Persoonlijk feit

Ditmaal wil D. E. C. eens schrijven over wat men zoo een „persoonlijk feit" pleegt te noemen.

Dat „persoonlijk feit" betreft echter niet zoozeer D. E. C. zelf als wel iemand, die er op wordt aangekeken D. E. C. te zijn. Want sedert geruimen tijd is het raadseltje raden aan den gang, wie toch wel die D. E. C. is. Nu heeft D. E. C. daar zoo geen last van: 'die zit „Op en om 't Kerkplein" in een bomvrij kazematje en kijkt den boel maar eens aan. Maar voor den man, die er op aangezien wordt D. E. C. te zijn is de zaak niet zoo prettig. En waar ook D. E. C. staat onder het gebod van „zijns naasten eer en goed gerucht" voor te staan, moet hij terwille van dien andere er maar eens over schrijven.

Die andere is een dominee, die zoo af en toe wel eens een briefje krijgt, dat voor D. E. C. is bestemd. Nu is die dominee de kwaadste niet er hij zorgt er voor, dat de voor D. E. C. bestemde correspondentie ook bij dezen terecht komt. Moeilijk is dat niet, want de redacteur van De Reformatie kent natuurlijk zijn medewerkers en van Vloeddijk 14, Kampen wordt alle voor D. E. C. bestemde post keurig doorgezonden.

Hoe dat zoo komt, dat die dominee die stukken, voor D. E. C. bestemd, doorgezonden krijgt? Dat heeft hij — die dominee dan — te danken aan de latinisten.

Maar ook om 'n andere reden moet D. E. C. deze laatste gissing bestrijden. Omdat n.l. de eer van Kampen's kerk er mee gemoeid is. Want als we D o m i - nus Ecclesiae Campensis naar de bedoeling van degenen, die zoo de initialen D. E. C. trachten te ontraadselen, vertalen, dan beteekent dat in goed Nederlandsch: „Heer van de Kerk in Kampen". Nu willen we de vraag, of de predikanten van Kampen hééren zijn in het midden laten. Maar de Kerk van Kampen heeft geen „heeren", wel dienaren, drie in getal. Zou een van hen zich als zoodanig aandienen, dan zou hij niet mogen schrijven D (o m i n u s) E(cclesiae) C(ampensis), maar E (cclesiae) C(ampensis) M(inister) oftewel: „dienaar der Kerk van Kampen".

Kennis van het latijn is niet altijd een voordeel: de mogelijkheden tot gissen worden grooter en die tot missen dus ook.

Welnu, een van die gissende latinisten heeft eens op een vergadering vertéld, dat D. E. C beteekende: Dominus e Campenais.

Toen D. E. C. het hoorde, heeft hij er stilletjes om gelachen. Maar nu het gevolg van deze onvertaalbare glosse is, dat iemand uit Kampen er op wordt aangezien zulk slecht latijn te voeren, moet hij toch ver-"klaren, dat hier gegist, vergist en gemist is.

Anderen hebben gemeend, dat D. E. C. zooveel zou aanduiden alsi Dominus Ecclesiae Campen s i s. Ook deze gissing mag D. E. C. er niet bij laten zitten. In de eerste plaats, omdat hij het niet mag laten loopen, dat men zou meenen, dat de Kamper predikanten zoo slecht met het latijn op de hoogte zijn. Want als zij een dergelijke aanduiding zouden gebruiken, dan veronderstelt D. E. O., totdat het tegendeel blijkt, dat zij Ln goed latijn zouden schrijven: Ecclesiae Campensis Dominus, dus afgekort: E. C. D.

En nu moge het raadsel-raden doorgaan.

Maar wie met D. E. C. wordt aangeduid en wat D. E. C. beteekent, blijve een geheim tussohen K. S. en D. E. C. En D. E. Cs vrouw. Want D. E. C. wU het eerlijk bekennen: zijn vrouw verstaat de kunst om iets aan de weet te komen. Als n.l. D. E. C. wat loslaten wil.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen