'Hier leert de natuur ons zelf den weg' - pagina 233

epiloog

232

de openheid aan de vu er eind jaren zestig eindelijk kwam – de vragen waarmee Sizoo en anderen zich uitgebreid hadden beziggehouden, als achterhaald werden beschouwd. Een nieuwe generatie had andere vragen en kwam met nieuwe antwoorden. Dit riep verschillende reacties op bij de oude generatie hoogleraren. Sizoo opereerde in deze periode opnieuw voorzichtig, zoals hij ook in de jaren dertig had gedaan. Jonker was teleurgesteld, maar probeerde in de oude lijn voort te gaan. Ook het vertrek van Hooykaas naar Utrecht had tot op zekere hoogte te maken met de veranderingen aan de vu. Sizoo keek op latere leeftijd niet zonder weemoed terug naar de begintijd van zijn hoogleraarschap: ‘Ik mis vooral het denken over wetenschap en geloof. Maar je mist natuurlijk iets, waarvan je begrijpt dat het er niet meer is.’6 Sinds de tijd van Sizoo, Hooykaas en Jonker is er veel veranderd. Een tweede generatie natuurkundigen richtte zich meer en meer op het natuurkundig onderzoek pur sang. Daarbij gaven sommigen daarnaast blijk van een sterke maatschappelijke betrokkenheid, die hen ertoe bracht zich bezig te houden met de verhouding tussen natuurwetenschap en samenleving. Inmiddels kan misschien gesproken worden van een derde generatie fysici, die – in een steeds competitiever wetenschappelijk klimaat – streeft naar het doen van toponderzoek en het geven van inspirerend onderwijs. Ondanks al deze veranderingen, die niet altijd zonder slag of stoot tot stand kwamen – er waren bijvoorbeeld controversen over de koers van de vu en de faculteit, de betekenis van de doelstelling en uiteenlopende opvattingen over de relatie tussen wetenschap en samenleving – is er misschien toch nog een constante aan te wijzen in de geschiedenis van natuurkunde aan de vu. Voor de persoonlijke drijfveren van fysici – studenten en onderzoekers – lijkt nog steeds een woord van Sizoo uit 1950 van toepassing. In een interfacultair college behandelde hij toen de vraag ‘Wat is Natuurkunde?’ Na een lang betoog over het onderzoeksobject, de methode, de grondslagen en de geschiedenis van de natuurkunde, sloot hij uiteindelijk af met een meer persoonlijk antwoord ‘dat u op een visitekaartje kunt schrijven om het in uw vestzak mee naar huis te kunnen nemen’. En zijn korte antwoord luidde: ‘Natuurkunde is het schoonste vak, dat ik ken’, waarna een daverend applaus zijn deel was.7

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen