Gysberti Voetii Selectarum disputationum fasciculus - pagina 77

D

I

S

I*.

III.

D

E

J U R

E

E T

J U

S T

I

T

I

A

D

E

53

I.

& to prius $rto7rpZ7r&q accipiatur, in signo scilicet rationis, absque compositione in Deo, aut distinctione reali. Sic scientia indefinita possibilium, item ideae divinae (quae non sunt ad intra, nec terminantur in Deo, sed dicunt respectum ad aliud quid extra Deum) sunt antecedenter ante vohmtatem & decretum Dei. Quiu imo omnia attributa primi generis, ut & intellectus habent se antecedenter ad Dei voluntatem. Sufticit ergo evitari Iioc absurdum, quo statueretur dependere Deum ab aliquo extra se, aut proponi ac revelari nobis a Deo aliquod bonum independenter a voluntate Dei: independenter dico quod ad revelationem & mandatum. Nam potest esse quaedara ratio boni & recti in ordine ad hominem, quae antecedat voluntatem Dei in signo rationis. XI. Arg. Si Deus potest permittere blasphemiam, odium sui &c. ergo potest praecipere. Resp. Ncg. conscquens. Pari ratione quis iuferat: Si Deus potest kvo^iixv qua talem seu peccatum quodque permittere, ergo & facere. Nam rl praecipere dicit ageutem, actionem, & efficientiam moralem. Posset ergo esse autor peccati. Urgetur porro hoc arg. quod multo minus repugnet Deo mandatum blasphemiae, quam permissio; quia praeceptum est externum quid, voluntas permissiva est internum & essentiale Dei attributum. Resp. 1. Sed haec aut illa actualis permissio, & terminatio voluntatis permissivae non est Deo intrinseca & essentialis magis, quam mandatum Dei. Aeque enim libere aliquid permittit ac mandat. 2. Posset quis eodem modo argumentari, facere peccatum minus repugnat Deo, quam voluntas permissiva peccati: quia illud est externum quid, hoc vero essentiale Dei attributum. Ubi hanc consequentiam dissolveritopponens, videbit & suam eadem opera solutam. XII. Arg. Lege, ejusque promulgatione sublata nullum potest esse discrimen justi & injusti Ergo blasphemia non est peccatum, nisi ex hypothesi legis prohibentis. Resp. Discrimen nullum est boni & mali apud hominem seu quod ad cognitionem hominis, cui lex lata revelata non sit: est tamen apud Deuni. Ubi nulla est recta ratio in homine, immo ubi nullus homo, ibi nullum discrimen, boni aut mali, immo nec veri & falsi. Sed incle non sequitur apud Deum non esse qui est prima recta ratio, prima & suprema \eritas & bonitas. Immo potius sequitur verum & bonum eorumque discrimen a falso & malo, omnem revelationem & legem ordine naturae praecedere, quatenus scil. sur.t objectum legis & revelationis ? non vero per ea demum constitui. Quasiquis dicat, bis [pag. 377] duo esse quatuor, totum esse majus sua parte, Nihil simul posse esse & non esse, bonum non esse malum, Deum esse honorandum, aliaque axiomata aeternae veritatis tam practica quam dogmatica, esse indifferentia ad veritatem & falsitatem usque ad revelationem huic aut illi homini factam. Analogice huc applicari potest distinctio de futurorum contingentium determinata veritate. De qua in dissertatione nostra de Tcrmino vitae. Atque haec quiclem argumenta, quae pro adversa sententia adferri solent. Exceptiones ad nostra argumenta sequenti parte perstringemus. ri dependere

:

:

;

COROLLARIA AFFINIA. 1. Aujus forense Mosaicum immediate divinum &' d Deo traditum, ac proinde sapientissime conslitutum nullibi repugnans juri nalurali, aul divino morali seuperpetuo ; in omnibus Rebuspublicis Chrislianis habeat, aut saltem habere debeat vim legis?

Resp. Neg. de

communi theologorum

consensu. 2.

An

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen