„Klare wijn"

Dr Schelhaas, synodocratisch predikant, doet in „Waarheid en Eenheid", het blad der bezwaarden onder de synodocratie, nog al eens zware geluiden hoeren. Hij zegt ronduit harde woorden. Hoewel hij „de helft nog niet aangezegd heeft", is het toch voor synodocraten-ooren al erg genoeg; hij wordt dan ook gansch ordinairlijk doodgezwegen in zijn kring.

Ook wij zwijgen over hem. We ontzeggen ons expres de kans, elko week uit zijn ruiker de sterkst geuren.de bloemen in een eigen vaasje den lezers voor te zetten. Waarom.?

Omdat we zijn werk in dezen vrij vruchteloos-vinden. Zoo ook in het nummer, dat we onlangs in handen kregen. Daar staan weer zeer juiste en sterke woorden-van-af keuring over • het doen van zijn synodes in. Maar wat ons niet aanstaat is dit: hij staat te smeeken: geef nu toch eindel ij keens k 1 a r e n w ij n.

En dat is het nu juist.

Er is al lang klare wijn geschonken; we laten het woord „wijn" nu maar staan in zijn beteekenis-van-het-oogenblik. In 1944. Toen zijn er vragen gesteld, wetten afgekondigd, regelen gesteld, bindingen opgelegd. Klare wijn. Zoo moet het, meneer en anders niet, en kunt U het niet vanwege den Heere, dan moet u maar verdwijnen. En anders laten wij ü verdwijnen uit de rij en uit de rei.

Dat was klare wijn.

Voorts: ieder die zwijgt wordt geacht, in te stem men. Wie het niet uitvoeren kan, moet het kerkverband verbreken. Doet hij het toch niet, dan werpen wij hem er wel uit. En wie het beslotene in strijd vindt met de Schrift, mag die opinie wel hebben, maar hij moet het besluit toch uitvoeren. En die candidaat mag niet preeken van den Koning der kerk. Enzoovoort.

Dat was ook klare wijn.

Maar dr Schelhaas behoorde onder de duizenden, die — behalve dan in hun laatste daden — net deden alsof het geen klare wijn was; ze gaven hun broeders, die voor het recht van allen en dus ook voor het hunne streden, prijs aan de verachting; kwamen factisch er toe, hen als dwazen, en erger, te verloochenen, door te doen. alsof de zeer klare wijn van 1944 geen klare wijn geweest was, en alsof die weggestootenen dus alleen maar blinde eigenwijzelüigen waren. En ze doen nu eiken zondag soms, en elke week, honderd keer meer dan die anderen, die zijn uitgestooten om wat ds S. c.s. doen mogen. Dat is óók klare wijn.

Maar ze roepen: geef ons klare wijn. Zulk roepen is een uitvinding, die de duivel bij de beste menschen, want ik zeg van dr S. geen persoonhjk woord hier — al eeuwen lang toepast. De werkeüjkheid anders voorstellen dan ze is, en de feiten, temidden waarvan de „wet" komt optreden, onnauwkeurig teekenen. Als je broeders kwalijk worden behandeld, wat een kind bewijzen kan volgens 'de geldende papieren, dan zeggen: het geval is me niet heelemaal duidelijk; zoudt u eens willen zeggen, of we nu heusch elkaar moeten mishandelen — in de toekomst (want ook dr S. praat al over het befaamde smaldeel)?

Wat kan ons dat smaldeel schelen, moest dr S. roepen; al waren ze allemaal mohammedaan geworden, wij zitten onder de klare-wijn-wetten, die hun en ons tegelijk opgelegd zijn; neem dien klaren gifwijn weg, en doe boete.

Maar dr S. weet, dat het parool is: als je maar blijft, mannetje, en maar niet al te luid roept over dien wijn, nou ja. De Naam des Heeren is een gedulidige vlag voor diverse ladingen.

En dat 't kerkverband onder de continuïteit van synodocratisch opperbestuur een afgod wordt, en ook van dr Schelhaas reeds wierookoffers kreeg, dat is ook klare wijn. Maar dan eveneens van kwade soort.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen