Een bladzijde uit de Processen-geschiedenis

Bekend zal zijn hoe de vrijmaking te Bruchterveld verliep en wie het niet weet, zal het duideHjk worden, als ik een gedeelte overneem uit de overwegingen van het Hof te Arnhem, dat vonnis velde op 7 Febr. 1950. Appellante (de syn. kerk te Bruchterveld) beweerde de eenig rechthebbende te zijn op de goederen van de oorspronkelijk ongedeelde plaatselijke Gereformeerde Kerk en derhalve gerechtigd te zijn deze van geintimeerde (Geref. Kerk onderhoudende art. 31 K.O.), die deze goederen onder zich heeft, op te vorderen.

De geïntimeerde harerzijds in hooger beroep voert als grief aan, dat de Rechtbank ten onrechte heeft beslist, dat beide als rechtsopvolgster van de oorspronkelijk ongedeelde Gereformeerde kerk te Bruchterveld moeten worden beschouwd en de bezittingen dier kerk dan ook aan beide partijen in gemeenschappeUjk eigendom toebehooren.

De uitspraak van het Hof was: „dat uit het bovenoverwogene volgt, dat „zowel de grieven van principaal appellante als die van incidenteel appellante ongegrond zijn en het beroepen vonnis met aanvulling van gronden behoort te worden bekrachtigd".

Zie hier enkele van de gronden, waarop dit vonnis berustte :

„Overwegende daaromtrent, dat het Hof appellante niet kan volgen in haar stelling, dat ds van der Haagen door op 1 Juli 1945 in de Kerkdienst openlijk te getuigen van zijn mening, dat hij de veelbestreden leeren tuchtbeslulten van de generale synode niet voor vast en bondig hield, ingevolge het door hem ondertekende verbintenisformulier voor de dienaren des Woord'5 gesuspendeerd was van zijn diensten;

dat toch volgens art. 31 der kerkenordenlng de besluiten der synode voor vast en bondig zullen worden gehouden, tenzij zij worden bewezen te strijden tegen het Woord Gods of de kerkenordenlng, welke woorden naar 's Hofs oordeel In overeenstemming met de beginselen der Reformatie deze betekenis hebben, dat de gebondenheid aan een besluit der synode niet bestaat, •Indien iemand voor zich zelf naar zijn innerlijke overtuiging bewezen acht dat het in strijd is met Gtods Woord of de kerkenordenlng;

dat ds van der Haagen door in de kerkdienst op 1 Juli 1945 mede te delen, dat hij de bedoelde synodale besluiten op zo even genoemde grond niet voor vast en bondig hield, derhalve niet predikte , , enig bedenken of een ander gevoelen tegen de voorzeide leer", die vervat is In de Heilige Schrift en de belijdenisschriften, en zich geenszins aan kerkscheuring schuldig maakte, zodat hij door aldus te handelen niet was gesuspendeerd van zijn diensten, zulks te minder, nu hij, zoals onweersproken vast - staat, bij zijn peremptoir examen voor de classis Hardenberg heeft verklaard, dat hij In de gemeente eerlijk op de kansel en in de ambtelijke arbeid zoude uitkomen voor zijn mening, dat hij de bedoelde synodale besluiten niet voor vast en bondig hield, welke verklaring geen beletsel voor de classis en de gedeputeerden vormde om ds van der Haagen tot het predikambt toe te laten;

Overwegende wat betreft de voorlopige schorsing van ds van der Haagen door de kerkeraad op zijn vergadering van 5 Juli 1945, dat het Hof deze niet rechtsgeldig acht, daar toch de kerkenordenlng een voorlopige schorsing van een dienaar des Woords niet kent en de schorsing van zodanige ambtsdrager krachtens art. 70 der" kerkenordenlng behoort tot de uitsluitende bevoegdheid van de kerkeraad der kerk, waaraan hij is verbonden, tezamen met de raad van de naastgelegen gemeente;

Overwegende, dat, waar hier geen sprake was van suspensie van diensten krachtens het door hem ondertekende verbintenisformulier voor dienaren des Woords of van een rechtsgeldige schorsing door een daartoe bevoegde vergadering, ds van der Haagen door op 1 Juli 1945 en 8 Juli 1945 en daarna kerkdiensten' in het kerkgebouw der Gereformeerde Kerk te Bruchterveld te houden, niet uit de oorspronkelijk ongedeelde plaatselijke kerk van Bruchterveld is getreden;

Overwegende voorts, dat ten processe vaststaat, dat in de Gereformeerde Kerk te Bruchterveld de helft van de kerkeraadsledeu de meergenoemde synodale besluiten voor vast en bondig Meld en de andere helft, onder wie de predikant, niet, hetgeen aanvankelijk wel tot velerlei discussie doch niet tot moeilijkheden aanleiding gaf; dat echter, nadat de pastor looi in de kerkdienst op Zondag 1 Juli 1945 had gewaagd van zijn opvatting, dat hij de meergenoemde synodale besluiten niet voor vast en bondig hield, op de kerkeraadsvergadertog van 5 Juli 1945, zoals tot uiting kwam bij de stemming over het voorstel tot voorlopige schorsing van ds van der Haagen, waarbij vijf kerkeraadsleden vóór en vijf leden (inclusief de predikant) tegen de schorsing stemden, de kerkeraad zich In feite heeft gesplitst In twee groepen Ieder van vijf leden, waarvan de ene de meergenoemde synodale besluiten aanvaardde, en de andere deze als strijdig met Gods Woord en de kerken-ordening niet voor vast en bondig hield, welk standpunt deze laatste groep krachtens art. 31 kerkenordentag gerechtigd was In te nemen, zonder dat zij zich daardoor losmaakte van de plaatselijke kerk, nu van kwade trouw of willekeur van die groep niet is gebleken".

Verblijdend is:1. de goede uitlegging van art. 31 K.O.: at de gebondenheid aan een besluit der synode niet bestaat, indien iemand voor zichzelf naar zijn innerlijke overtuiging bewezen acht, dat het in strijd is met Gods Woord of de kerkenordenlng.

2. Dat het Hof oordeelde, dat ds van der Haagen

(Vervolg op blz. 172.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen