Geen toenadering.

Onze stille hoop, dat de Synode der Christelijke Gereformeerde Kerk luisteren zou naar het verzoek, tot haar gericht, om toenadering te zoeken tot alle Kerken, die de Gereformeerde belijdenis lief hebben, is helaas niet vervuld.

Het besluit, dat de Synode dezer Kerk nam, toont veeleer, dat de afstand tusschen haar en ons nog altoos even groot is. Het be.sluit der Synode toch luidde aldus:

«De synode spreekt uit: a. dat het de roeping der Christelijke Gereformeerde Kerk, als wettige openbaring van het lichaan van Christus, is, naar allen, die de Gereformeerde belijdenis belijden ea beleven, zich uit te strekken, benoeme: b. deputaten, wier beginsel van handelen is neergelegd in de uitspraak de sy.jode van 1910, waar staat, dat alle Gereformeerden uit alle kerken, naar eisch der Heilige Schrift en de Formulieren van Eenigheid, geroepen zijn tot de Christelijke Gereformeerde Kerk zich te voegen, en geeft: c. met behoud van dat beginsel deputaten mandaat om aan de „Gereformeerde gemeenten" te vragen, hoe zij denken over een mogelijke samenleving met de Christelijke Gereformeerde Kerk».

Zooals men ziet, wordt van de Gereformeerde ÏCerken in dit besluit met geen woord gesproken. De deputaten der Synode ontvangen alleen opdracht om aan de „Gereformeerde gemeenten" te vragen, of er geen mogelijkheid bestaat met de Christelijke Gereformeerde Kerk saam te leven. En voorts wordt nogmaals herhaald het fatale besluit van de Synode 1910, dat alle Gereformeerden uit alle Kerken naar eisch van de Heilige Schrift en de Belijdenis-schriften geroepen zijn, zich tot de Christelijke Gereformeerde Kerk te voegen. Een eisch, die feitelijk hierop neerkomt, dat deze Gereformeerden hun eigen 'Kerk zullen verloochenen en alleen de Christelijke Gereformeerde Kerk als de ware Kerk zullen erkennen. En zoolang deze eisch gehandhaafd wordt, blijft de scheidsmuur bestaan.

Toch heeft deze Synode getoond, dat ook in den boezem van deze Kerk wel betere denkbeelden aan het doordringen zijn. Blijkbaar was van meer dan één zijde aangedrongen, om het reglement van 1869 weg te doen en weer te keeren tot de Kerkenorde van 1618-1619. De praeadviseurs der Synode toonden aan, dat het behoud van het Reglement niet noodzakelijk is, en bleken niet tegen de afschaffing van het Reglement te zijn, al rieden zij voorzichtigheid en het hooren der gemeenten aan. En al achtte de Synode den tijd nog niet gekomen om het Reglement af te schaffen, toch benoemde zij eene Commissie, die onderzoeken zal, welke beteekenis dit reglement heeft voor het kerkelijke leven, en zoo blijkt, dat dit reglement gemist kan worden, wat de beste weg zal zijn, om dit reglement af te schaffen.

Veel zegt dit besluit nog niet, maar er blijkt toch uit, dat de Synode geen bezwaar heeft, het Reglement van 1869 los te laten.

En daarmede zou zeer zeker een stap op den goeden weg zijn gezet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen