1928 Orgaan van de Christelijke Vereeniging van Natuur- en Geneeskundigen in Nederland - pagina 33

20 staat. Wanneer men dit standpunt met Krehl terecht als verouderd brandmerkt, dan Ugt het voor de hand, de menschelijke persoonlijkheid, de gezonde en de zieke, in haar geheel als voorwerp van onderzoek te beschouwen, waarbij dus de psyche in die beschouwingen wordt opgenomen. Om de psycho-therapie uit de handen van Coué en anderen te houden en aan haar eene wetenschappelijke ïundeering te geven, is het toch noodig, een juisten psychologischen grondslag te laten voorafgaan. Een niet gering deel van het succes van de psycho-analysc van Freud en de individueele therapie van Adler is daaraan te danken, dat ze eene neiging vertoonen, zich ten deele van de atomistische richting in de psychologie af te wenden. Deze heeft haar praktische ondeugdelijkheid bewezen en die haar huldigen, zijn, uitzonderingen daargelaten, niet veel verder gekomen dan een gemoedelijke toespraak, waarbij meermalen de artsen het moesten afleggen tegenover de kwakzalvers. Alleen dan, wanneer men in de psychologie het einddoel van ons therapeutisch streven, d.i. de persoonlijkheid niet uit het oog verliest, kan de psycho-therapie op wetenschappelijke leest geschoeid worden. Dit strookt trouwens ook met de nieuwere opvattingen, waarbij op den socialen toestand, het milieu, de levenservaringen van de persoonlijkheid gelet wordt en ook met deze factoren rekening gehouden wordt bij de therapie. Is het ook niet kenmerkend, dat we zoo weinig profijt getrokken hebben van de oudere experimenteele psychologie voor de psychiatrie, doordat we daarmede juist de persoonlijkheid, de ondeelbare eenheid, niet konden benaderen en dus ook ons eigenlijk doel, de beoordeeling van de pathologische uitingen der patiënten, door deze psychologie niet konden steunen? Zoo vinden we dus telkens, het zij hier herhaald, hetzelfde principe terug, een principe, dat m.i. strookt met de beginselen, waarvan onze Vereeniging uitgaat. Wanneer men den inhoud dezer voordracht toetst aan sommige uitspraken, door Dr. Schouten geciteerd in zijn rede in ons Orgaan verschenen '), dan schijnt hij niet te beantwoorden aan de daar gestelde criteria. In hoofdzaak beantwoordt hij echter wel aan de bedoeling, door Schouten zelf in zijn voordracht aangegeven en hij ligt geheel op de lijn, waarop ik mij bij mijn eigen voordrachten voor de Vereeniging nu reeds eenige tientallen jaren bewogen heb. 1) Dr. W. J. A. Schouten, De verhouding van algemeene en bijzondere openbaring, dit Orgaan, jaargang 1927. Afl. 4, p. 91.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen