Voor Kinderen.

VERLOREN DOCH NIET VOOR ALTIJD.

X.

VERKEERD.

Maar laat uitblijven bleek al spoedig een dure geschiedenis. Men kon toch van acht tot één uur kwalijk op een - droogje zitten. Er moest minstens eens gedronken worden en dan natuurhjk geen water. Dat was te kil. Wijn was beter maar eischte een goede beurs. Ook kon men zich moeilijk zitten te vervelen, en om dat te voorkomen moesten natuurlijk de kaarten dienst doen. Doch spelen louter voor de aardigheid, , om niet, dat ging toch moeilijk. En zoo kostte ook dat veel geld.

Hoe moest Wulfert daaraan komen? Zijn gering zakgeld was natuurlijk op zulke uitgaven niet berekend. Bij vader aankloppen zou niets geven; veeleer zou het hem een geduchte bestraffing bezorgen en het weinigje vertrouwen dat hij verworven had weer doen verliezen.

Er bleef dus niets over dan zich weder tot moeder te wenden. U weet, zoo schreef hij haar, hoe klein mijn inkomen is. Ik kan er onmogelijk van rondkomen, want het leven in een groote stad eischt ook groote uitgaven. Wilt ü mij nog eens helpen. Ik kom nu al vijftig gulden te kort.

De goede vrouw schrikte toen zij dit las. Vijftig gulden! — Waar zou zij het geld van daan halen? Toch was zij zwak genoeg weer toe te geven. Met groote moeite leende zij dertig gulden en voegde er haar eigen spaargeld bij. Het een en ander zond zij aan Wulfert met een brief, waarin zij hem ernstig vermaande eens eindehjk de tering naar de nering te zetten. Ik kan en mag u niet langer, zoo schreef zij, buiten weten van vader ondersteunen.

Doch wat de moeder ook bidden en smeeken mocht, het hielp weinig. Wel voelde Wulfert nu

en dan berouw, maar dat vervloog ras weer, wanneer hij met zijn vrienden bijeen was. En vooral thans scheen het hem onmogelijk van levenswijs te veranderen. In den laatsten tijd hadden de vrienden tamelijk grof gespeeld, ook Wulfert, en deze had daarbij een aanzienlijke som verloren. Nu bleef hem niets over dan door te spelen tot de kans keerde, en althans het verloren geld herwonnen was. Dat kon nog wel een poosje duren, maar zou toch wel komen. Was het eenmaal weder zoo ver, dan zou hij den vrienden en het spel voor goed vaarwel zeggen, en ^weer leven als in 't eerst. Te meer wenschte hij dit daar hij begon te vermoeden dat de professor argwaan kreeg, ea hem niet meer zoo vertrouwde als vroeger. Althans hij was jegens den onderwijzer blijkbaar koeler dan voorheen.

Dat alles woelde hem door het hoofd op een avond, toen hij weer het huis van den hoogleeraar verliet om naar de spelers te gaan. Nog een paar maal, zoo nam hij zich voor, tot ik er weer zoowat bovenop ben en dan is 't uit. Hij had juist dien morgen van moeder nog vijftien gulden ontvangen. Dat was al vast wat. Zijn vele verliezen hadden hem daarbij althans iets wijzer gemaakt. Hij zette niet meer zonder overleg en als een waaghals veel te gelijk op het spel. Hij had opgemerkt dat, als men kalm en zonder drift speelt, de kansen min of meer te berekenen waren, ja, hij meende zelfs een wijze van spelen te hebben uitgedacht, die nagenoeg weder het verlorene hem zou terug doen winnen.

Het gezelschap kwam bijeen in een klein vertrek, achter de groote zaal van een koffiehuis, dat meer een speelhuis mocht heeten. De kamer was afgehuurd voor ettelijke avonden in de week; wijn en sterken drank leverde de eigenaar, die een gewezen - onder-officier was.

Toen Wulfert binnentrad, werd hem spoedig een plaatsje aan de speeltafel ingeruimd. Men speelde kaart, althans er kwamen kaarten bij te pas. Doch eigenlijk was het een groote dobbelpartij, waarbij men zijn geld op een kaart zette óf deelde in de winst als die onder meerderen verdeeld was.

In 't begin waagde Wulfert slechts een klein bedrag, hield aich streng aan het speelplan door hem uitgedacht, en werkelijk het ging goed. Nu kreeg hij moed om zijn inzet te verdubbelen, en weer zag hij zijn waagstuk met goed gevolg bekroond. Niet onbegrijpeUjk was het dat hij thans den lust voelde opkomen zijn geluk vast te houden, 't welk hem nog nooit zoo gunstig was geweest als nu. Steeds verhoogde hij zijn inleg en ook voortdurend bleven hem de kaarten trouw. Aller nieuwsgierigheid werd gespannen, nu het spel tenslotte uitliep op een tweegevecht tusschen Wulfert en den speelhuishouder, den gewezen officier, die zich heel deftig bankhouder noemde. De andere spelers vonden ziilk een hoog spel te gewaagd, en scheidden er uit.

Aller aandacht was er thans op gericht, wie van de twee partijen het 't langst zou uithouden. Het ging reeds om een hooge som. Wulfert keek met strakke, begeerige blikken naar het goud, dat op een kaart lag. Als hij het won „kon hij speelschuiden en andere schulden betalen en nog overhouden.

Steeds opgewondener speelde hij voort, thans met afwisselend geluk. Nu eens won de speelhuishouder en dan weer Wulfert. Een poos ging dat zoo voort, tot Wulfert, die geheel overspannen was, eensklaps besloot al zijn geld, ook het pas van moeder ontvangene, op één kaart te zetten. Won hij, dan was hij ook met een uit alle zorgen. Maar zou de ander het willen ?

»Ik zet dat in tegen de bank", sprak Wulfert op het geld wijzend. »Vindt u dat goed? "

»Ik heb niet het minste bezwaar", antwoordde zijn tegenpartij». Een moet het toch verliezen, en de bank kan er wel tegen. Maar ze kan winnen ook*.

BRIEFWISSELING.

In verband met de komende feestdagen zullsn de inzenders van vragen een weinig geduld moeten oefenen. Uitstel is echter geen afstel.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen