande weg zijn”.

En er zal een gebaande weg zijn voor hét overblijfsel zijns volks, dat overgebleven zal zijn van Assur, gelijk als Israel-geschiedde ten dage, toen het uit Egypteland optoog. Jesaia 11:16.

Telkens kunt ge in uw geestelijk zoowel als in uw huiselijk en burgerlijk leven komen te staan voor onoverkomelijke bezwaren.

Neem nu uw leven als één geheel. Dan hebt ge een doel waarop ge afgaat. Een doel om anders en beter te worden, dan ge vooralsnog zijt. Niet in ideeëlen zin, alsof ge u zelf een stuur en einddoel voor uw leven hadt verkozen. Gods kind schept niet zelf zijn eigen ideaal, maar voelt zich zijn roeping toekomen van zijn God, en zijn ontevredenheid ovei: zichzelf spruit altoos daaruit voort, dat hij aan die roeping niet beantwoordt; in het streven naar wat die roeping van hem eischt, te kort schiet; en dan wel telkens er weer op afgaat om zich naar die roeping van zijn God te voegen, maar er even dikwijls weer zich in teleurgesteld voelt; ja, soms bekropen wordt door een bange gewaarwording, alsof „het wandelen voor het aangezicht zijns Heeren" hem nimmer zou gelukken.

Dit kan hveeérlei oorzaak hebben. Het kan daaraan liggen, dat er, zooals Psalm 84 .:6 het uitdrukt, sgeen gebaande wegen in zijn hart zijns, maar ook kan de hindernis daarin schuilen, dat er zich, ' zooals Jesaja 11 : 16 het teekent, »geen gebaande weg, « voor zijn voet op zijn levenspad ontsluit.

Op zijn beurt heeft elk onzer met die beide ergernissen te doen; en zal 't gg'ed zijn, dan moeten in ieders leven die twee factoren samenwerken; Er moet in zijn hart een gebaande weg zijn, om de nabijheid van zijn God te vinden en te gemeten, én er moet anderzijds een gebaande weg in zijn levenslot zijri, om hem eens 't zalig einddoel van zijn roeping en veirkiezing te doen bereiken.

Er moet een weg zijn in ons hart^ een weg' waarlangs onze innerlijke gewaarwordingerx zich steeds inniger naar God toe bewegen, en er moet anderzijds een weg zijn waarlangs ons leven zich-beweegt^ om eens 't einddoel der zaligheid te kunnen grijpen.

Van die - beide wegen nu geldt het, dat ze ontredderd kunnen zijn en Ons geen doorgang gunnen.

En juist daartegenover nu %\.& aX OLH ^^ebaand weg, d. i. een weg dien we niet zelf banen, maar dien God in ons en voor ons baant, eenerzij ds in Ö; M hart en anderzijds als pad voor . ons leven.

Dit geldt voor den enkelen, maar het gaat even goed door voor een gezin, voor een geslacht, voor een volk, en ten slotte zelfs voor aï de geroepenen des. Heeren, als het ééne lichaam van. Christus genomen.

Vooral in de anstige benauwing die de wereldoorlog thans teweeg brengt, gevoelt ge dit.

Voorheen, toen de wereldvrede nog stand hield, • overvielen ons ook wel benauwingen, maar althans de politieke zieners zagen nog een uitkomst. En ook al verschilden ze vaak in hun blik op den loop van het wereldgebeuren, men stond toch niet voor een blinden muur.

Maar juist dit is thans zoo heel anders geworden. Een-ieder vraagt^ naar uitkomst en zoekt er naar, wat er toch uit den gewrongen toestand worden zal, maar ook van niet één kant komt er een klaar, beslist en duidelijk antwoord. Het is of de zieners geblinddoekt zijn.

Alleen het geloof geeft daarom thans vooral steun aan ons zelf-besef. Hoe verwoed het toch zich alles voor ons ontplooie, hoe somber het zich alles voor ons oog aan den gezichteinder terugtrekke, en wat wanhoop zich ook telkens op ons haft werpe, het geloof getuigt in u, dat God regeert, dat 't alles niet half, maar heel naar Zijn raad en bestel toegaat, en dat er, wel verre van waggeling, niet anders in het wereldgebeuren opdoemt, dan de stipte, strikte en onveranderlijke uitvoering van Gods beraamd besluit.

Vandaar dat de Schrift u steeds op nieuw betuigen komt, dat waar gij geen weg tneer ziet, die weg er toch nog zeer gewisselijk is. En dit niet alleen, maar dat de weg waarlangs God u zelf, uw gezin, en evenzoo de volkeren lokt en stuurt, achter die donkere wolken breed geëffend ligt. Ja meer nog, dat niet alleen de weg onzes Gods steeds vast en zekerlijk doorgaat, maar dat die weg tegelijk voor u en voor al Gods kinderen gebaand en geëffend ligt.

En dit nu is de eisch die tot uw geloof komt, dat, al ziet ge in de werkelijkheid = van het leven van dien weg geen handbreed meer voor u uit, ge toch muur vast in de beschikking uws Gods geklemd ligt, en, dat ge daardoor weet: „De weg is' er niet alleen, en die weg gaat niet enkel ongestoord tot het einde toe door, maar ook elke spanne is op dien weg door God voor ons gebaand.

Als van zelf zal wie gelooft, en in zijn geloof volhardt, met vasten tred op dien weg voort schrijden.

Maar vanzelf ontdekt ge hierbij tweeërlei zielsstemming, tot zelfs onder uw vroomste broederen.

Laat nu den wereldling en den nog ongeloovige geheel ter zijde. Reken nu eens uitsluitend met wie in uw levenskring met u den Heere belijden, en dan merkt ge telkens weer, , hoe ze u tweeërlei stemming verraden.

Niet dat ze over de zaak zelve verschillen. Integendeel, elk kind van God erkent en belijdt, dat ook de uitkomst van alle strik dien men ons spant, in Gods hand is, en vooruit bij God vast staat. Wie gelooft kan het niet anders verstaan, en zelfs niet anders bedoelen.

Doch waarin ontwaart ge nu het verschil.?

Hierin, dat de één het niet enkel-zóó belijdt, maar ook zoo meent, er aldus in leeft, en er de bevrediging van zijn hart in vindt. Voor hem is de weg niet alleen ontsloten, maar zóó geëffend en zoo gebaand tevens, dat hij ook bij den bangsten tegenslag toch den vrede in zijn God vindt en den vrede in zijn God geen oogenblik aan zijn hart voelt onlglijipen.

En dit nu juist kan de aarzelende geloovige zoo niet beleyen. Hij belijdt 't wel, dat 't zoo zijn moet, en dat 't niet anders kan; maar als 't er op aankomt, kantelt het in zijn hart toch weer om. En met al zijn eerlijk belijden, wijkt toch' de vrede des Heeren van hem.

En dit verschil, dit onderscheid, zoo ge wilt, deze tegenstelling, tusschen het slingerend en het muurvaste geloof in het gewone leven, werkt thans in de siddering van het machtige wereldgebeuren zoo angstig na.

Wie in zijn gewone omgeving, in zijn gewone levensworsteling met' onwrikbaar geloof rekende op de gebaande wegen die zijn God voor hem .ontsluiten zou, die beeft en trilt ook thans niet van angst bij het indenken van wat komen kan.

Wie daarentegen in zijn gewone levensworsteling gedurig uitgleed, en zich angstig afvroeg, of het einde wel tot bereiking van het eeuwige doel zou leiden, kent ook nu niet anders dan slingeringen zonder eind, en houdt ten slotte zelfs op met nadenken over het gebeuren, daar hij de macht mist om de spanning van zijn hart te bezweren.

Vooral onze martelaren zijn het, die ons hier gedurig weer op den gebaanden weg wijzen.

Zij immers ' hebben 't bekend en 't beleden niet alleen, maar ook gevoeld, dat de sgebaande 'wega volstrekt niet akoos de weg is, die van lijden ontheft en met weelde omringt.

Voor den martelaar lag de weg juist naar den brandstapel gebaand.

En daarom, niet hoe ze aan den brandstapel ontkomen konden, maar hoe ze, door de vlammen heen; in de volzaligheid konden overgaan, was voor hen 't raadsel des geloofs.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen