Synode-indruk (oog en oor)

I. Oog.

Eindehjk zou het er dan van komen.

Ik had nog nooit een synode gezien en kreeg nu mijn kans.

In afspraak met m'n vrouw mocht IK naar den bidstond.

Sedert ik het ooggetuige-verslag van de opening van den Wereldraad in de Nieuwe Kerk te Amsterdam gelezen had, was de begeerte in mij ontwaakt een synode te zien. Dat was nog eens een kijkspel geweest! Daar waren ze binnengeschreden in paars en purper, in wit en zwart, in toga en stola, in kant en fluweel, aartsbisschoppen en bisschoppen, professoren en doctoren, patriarchen en archimandrieten, diakenen en , subdiakenen, presten uit Noorwegen en predikanten uit Zuid-Afrika, één lange, fascineerende, kleurrijke, schilderachtige stoet. Gravemeijer met de doctorscappa voorop.

Zooiets hoopte ik nu ook te gaan zien en (in 't kerkelijke dan) iets te beleven, als de oude Romeinen in het amphitheater bij den intocht der gladiatoren.

Vol verwachting zat ik daar 's Maandagsavonds in de Zuidsingelkerk te kijken naar de deur van de consistoriekamer tot het groote oogenblik zou komen en de stoet plechtig zou binnenschrijden in de hiërarchische orde van de voedsterheeren der kerk, „de weldadige heeren": prae-adviseerende schoolarchen voorop, domineerende ecclesiarchen daarna, presbyters aan het eind. Als in een droom verzadigden mijn oogen zich reeds... Totdat plotseling de deur openging en een aantal menschen samendromde in het doophek. Voorop een, die voor verkeersagent speelde en met kort gebaar de banken aanwees, die voorzien waren van de aanduiding: LEDEN DER SYNODE.

Het is misschien heel erg — op die plaats en op zulk een tijd! — maar plotseling speelde me de melodie door het hoofd van: dat is de kleine man, die heele kleine man, die kerel met zoo'n doodgewoon confectiepakkie aan... Waren dat nou...? Door de andere deur kwamen er nog twee en achter me hoorde ik: „Schilder", „Veenhof".

Wèg was de droom...

Ik was diep teleurgesteld. Géén stijl!

II. Oor.

Toen begon de bidstond.

Dat was voor het oor.

En wat ik hoorde, hielp me geheel over de teleurstelling heen.

Ik vond daar den stijl der Kerk weer en begreep, dat de ware Kerk niet éérst door het oog, óók niet aan een hiërarchische uniformenshow te kennen is, maar dat zij alleen door het geloof herkend wordt aan haar trouw aan den HEBRE.

Toen werd ik dankbaar voor de confeotiepakjes.

Die stijl was nog zoo kwaad niet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen