Nu de zomer

Amsterdam, 20 September 1918.

Nu de zomer in piasregens van ons afscheid heeft genomen en de ros"Sige tinten van het loover ons de komst van den herfst aankondigden, is ook de tijd vafi lichaam en ziel verkwikkende rust voorbij en vangt de arbeid onzer redactie opnieuw aan. Meer dan een onzer lezers zag, zooals ons bleek, met verlangen naar dat oogenblik uit en zal dankbaar wezen, dat de Heraut weer in vol formaat verschijnt. Het leven heeft intusschen niet stil gestaan, en als vanzelf richt zich daarom het oog op de belangrijke gebe.urtenissen, die in deze twee maanden zich zoowel op het wereldtooneel als op het enger gebied van ons volksleven hebben afgespeeld, om de teekenen der tijden in het licht van Gods Woord te bezien.

De stembusactie, die voor 't eerst onder de vigueur van het evenredig kiesrecht plaats vond, bracht ons een Tweede Kamer, waarin nog sterker dan te voren de innerlijke verdeeldheid van ons volk uitkomt. Vaa een beslissend overwicht van een der beide partijen is dan ook geen sprake en de evenaar staat juist in. het huis. Een langdurige 'crisis was daarvan het gevolg, die eindigde met het optreden van een Kabinet, dat, al draagt het zeker een Christelijk stempel en al is het daarom, vooral met het oog op de oplossing der Schoolquaestie, ons van harte welkom, toch door het overwegen van het Roomsch-Katholieke doet zijn.

Ons volk is, zooals Groen van Prinsterer ^" j^fïds geleerd heeft, van huis uit '' '•" volk en behoort dit Pro-Wat wordt hiert.. f l d testantsch karakter te bewaren. Het dankt zijn vrijwording van Spanje en zijn nationaal bestaan aan de Reformatie der 16e eeuw en heeft ook in de eeuwen, die daarop volgden, steeds onder Europa's volken als Protestantsche natie te boek gestaan. En al gunnen we aan onze Roomsche medeburgers ten volle hunne staatkundige rechten, en al hebben we zelfs dankbaar hun steun aanvaard in den strijd voor het behoud van de Christelijke grondslagen van ons staatsieven, toch was het doel nooit ons eerstgeboprterecht prijs te geven of het Protestantsche stempel, dat de historie op ons volksleven had afgedrukt, te verzwakken. Daarom schijnt het ons., niet zonder bedenking, dat ditmaal voor'teerst de leiding op politiek gebied in handen van de Roomsch-Katholieke staatspartij is overgegaan. In Duitschland ziet men waartoe dit leidt. De innerlijke verdeeldheid der Protestanten en de snelle aanwas van het socialisme heeft daar het Centrum schier oppermachtig gemaakt. We zouden het diep betreuren, wanneer het in ons land dierizelfden weg mocht opgaan. Het zou de geestdrift en de bezieling dempen, waarmede ons Calvinistisch volk ten strijde optrok. En laat men niet zeggen^ dat wat thans geschiedt een uitzondering zal wezen. Wat Rome eenmaal veroverd heeft, laat het niet spoedig weer los. Moet niet historisch recht, maar getalsterkte de doorslag geven, dan zou de leiding voor goed in handen van de Roomsche Staatspartij zijn overgegaan, omdat zij onder de Christelijke staatspartijen numeriek het sterkste is en blijven zal.

Maar al hebben we daarom wel ernstige bezwaren tegen de wijze, waarop dit Kabinet geformeerd is, toch neemt dit niet weg, dat we dankbaar zijn, dat Christenstaatsmannen, onder welke er zijn, die het volle vertrouwen van ons volk hebben, de zware taak hebben aangedurfd, om liet schip van Staat in deze moeilijke tijden te sturen. Naarmate de worsteling tusschen de Volkeren een steeds bitterder karakter aanneemt en de beslissing nadert, zal ook de positie van ons land steeds moeilijker worden. Onze levensmiddelen raken uitgeput, en met den winter, die komen gaat, staat gebrek aan het allernoodigste ons te wachten. De geest van opstand en verzet waart vooral onder onze arbeiders rond, en orize boerenbevolking wordt steeds ontevredener over de strenge distributiemaatregelen, die door de vorige Regeering zijn genomen. Onze schatkist is tot den bodem leeg en de uitgaven stijgen tot een schrikbarende hoogte. Er zal meer dan staatsmanswijsheid noodig wezen om aan deze gevaren het hoofd te bieden en in de nooden van ons volk te voorzien. En we zijn dankbaar, dat we een Regeering hebben, die, evenals onze Vorstin, die wijsheid niet bij zichzelve zoekt, maar bij Hem, die alleen ons volk-bewaren en uitredden kan.

De stille hoop, die in 't voorjaar menig hart vervulde, 'dat, nu Duitschland in 't Oosten vrede had gesloten met Rusland en heel zijn kracht kon inzetten op het Westerfront, de beslissing naderde in den oorlog, die heel Europa zoo nameloos doet lijdeb, is niet vervuld. De oorlogskans keerde in deze zomermaanden opnieuw, en het Duitsche leger, dat zoo schitterend zijn offensief begon, werd tot de oude linie teruggedreven, waar het zich te verdedigen heeft tegen den feilen aanval van het Fransche, Engelsche en Amerikaansche leger. Zoo zijn we uit het vierde in het vijfde oorlogsjaar overgegaan en nog is er geen einde te zien aan den oorlog, die de bitterste ellende over oorlogvoerende en neutrale volkeren brengt. Want al week het Duitsche leger en al heeft het menige gevoelige klap ontvangen, de ijzeren muur werd niet doorbroken en van een beslissing, door de wapenen gebracht, is nog geen sprake. Indien de vrede eerst komen kan, wanneer de militaire macht van Duitschland vernietigd is, kan de oorlog nog jaren duren. En wat zal er dan van Europa, wat van heel de Christelijke beschaving over zijn? , -

Of het zoo ernstige vredesvoorstel door Oostenrijk-Hongarije tot de oorlogvoerende volkeren gericht, ditmaal gunstiger onthaal zal ï. vinden, dan de vroegere vredesvoorstellen van Duitschland en de bemiddelingspogingen van den Paus, moet worden afgewacht. Veel hoop is er niet, wanneer men ziet, hoe dit voorstel in de pers dezer landen ontvangen is. Al is er bij de volkeren een toenemend verlangen naar vrede, de staatslieden willen den oorlog doorzetten tot het bittere einde en Amerika treedt op met versche krachten en droomt een overwinningsdroom. Het gaat, zooals Prof. Visscher onlangs terecht opmerkte, in dezen oorlog om zulke alles beheerschende oeconomische belangen, dat het bijna hopeloos schijnt' de volkeren te verzoenen, zoolang de beslissing niet verkregen is, waardoor de een het onderspit delft. Maar hoe weinig hoop we daarom hebben op een spoedig komen van den vrede, we weten, dat het regiment der wereldhistorie niet in handen van vorsten of staatslieden is, maar van God den Heere en dat Hij den vrede gebieden kan, wanneer Hij wil. Tot Hem gaat daaro'm^ onze bede op, dat Hij den lang gewenschten vrede over de volkeren schenken moge, een vrede die op recht en gerechtigheid is gegrond.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen