De laatste vijand.

Bekend is Eaulus' woord in zijn opstandingshoofdstuk, dat 'de laatste vijand, de dood zal worden te niet gedaan.

Maar, zooals het met overbekende woorden en uitdrukkingen meer gaat, wat wordt in het spraakgebruik der vromen over dien laatsten vijand dikwijls geheel verkeerd gesproken.

Dan wordt het sterven voor den Christen beschouwd als de laatste vijand, die moet worden bekampt.

Nu is de bedoeling daarvan ongetwijfeld goed.

Nadruk wordt er dan op' gelegd, diat het lijden des doods het laatste is, waarna aan het leed dezer wereld een einde komt.

En zij sluit evenzeer aan de levenspraictij'k aan, inzoo'verre, dat de geloovigen dikwijls door de gedachte aan het sterven worden verschrikt en benauwd en daardoor de dood hun als een vijand toeschijnt.

Maar toch is deze beschouwing voor de Schrift onhoudbaar. De dood is voor Gods kindéren geen vijand meer.

Hij is een afsterving van de zonden en een doorgang tot het eeuwige leven.

Wanneer de dood in 1 Cor. 15 genoemd wordt de laatste vijand dan geschiedt da, t met name in betrekking tot God en 'Christus.

De dood is een vijand van God.

Want Hij verderft Gods werken.

Hij verontreinigt de schepping Gods en neemt er den adem en de heerlijkheid van weg.

Den mensch, Gods beeld, verlaagt hij toit vormloos stof.

Werkte de dood onbestreden dbor, het loflied der Serafijnen op de heerlijkheid Gods, waarvan de aarde vol is, zou moeten verstommen.

En de dood is ook een vijan-d van Christus. Want Christus is het leven.

In zijn opstanding is Hij' de levensvorst. Het 'graf ontroofde Hem zijn eere. De Plaaschmorgen bracht Hem zijn glorie weer.

Daarom, als Christus uit de dooden verrezen is en door Zijn hemelvaart geheel a, an den doo'd is ontvloden, dan ontbrandt er in de nieuwe bedeeling een worsteling tussch'Cn leven en dood, die eerst in 't eind der eeuwen ten volle zal worden beslecht.

Eerst moeten de overheden, de machten en de krachten onschadelijk worden gemaakt.

In een eeuwenkamp zal in volk na, volk de macht van het rijk der duisternis worden gebroken en de hellemacht worden teruggedrongen.

Al de vijanden zullen onder Zijjn voeten worden gelegd en dus ten volle onderworpen.

Dan is het de ure van Christus.

Dan straalt de Zoon des menschen in den ongebonden glans van Zijn Middelaarsheerlijkheid.

En dan wordt ook de laatste vijand vernietigd.

Want de dood en de hel worden na het gericht geworpen in den poel des vuurs. (Opeinb. 20:14).

De dood is dan geheel tot overwinning verslonden.

Sterven is dan niet meer mogelijk.

Doodsschaduwen verbleekten bij het licht der opgaande zon.

Eeuwig, onsterfelijk leven is aller deel.

Het Koninkrijk Gods is een rijk van licht en van leven.

Aldaar zal geen nacht zijn, geen rouw en geen dood.

Bij de wereldhervorming door Christus' tweede komst wordt ten laatste ook de dood uitgebannen.

En Gods kinderen ontvangen de onverderfelijke en O'ubevlekkelijke en onverwelkelijke erfenis.

Het leven der heerlijkheid Gods.

1 Cor. 15 leert ons, dat dit vrucht is van Christus' lichamelijke opstanding.

Inderdaad, we zijn wedergeboren tot deze levende hoop door de opstanding van Christus uit de dooden.

Petrus vertroost er de verstrooiden mede en Paulus onderwijst er de Corinthiërs in, opdat zij niet zouden dwalen en vreezen.

Hebt ook gij het ter harte genomen?

En kent ook gij er den troost van?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen