De verkiezing

Toen dominee 's morgens de consistoriekamer binnenkwam, groepten hier en daar een paar broeders bijeen. Drie van hen hadden kennehjk zorgen en wisselden die in het gesprek vlijtig uit. De herder en leeraar, met een lied in het hart op den mo'oien Zondagmorgen kerkwaarts gegaan, voegde zich bij hen en .vroeg wat voor redenen zij onder elkander verhandelden?

Tja, er was onrust in de gemeente. Dominee wist dat, maar vroeg, of er dan ditmaal wat bizonders was. Want van onrust op zichzelf wjs hij niet zoo bang. Hij had den tijd gekend, dat er in zijn nette gemeente nóóit onrust was. Over niets en over niemand. Alles was netjes, alles was rustig. Een beste gemeente, zeiden ze toen. En dominee oogstte er den lof van. En beroepen. Omdat alles zoo netjes was. En zoo rustig. Zoo'n beste ge'meente. De torenklok liep netjes op tijd. En de klok luidde op tijd. En de dienst begon altijd op tijd. Alles op tijd. De menschen vonden het goed zoo. Maar de preek was nooit op tijd. Dat vonden de menschen ook goed. Dat gaf rust. Dat was echter anders geworden. Omdat dominee anders geworden was. Omdat dominee ontdekt had, dat de Schrift wél op tijd is. En daar had dominee de preeken naar geregeld. Toen waren de preeken op tijd. En daar was nu de onrust van gekomen. En de ongerustheid van de broeders. De preeken van den laatsten Zondag, die hadden het 'm gedaan. Een van de broeders zei: we raken nog menschen kwijt, dominee. En dominee antwoordde: afwachten. Maar een tweede broeder drong aan: dominee, we raken nog menschen kwijt, die wij niet graag zouden missen. Waarop dominee zoo langs z'n neus weg vroeg: of er dan misschien ook nog waren, die zij wél graag zouden missen?

De broeders zwegen.

Daarvan hadden ze niet terug.

Maar dominee ging door. En vroeg aan de broeders, of de uitverkiezing van hén uitging? Of dat de HEERE dat uitmaakte, wie in de gemeente mochten blijven en wie tot de gemeente mochten worden toegedaan? En hij heeft den broeders gezegd, dat het wel eens zou kunnen gebeuren, dat mannen, die geacht werden pilaren te zijn, zich aan het Woord stootten en dat hoeren en tollenaren hun leeggekomen plaatsen zouden innemen. En hij heeft de broeders vermaand, dat ze maar goed moesten luisteren of het Wóórd gebracht werd. En dat ze het maar aan den HEERE moesten overlaten voor vrie dat Woord een reuke des doods ten doode en een reuke des levens ten leven zou zijn. Meerderen knikten toestemmend. Over de verkiezing hadden ze nog nooit zoo „op tijd" hooren spreken.

„Tijd" zei een diaken, die altijd erg op tijd was. Dominee was dien morgen op stoel óók op tijd.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen