Calvijn over het Verbond IV.

Het onderwerp (dat Paulus hier bespreekt) is, dat de belofte aan Abraham en zijn zaad zoo gegeven is, dat niet iedere nakomeling, welke ook maar, op deze erfenis betrekking heeft: daaruit volgt onmiddellijk, dat de afval van sommigen niet kan verhinderen, dat het verbond sterk en vast blijft. Maar opdat beter blijke op zvelke voorwaarde de Heere het nageslacht van Abraham zich tot Zijn eigen volk heeft uitverkoren, moeten twee dingen hier overwogen worden, (Vooreerst), dat de belofte des heils, aan Abraham gegeven, zich tot allen uitstrekt (aan allen toekomt), die hun afkomst naar het vleesch op hem terugvoeren, omdat sij aan allen, zonder uitzondering, wordt aangeboden: en op dezen grond worden zij naar recht erfgenamen en opvolgers van hei met Abraham, gesloten verbond genoemd, of (om met de Schrift te spreken) kinderen der beloftenis. Want daar de Heere gewild heeft, dat zijn verbond evenzeer in Isma'él en Ezau als in Izaak verzegeld werd, blijkt, dat zij niet geheel en al vreemd daarvan geweest zijn — of het moest zijn, dat men de besnijdenis, die hun, op bevel van God, meegedeeld is, niets waard acht, wat zonder God te beschimpen niet gezegd kan ziwrden. En dat was het, wat de apostel reeds eerder zeide, dat hunner zijn de verbonden, zelfs indien zij ongeloovigen zouden zijn. En in Hand. S worden zij door Petrus kinderen der verbonden genoemd, omdat zij kinderen der profeten waren.

Commentaar op Rom. 9:6.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen