„Uiterst moeilijk gewetensconflict” (III, slot)

KERKBLIIK LEVEN

We willen — tenzij inzake „Holwerd" ons officiële gegevens mochten bereiken — thans de reeks besluiten.

En reeds nu spreken we uit, dat eventuele papieren inzake „Holwerd", al mochten ze nóg zo hoopvolle uitzichten openen in wat ze rapporteren, aan de hoofdgedachte van wat we gaan zeggen niets zullen kunnen veranderen.

Want ik geloof, dat er voor de „gereformeerden" in de „Herv. Kerk" maar één weg is: resoluut afzien van alle „politiek", en direct openlijk verklaren: we doen niet mee aan wat we zelfherhaaldelijk ongeoorloofd hebben genoemd, en, a Is zondig veroordeeld. Men let op hen, omdat men hoopt, dat ze — als ze niet losbranden, voor altijd quantité negligeable zullen zijn; net zo beslist, als de „confessionelen" qua aan confessie getrouwen sinds de afval van prof. Haitjema aan Hoedemaker's belijdenis een quantité negligeable geworden zijn.

Men heeft zich in niet-hervormde kringen wel eens afgevraagd: dat procederen — was dat wel geoorloofd, wel geestelijk? Men kent de tegenzin van de mensen tegen procedures om kerkelijke zaken.

Op die vraag heeft ons blad al eens geantwoord. We kunnen de opening ener procedure niet onder alle omstandigheden afkeuren. Het gaat immers daarbij niet om individueel-persoonlijke belangen, doch om de rechten der schapen. Bovendien —. in de Herv. Kerk heeft de staat te onzaliger ure zijn vingers gestoken; het is nu des te meer niet ongeoorloofd, de staat ook zelf in zijn organen te plaatsen voor de consequenties van de halfslachtigheid, waarmee zijn optreden, ook zelf erdoor gekenmerkt, eveneens het door hem overheerste kerkelijke leven heeft gekarakteriseerd en verwoest. En tenslotte: het blijft nog altijd mijn mening, dat wie in de kring, ook de kerkkring, waarin hij geplaatst is, wil komen tot reformatie, eerst moet trachten voor die door hem nodig geachte reformatie al het mogelijke te doen binnen of voor die kring zelf.

Maar dit alles onder één conditie : nooit mag men eigen verantwoordelijkheid afschuiven op een ander, in casu: de rechter, de overheid, de synode, de meerderheid, de , , kerk". Wie een procedure beschouwt als een moratorium voor zijn eigen gehoorzaamheid, heeft in beginsel aan zijn eigen pleitredenen kracht en pit ontnomen. Wie de mensen zegt: we m ó g e n dit of dat niet doen, maar meteen verklaart: we zullen het toch voorlopig maar doen, in afwachting van de afloop van deze of gene procedure, die heeft reeds het hoofd gebogen, en zijn eigen sterke woorden gedevalueerd.

Dat was dan ook de doorlopende redenering van de Vrijmaking. Niet doen, wat niet gedaan worden mocht; niet beloven, wat niet beloofd worden mocht. Ook niet direct weglopen; maar eerst aan de anderen de beslissende punten voorleggen en hen voor de beslissing plaatsen. Maar vóóropstellen: niet meedoen aan wat men zelf verboden noemt. Want „artikel 31'- is niet maar een willekeurig kerkelijk reglementsartikel, doch Schriftgebod.

Natuurlijk hebben we ermee te rekenen, dat de Hervormde Kerk niet is ingericht naar de wijze der „D.K.O.": een vrije samengang van onafhankelijke kerken. Maar afgezien daarvan: de regel: „geen meerderheidsbesluiten uitvoeren, als ze tegen de Schrift ingaan", — die regel geldt ook voor wie aan de D.K.O. hun hart nog niet verpand mochten hebben. Die geldt voor „alle vlees" te allen tijde.

We kunnen, dat hebben onze lezers nu allicht al begrepen, de ondernomen poging om door een rechterlijke procedure de aangenomen K.O. alsnog ongedaan gemaakt te zien, uit een oogpunt van aanwezige consciëntiebezwaren tot op zekere hoogte wel vei-staan, al geloven we niet, dat een „winnen" van het proces de weg gebaand zou hebben voor het doen triumferen van de wet Gods voor de inrichting der N.H.K. Daarvoor heeft men zelf — ook als , , gereformeerde-bonders" al veel te lang water in de wijn gedaan, en heeft men bovendien in zijn argumentatie ook nog in dit proces te gemakkelijk zich verschanst in „1816". Wie van die schans dp vijand verslaat, móet er wel blijven. En „1816" deugt niet. En juist om die reden geloof ik, dat men niet proberen moet, de eigen verantwoordelijkheid nog langer af te schuiven op kerkvoogdijen. Laat deze de gehoorzaamlieid aan de nieuwe „Kerkorde" weigeren, zoveel ze willen. Maar laat niet kerk- voogden voor Kerk- herders (dominees, ouderlingen) de kastanjes uit het vuur moeten halen, alsof, indien zij het niet doen, of indien zij niet si a g e n, daarmee God ipso facto zelf de anderen daarmee te ruste geleid zou hebben. Trouwens: als de kerkvoogdijen zouden winnen (!), wat dan nog? Terugvallen op „oud verband"? Verband, waarvan ? En welk oud verband? Van „1816"? Dan is de reformatie helemaal uit het gezicht.

Er is maar één manier: rondweg en direct weigeren het nieuw-modernistisch instituut te gehoorzamen. De gemeenten oproepen, de trouwe kerkeraden te volgen. En de gevolgen rustig overlaten aan Hem,

die de geschiedenis altijd beheerst en leidt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen