Ook het jaar dat wegsterft, zal in de

Amsterdam, 28 December 1917.

geschiedenis. der wereld met bloedroode letteren geteekend staan.

Het begon daarmede, dat de Geallieerden de ernstige voorstellen van Duitschland om tot vredesonderhandelingen over te gaan, met ruw gebaar afwezen en als gevolg daarvan de verscherpte duikbooten-oorlog begon, die Amerika het lang voorgehouden masker van neutraliteit deed wegwerpen en het openlijk aan de zijde der Entente deed optreden. Maar al werd dit voorbeeld door schier alle Staten in Zuid-Amerika en Azië gevolgd, zoodat heel de wereld nu tegen de Centraalmachten van Europa in bond staat, het weerstandsvermogen van Duitschland werd daardoor niet gebroken.

In het verre Oosten mocht Engeland door de verovering van Bagdad en Jerusalem een vooral uit politiek oogpunt belangrijk succes behalen, en aan het Westerfront mocht de ijzeren muur, door Hindenburg opgetrokken, hier en daar een deuk ontvangen, de hoop op een schitterende overwinning van de Entente werd niet verwezenlijkt. Eer beluistert men, nu dit jaar eindigt, in de redevoeringen van de staatslieden der Entente een toon van diepe ongerustheid, die wel schel afsteekt tegenover de overwinningsroes, waarmede in het voorjaar Generaal Haig zijn offensief begon.

En wie aan het einde van dit jaar een blik slaat op het krijgstooneel, voelt, dat er voor die ongerustheid wel reden is. Dat Rumenië, door de Entente in den oorlog meegesleept, het verraad tegenover den vroegeren bondgenoot met het verlies van zijn rijkste provinciën boeten moest, was nog het ergste niet, Bedenkelijker was reeds, dat Italië de vrucht van tien veldslagen door één slag zich ontrukt zag, en hoe heldhaftig zijn leger nu ook de bergpassen verdedigt, die den toegang tot de vlakte van Lombardije verleenen, toch als ernstig medestrijder nauwelijks meer meetelt. Maar de bitterste teleurstelling bracht de afval van Rusland, den machtigen bondgenoot in het Noorden, op wiens reuzenlegers de hoop gevestigd was om Duitschland te verpletteren. De revolutie, niet zonder Engeland's toedoen ontketend, om den tot vrede gezinden Czaar van den troon te stooten, herschiep niet alleen dit meest autokratisch geregeerde rijk in een socialistische republiek, maar de demokratie. waarvoor de Entente heette te strijden, keerde zich tegen haar roofzuchtige oorlogspolitiek, hief de leuze aan van een vrede zonder annexatie of schadevergoeding, sloot, toen de Geallieerden daarnaar niet luisteren wilden, met den vijand een wapenstilstand en begon de vredesonderhandelingen alleen.

Of deze vredesonderhandelingen niet alleen in het Oosten, maar ook in het Westen den vrede ons brengen zullen in het Nieuwe jaar, dat we ingaan, kan niemand zeggen. Wel toont het voorbeeld van Rusland, hoe bij de breede volksmassa een afkeer ontstaat van het geheime kuipen der diplomatie en de veroveringzuchtige politiek der staatslieden, maar al neemt de vredesstemming bij de volkeren toe, de staatslieden van Frankrijk, Engeland en Amerika' droomen nog altoos van een beslissende overwinning, waardoor Duitschland's macht voor goed moet worden ge­ knakt. En nu Duitschland's leger aan de Oostgrens vrijkomt en Oostenrijk van Italië niets meer te vreezen heeft, zal, wanneer niet alle voorteekenen bedriegen, het nieuwe jaar aanvangen met een worsteling op het Westfront, waarbij al de gruwelen van den oorlog, die we dusver beleefd hebben, nog slechts kinderspel zullen geweest zijn. En indien ook die nieuwe worsteling wederom tot geen beslissende overwinning leiden zal, dan zal de strijd met behulp van Ameka's troepen tot het bittere einde worden voortgezet, al zou heel de wereld daarbij ondergaan.

Stond nu bij deze worsteling een hoog zedelijk belang op het spel; ging het metterdaad om de handhaving der gerechtigheid en de vrijheid der volkeren, dan zouden de offers van goed en bloed door de volkeren gebracht, niet te zwaar mogen worden geteld. Maar wie zal, vooral na de publicaties van de geheime documenten te Petersburg, nog door zulke schoonklinkende leuzen zich laten verblinden ? Het is een strijd niet voor de gerechtigheid, maar om de wereldheerschappij, niet voor vrijheid der volkeren maar om uitbreiding van eigen terrein. En er gaat een Nemesis door de geschiedenis, dat juist Rusland, dat dezen krijg ontketende, dit alles aan het licht brengen moea.

Zoo gaan we het Nieuwe jaar met zorg en vrees tegemoet. Al zijn we dankbaar, dat de oorlogsellende ook dit jaar ons nog gespaard bleef, de dreigende houding door Engeland aangenomen, de bekende antipathie van Clemenceau tegen Nederland en de vexatoire maatregelen, die Amerika tegen ons neemt, doen ons verre van gerust zijn. En het bange spook van gebrek en hongersnood nadert al meer. Nu de krachten der volkeren steeds meer op den oorlog geconcentreerd worden, raken de voorraadschuren uitgeput. Zelfs wanneer het m het komende jaar vrede mocht worden en de zeeën weer vrij konden bevaren worden, zou er geen voorraad genoeg wezen om de volkeren van Europa te voeden. - En wat zal het dan zijn, wanneer de oorlog nog jaren wordt verlengd, en Amerika al strenger den toevoer naar de neutrale landen afsluit.

Toch is het niet alleen de gevaarlijke positie van ons land en de steeds klimmende nood aan levensmiddelen, die het hart het meest met angst vervult. Wat dieper zorg nog baart is de toekomst van Europa, van de Christelijke volkeren. Zal uit den bajert van dezen oorlog, waarin alle.menschelijke hartstochten ontketend zijn en tegen elkaar in wroeten om elkander te vernielen en te verderven, straks een nieuw Europa geboren worden, dat verjongd en met nieuwe krachten toegerust, een nieuw tijdperk van de geschiedenis openen zal ? Is deze geweldigste crisis, die de menschheid ooit beleefde, een proces, dat doorgemaakt moest worden om het oude en verouderde te niet te doen en een nieuw leven te beginnen ? Zal ng»dezen bloedigsten aller oorlogen de oorlog zelf voor goed worden afgeschaft, de volkeren in één bond worden vereenigd, en alle krachten zich gaan wijden om uit de puinhoopen van Europa een nieuw huis op te bouwen, waarin het toekomstig geslacht in vrede en geluk wonen zal ? Of zijn deze oorlogen en rampen, die de volkeren treffen, een teeken, dat het einde nadert ? Beleven we de vervulling der profetie, door Christus en den Apostel Johannes ons gegeven, van de ontzaglijke teekenen, die aan de wederkomst van Christus zullen voorafgaan ? Is de maat der ongerechtigheid door de volkeren vervuld en staat het eindgericht ons te wachten ? Zijn de weeën, die we doorleven, de barensweeën van een nieuw leven, of zijn het de laatste stuiptrekkingen van een ten doode opgeschreven menschheid?

Wie, die geen profeet is, zal de teekenen der tijden met stellige zekerheid ons verklaren? Christus zelf heeft gezegd, dat hij komt als een dief in den nacht en dat van de ure zijner wederkomst niemand weet, zelfs de engelen in den hemel niet. Maar juist omdat we die ure niet weten, gaat de ernstige waarschuwing tot ons uit, dat wij waken moeten. Het Maranatha, de Heere komt moet meer dan een belijdenis der lippen, het moet een macht in ons leven worden. Want zalig zijn de dienstknechten, welke de Heere, als hij komt, wakende zal vinden!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen