Een biddend gebed

In de Camera Obscura vindt ge onder de vele figuren en figuranten ook een zeer sympathieke nevenfiguur, die geen figurant is: een ouden dominee.

In dat hoofdstuk van De Familie Kegge, „waarmee de auteur ijsehjk verlegen is, omdat hij er zelf de mooie rol in speelt", verhaalt Hildebrand hoe hij op een Zondagmorgen in de woonplaats van Jan Adam Kegge, onsterfelijk vanwege zijn luidruchtigheid en zijn lak aan de groote hanzen en adellijke heeren, een gedeelte van een kerkdienst bijwoont.

Voor den geheelen dienst ontbrak Hildebrand de tijd. Hij had dien morgen belangrijker dingen te doen. In den ban van de onafhankeüjke moraal en gedachtig aan de spreuk van Fénelon:

„Dit is mijn eer.ste plicht. Men dien' de menschlijkheid, En zing, daarna, den lof der Hemelmajesteit"

moest op dien Zondag de ontmaskering van den charmanten Van der Hoogen gaan voor het beluisteren van de preek, zoodat Hildebrand slechts het eerste deel van den dienst bijwoonde.

Daarvan vertelt hij o.a.: „Een eenvoudig man van hooge jaren stond op den predikstoel en sprak de gemeente naar aanleiding van de opgezongen woorden opwekkelijk toe. Hij deed daarop een eenvoudig, ootmoedig en recht biddend gebed".

Die oude dominee heeft, zoolang ik de Camera ken, mijn hart. En ik heb aan hem moeten denken zoo vaak ik niet-biddende gebeden gehoord heb.

En dat laatste is nogal eens geschied.

Ik heb eens een aantal lezingen gehoord van een hoogleeraar uit mijn jeugd over de eigenschappen Gods. Het was allemaal hooggeleerd. En de vraag liet zich niet onderdrukken, waar de man toch al die „wetenschap" vandaan haalde? Hij wist er allemaal alles van. En de Bijbel kwam er zoo heelemaal niet bij te pas.

Maar dat was het ergste niet. Erger en bepaald ergerlijk was, dat het étaleeren van al die „wetenschap" reeds begon met het gebed, dat aan de lezingen voorafging. Dat gebed was meer een voorbereiding op de lezing dan een vragen aan den HEERE. En zoo vaak ik het heb aangehoord zag ik voor mij dien eenvoudigen man van hooge jaren uit de Camera: Hij deed een eenvoudig, ootmoedig en recht biddend gebed.

We hebben vaak aan hem moeten denken in de kerk, wanneer de dominee, onder wiens gehoor wij waren, zoo oratorisch „bidden" ging en „de overdachte waarheid" klaarbUjkelijk zoo in zijn binnenste een vuur werd, dat hij onder het bidden maar vast aan de preek begon. Er zijn helaas ook onder de dominees van die babbelaars, die zoo veel te vertellen en zoo weinig te vragen hebben......

Men heeft ons eens verteld, dat wijlen Professor Pabius, als de dominee zoo onder het gebed aan het preeken sloeg, subieL weer zitten ging: daar deed hij niet aan mee!

Of het waar is weten we niet. Maar we houden het, gezien den persoon van Fabius, voor mogelijk. Hij was tot zoo iets wel in staat! Wanneer in één en denzelfden dienst het coUeetezakje hem voor den tweeden keer werd voorgehouden schudde de Professor demonstratief van „Neen".

Bidden is vragen.

En tot het ijdel-verhaal-van-woorden, dat de Heere Jezus Christus ons verboden heeft te doen, behoort ook alle valsche oratorie in de openbare gebeden.

Ieder, die daarin heeft voor te gaan, moge nog eens denken aan dien ouden dominee uit de Camera: een eenvoudig, ootmoedig en biddend gebed.

Of beter nog: hij lave zich eerst aan de bron der gebeden, die springt in de Heilige Schriften, aan dat eenvoudig, ootmoedig en recht b i d d e nd gebed, hetwelk de Heere Christus zijn discipelen geleerd heeft.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen