Dankgebed voor het zuijgen

In „Kerkblad" < Ned. Herv. Gem. te Dordrecht), 14 Sept., vertelt de hervormde predikant ds Bodaan: „Op 12 Juli riep de sclieepsomroep aan boord van de Volendam, het regerlngstroepen-en-emigrantenachip, de namen om van twee Duitse predikanten en een Portugees predikant, met het verzoek of deze zich wilden vervoegen In een bepaalde hut. In die hut vonden ze him Nederlandse collega uit Dordrecht. De drie genodigden wisten niet waarvoor ze geroepen waren. Ik vertelde ze dat ik inplaats van mijn dagsluiting op de a.s. Zondagavond (omdat ik zelf op die Zondagmorgen toch een volledige preelidienst zou houden), gaarne zou zien dat de heren met mij samen een interkerkelijk en internationaal gebedsuur hielden, met enkele heel korte toespraken daar ingelast. Nu ga ik u hier niet vertellen van de hartroerende dankwoorden die de Duitsers spraken zodra ze begrepen wat ik bedoelde. Deze mannen streden tegen Hitler van 1933 af en hadden belde verschrikkelijke dingen beleefd. Maar Ik ga u wel vertellen hoe dat uur verliep op Zondagavona 16 Juli. Een kleine honderd mensen waren bij elkaar gekomen in een der kleinere eetzalen. Er was aangekondiga dat voor de lieden, die alleen Engels (of Amerikaans? ) verstonden, alles zou worden vertaald. Dit had ik op het publicatiebord laten zetten. Het resultaat was dat er zeker een vijftiental Amerikanen aanwezig was. Ik opende de samenkomst en stelde de drie gasten aan de bezoekers voor. Allen spraken min of meer Engels (op twee Duitsers na) dus zongen we uit een Amerikaanse bundel, een soort Johan de Heerboek. Een vijftigtal van die „Hymnals" behoort tot de uitrusting van de Volendam.

Eerst sprak één der Duitse predikanten van de „Luterische Kirche". Toen zongen we, nadat ik zijn woord vertaald had. Daarna sprak de Portugese „Pastor evangelico" en op mijn verzoek zei hij ook iets in zijn taal fn zong een Portugees lied over de Goede Herder. Nadat ook dat getuigenis weer vertaald was sprak de andere Duitser van de , , Evangelische Kirche". Zijn warme toespraakje werd ook eerst in het Engels overgebracht (dat deed hij zelf) en we zongen weer uit het „Hymnal". Geheel onvoorbereid sprak toen Miss Vanniasingham van Ceylon een woord op mijn verzoek. Zij groette ons van haar kerk de „United church of India". Ben van haar bekendste predikanten Rev. Niles van Ceylon had ik in Amsterdam horen preken. Zij zegde Psalm 23 in het Hindostanl haar moedertaal".

Tot zoover is het verhaal als een zoetvloeiende beek. Maar dan komt er een grimmigheid. Ds Bodaan vervolgt: „Een Gereformeerd ouderling ergens uit midden Amerika vroeg ook iets te mogen zeggen. Dat vond ik natuurlijk goed. Wie schetst aller verbazing toen deze brave man opstond en met een felle gelaatsuitdrukking, zeer streng en nadrukkelijk sprekend, met dreigend opgeheven vinger .ging vertellen, dat die eenheid in Christus waar we allemaal van spraken, voor hem helemaal niet vaststond en dat hij ronduit weigerde de sprekers broeders en zusters te noemen!"

Die ouderling, die uit Amerika kwam, en dus geen „extremist" van „art. 31", heeft blijkbaar gezegd, wat ÏB de belijdenis van ds Bodaan's preekstoel staat. Maar hij werd als spelbreker en rustverstoorder weggebeden. Want God is gedankt voor 's mans zwijgen. Hoor maar: „Gode zij dank zweeg de man toen ik hem-dat zéér dringend verzocht. Gode zij dank óók dat dit incident onze avond niet vergalde".

Tot zoover ds Bodaan. We zullen zien hoe het met zijn „Gode zij dank" staat als een oudere of nieuwere .moder­ nist vóór en na hem zijn kansel beklimt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen