Uit de Pers.

Onder het kopje «Persirbeid voor predikanteci" schrijft L. m het Noordhollandsch Kerkblad:

„Indien ik het voor 't zeggen had, zou ik den predikanten allen persarbeid verbieden.”

Dit werd mij onlangs gezegd door een ouderling, in eenigszins zonderlinge tegenspraak met de even te voren door hem gegeven verklaring, dat hij steeds met groote belangstelling van den inhoud van ons blad kennis nam.

Meen niet, dat deze broeder den predikanten geen warm hart zou toedragen. Integendeel. „Stond het aan mij" — aldus ging hij voort — „ik zou hun zoodanig inkomen verzekeren, dat zij er niet aan behoefden te denken, ook maar eenigen tijd aan bij werk te geven." 't Was de liefde tot de gemeente des Heeren, die hem aldus deed spreken; tot de gemeente, welke er z. i. onder moest lijden, indien hare dienaren de kolommen vulden van tijdschrift of courant.

’t Is niet onmogelijk, waarschijnlijk zelfs, dat meerderen er zoo over denken als hij. Daarom kan het goed zijn, een poging te doen om dit misverstand uit den weg te ruimen.

En dan zij allereerst opgemerkt, dat over het algemeen persarbeid al zeer weinig loonend is. Met uitzondering van enkele „gezochte" publicisten, zien verreweg de meesten van hen, die als redacteur of medewerker aan een blad zijn verbonden, uit hun pen wel inkt, maar geen goudstroompje vloeien. Uat een uitgever rijk wordt, komt meermalen voor. Daartegeno\ er staat echter, dat zelfs beroemde auteurs in armoede zijn gestorven.

De vraag of de gemeente niet lijdt onder den persarbeid van hare dienaren, meenen wij ontkennend te moeten beantwoorden. Vanzelf, indien een predikant redacteur wordt van een dagblad, kan hij zijn ambt niet naar behooren waarnemen. Maar voor zoover ons bekend, is er onder onze predikanten niemand, die zich hiervoor liet vinden. De predikant-schrijver bepaalt zich er toe, wekelijks een artikel in een of andere kerkbode te geven, en misschien ook een enkele maal de vrucht van zijn studie in een tijdschrift te publiceeren. Welnu, dit komt der gemeente ten goede. Ds. J. J. Knap wees er dezer dagen in Oude Paden op, dat uiteenzetting der Schrifiuurlijke waarheid en belichting met de lamp des Woords van de actueele problemen, ook in de pers, zeer noodig is.

„Er was een tijd" — aldns schrijft hij — „dat men alle kennis van geestelijke dingen vanaf den kansel verkreeg. Het gesproken woord was het een en het al. Maar die tijd is onherroepelijk voorbij. Er zijn nog wel bekrompen lieden die meenen, dat een dominee zijn tijd verbeuzelt, als hij journalistiek werk verricht. Maar wie ook maar iets verder ziet, weet toch wel, dat de pers tegenwoordig een haast machtiger instrument dan de kansel is om het koninkrijk Gods uit te breiden. Met nrediken alléén komen wij er niet meer. Tal van brandende" quaesties kunnen eenvoudig niet op den kansel gebracht worden, en toch moet het volk weten wat het er van moet denken. Anders komen de Christenen in de achterhoede, en worden zij niet meer geteld. Bovendien zijn er massa's, die alleen door de pers te bereiken zijn . . . .”

Zóó is het.

Daarom waardeere de gemeente het, indien hare dienaren woekeren met hun tijd en hun gaven, en ook met het geschreven woord haar willen dienen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen